Sunday, January 27, 2008

ေနာ္စထရာဒါးမတ္စ္ မေဟာခဲ့တဲ့ ငါ့အေၾကာင္း



ေနာ္စထရာဒါးမတ္စ္ မေဟာခဲ့တဲ့ ငါ့အေၾကာင္း

ဒို ့နွစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတယ္...။
ဘ၀ကို လြန္သြားန ဲ႔ေဖာက္
ေက်ာက္ဆူးခ်လို႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ...
ဘာကိုသက္ေသျပဖို႔လဲ..............။

လက္ပံပြင့္ေတြေၾကြျပီ
တံလွ်ပ္ေတြ လွဳိင္းထျပီ
ေနရီရီညေနခ်မ္းဟာ အလြမ္းေတြေ၀စည္
ေခြ်မည္မထင္ ....
အဲသလိုလဲ ...
ေကာက္ရိုးပံုေဘး ႏြားတေကာင္လိုေကြးရင္း
အခ်ိန္ကို စားျမံဳ ့ျပန္
အသံတိတ္ ဆူဆူညံညံလဲ
တမ္းတျဖစ္ရမယ္ မထင္...။

ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ တိမ္ေတြေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ျပီ..။

နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားျပီ
ဟိုမွာဖက္ျခမ္းက အေမွာင္ဆိုတဲ့ေစာင္ၾကီးကို
လုဆြဲေနျပီ ...
ဒီဖက္ျခမ္းမိုးလင္းလု...
ခရမ္းနု နံနက္ခင္းဟာ
တခါမွ မငိုတတ္ေတာ့တဲ့
ေႏြေကာင္းကင္န ဲ႔ ငိုဟန္ေဆာင္ေတာ့မယ္
ဘာကိုမွေတာ့မျငိဳျငင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ..
ေႏြ နံနက္ ေတြဟာ
ကီးမား ပလာတာတစ္ခ်ပ္
ဗမာေဆးခပ္စပ္စပ္ ကြမ္းတရာ
ေရေႏြးတအိုးန ဲ့
အနယ္ထိုင္ခဲ့တတ္ျပန္ျပီ။

ပေရာဖက္ေတြ ၾကိဳတြက္ရေလာက္ေအာင္
မခမ္းနားတဲ့ ေနထိုင္မွဳေတြနဲ႔
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ
စိန္ေတြမင္းကိုစီေပးရဖို႔
ငရဲျပည္ထိေအာင္ ထိုးေဖာက္မယ့္
ေက်ာက္တူးသမားျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ...
ဒါေတြလဲ ေနာ္စထရာဒါးမတ္စ္ မသိခဲ့ဘူး...
မာယာ နတ္ဆရာေတြလဲမသိခဲ့ဘူး...
တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ...
လက္ကိုင္ရရင္ကိုအဆင္ေျပေနတဲ့
ေဗဒင္ဆရာလည္း မသိခဲ့ဘူး....။

ကဲ ေလ...
လက္ေပါက္ညစ္ေထး
အခ်စ္ေၾကြးေတြပဲေျပာေျပာ
ေသာကေတြကို ေလွကားလုပ္တက္ရင္း
မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
နင္မလာရင္ ၀မ္းနည္းလို႔
နင္လာရင္ လမ္းခြဲမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔
ၾကိတ္ေၾကြလိုက္ဦးမယ္....။



ျငိမ္းေဇဦး

No comments:

Post a Comment