ဒီမယ္..
သူငယ္မ
နာက်ည္းခ်က္ေတြကလဲမ်ားပ
ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲကြယ္႔ လို႔
နွစ္နွစ္ကာကာျပံဳး
ပစ္ပစ္ခါခါမုန္းရဲ
အေဟာင္းထဲက အေျပာင္းအလဲ စေတြ ဆြဲထုတ္
အသစ္လုပ္နိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔
မာတုဂါမကို စာခ်ေနမိတဲ႔ မနူးမနပ္ၾကီး ျဖစ္လိုျဖစ္ရ...။
ေတာင္ေျခမွာနားေနရင္း
တိမ္သားေတြကိုငံု႔ၾကည့္ခ်င္ စိတ္နဲ႔
၀ီရိယဆင္းရဲတဲ႔
ထိန သတၱ၀ါ တေကာင္
ဒူးေထာင္ေပါင္ကား
ပ်င္းရိျခင္းေတြ ၾကီးထြားသထက္ၾကီးထြားခဲ့လို႔
ဆည္းဆာကိုလဲအေစာၾကီးလြဲ
အာရံုဦးကိုလဲ အျမဲေနာက္က်မွ ေ၀စုရတတ္တာေလ...။
ျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး..
နို႔ဆီဗူးတစ္လံုးမရွိတရွိ
တစလယ္မျပည့္တျပည့္ ၀န္တုိမွဳေတြပဲ့ပဲ့ က်တဲ႕ ဘ၀မွာ
ငါဟဲ့... ငါဟဲ့နဲ႔ ၾကာခဲ့လြန္းလွျပီေလ...
ကမၻာေျမကေတာ့အားနာနာနဲ႔
သီခ်င္းရွည္တပုဒ္ကိုညည္းလိုက္တယ္...
စၾကၤ၀ဠာရဲ့အလယ္ဗဟိုဟာ
ငါ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးတဲ႔ ကိုယ့္လူေရ...........။
ျငိမ္းေဇဦး
rest of my post
No comments:
Post a Comment