Tuesday, March 11, 2008

အလဲထိုး


အလဲထိုး

ပက္ပက္စက္စက္လြမ္းတတ္တယ္
ေဖာျခင္းေသာျခင္းျပံဳးျပတတ္တယ္
ပိုးစက္ပက္စက္ရယ္တတ္တယ္
နင့္နင့္သည္းသည္း ခ်စ္တတ္တယ္
ၾကာေတာ့….
ဖုတ္ဖက္ခါ ပစ္သြားတတ္တယ္လို႔
ထင္မယ္ဆို ထင္စရာေပါ့………။

တိတိက်က် ေျပာရရင္
ငါ့ရင္ခြင္ဟာ ျပိဳက်ေနတဲ့ ေရတံခြန္ပါ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ………။

တခုေတာ့ နားလည္ပါ
သိပ္တန္ဘိုးထားတတ္လာတဲ့အခါ
ဘာမွ မရခ်င္ေတာ့ဘူး…
ဖူးဖူးမွဳတ္ထားခ်င္တာကလြဲလို႔…။

ဟန္နီေရ..
မင္းဟာ ဂြမ္းကေလးလို နူးညံ့ …
ဂြမ္းကေလးလို ျဖဴစင္တယ္…
ငါ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းၾကီးကို သန္႔စင္ဖို့
မင္းျဖဴစင္မွဳကို စေတးပစ္ဖို႔ဆိုတာ
ငါ့အတၱကခြင့္မျပဳပါဘူးကြယ္..
ဒီလိုနဲ ့ဖိုင္နယ္ပြဲတိုင္း ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့…။

ျငိမ္းေဇဦး



ညစာ……..


ညစာ……..

ညဟာ ပုရစ္ေတြကို ဆူပူေသာင္းက်န္းခြင့္ေပးထားတယ္…။ မိုးေရစက္ေတြ ခိုတြဲေနတဲ႔ သရက္ပင္စိမ္းေမွာင္ထြားထြားၾကီးဟာ
၀ါက်င့္က်င့္ဓါတ္မီးတိုင္ကို တခါတခါမွာ မထိတထိ ရိုက္ပုတ္က်ီစယ္တယ္ ၊ အဲဒီအခါ အရိပ္မဲၾကီးေတြ ဟာ အလိုလိုမွ ေမွာင္ရတဲ့လမ္းမစိုရႊဲရႊဲၾကီးေပၚကို ဖရိုဖရဲ လဲလဲက်လာတယ္္ ဘယ္သူကမွ ေကာက္ မထူခဲ့ဘူး…။

ေၾကးစည္သံၾကားရျပီ...။
ဒါဆို ကိုးနာရီ…။
ဓါတ္မီးတိုင္နားကပ္လွ်က္အိမ္က မုဆိုးမအဘြားၾကီး ဘုရားရွိခိုးျပီးခဲ့ျပီ..။

ညဟာ ပိုနက္လာခဲ့ျပီ…။
လမ္းမေပၚမွာ စက္ဘီးတစီးစနွစ္စီးစ ျဖတ္သြားၾကတဲ့အသံကလြဲလို႔အားလံုး တိတ္ဆိတ္စျပဳေနျပီ…ပုရစ္ေတြကေတာ့ အခ်စ္သီခ်င္းေတြမ်ားဆိုေနသလား….ညကို ျပိဳက်ေအာင္မ်ားေတာင္းဆိုေနသလား..
ႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစုေလးအတြက္ ညစာျဖစ္ခြင့္ကို ဇီ၀ိတဒါနျပဳေနတာလား….သိပ္ေတာ့မေသခ်ာပါဘူး..။

ဓါတ္မီးတိုင္ေအာက္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပုရစ္ေတြကို
သူ ့ညီမေလး ပိန္ေသးေသးေလးန ဲ့လိုက္ဖမ္းေနရဲ့….။
ပုရစ္ေတြဟာ အျမင့္ခုန္ျပိဳင္ပြဲကို၀င္ဖူးခ်င္မွ၀င္ဖူးမယ္ ဒါေတြလဲ ကေလးေလးအတြက္အေရးမၾကီးဘူး…။ ကေလးဟာ ပုရစ္ေတြကို သူခိုးေခ်ာင္းေခ်ာင္းတယ္။
မိုးေအးေအးမွာ ဖိနပ္မပါတဲ့သူ ့ေျခဖ်ားေလးေတြကိုေထာက္.. လက္ကေလးနွစ္ဖက္ကို အေသအခ်ာသူ ့မ်က္လံုးေတြေရွ ့မွာ အတိအက် ထားျပီး အင္မတန္တိက်တဲ့ ေလးသမားတစ္ေယာက္ ေလးညွဳိ႔ကျမွားလႊတ္သလို အခုန္ အပ်ံ အေရွာင္အတိမ္းေကာင္းလွတဲ့ပုရစ္ေတြကို တေကာင္ခ်င္း
သူ ့လက္နွစ္ဖက္န ဲ့ဖိဖိဖမ္းတယ္ ။

ပုရစ္ရဲ့ ခြ်န္ျမတဲ့ ေပါင္တံစူးသြားေလးေတြဟာ ကေလးရဲ့ လက္ဖ၀ါးေပေပက်ံက်ံ မဲညစ္ညစ္ေလးကို နစ္ကန ဲ စူးကန ဲ ထိုးနစ္ရင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ ..။
အဲသလိုန ဲ့ပုရစ္အေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူ ့လြယ္အိတ္စုတ္ကေလးထဲက ပလပ္စတစ္အိပ္ကေလးထဲမွာ မေသမရွင္န ဲ့ ျငိမ္သက္ခဲ့ၾကျပီ။
သူ ့ညီမေလးပိန္ေသးေသးေလးကေတာ့ ေဘးနားမွာ ငုတ္တုတ္ကေလး…
သူ ့ဒူးေခါင္းေသးေသးေလးေတြေပၚလက္ဖ်ံေသးေသးေလးေတြတင္လို ့ မထပဲ ငုတ္တုတ္ေလးေရႊ ့ေနတယ္.. သူ႔အကို ေမွာင္မဲမဲ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ ပုရစ္တေကာင္ဖမး္မိတိုင္း အၾကီးၾကီးပဲေနာ္ ဆိုတဲ့စကားကေလးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ မွတ္ခ်က္ကေလးခ်ေပးရင္း သူ ့အကိုဖမ္းတဲ့ပုရစ္ေလးေတြဟာ သူတို႔မိသားစုေလးအတြက္ညစာဆိုတဲ့အသိနဲ႔့…….။



ခပ္ေ၀းေ၀းေစ်းဖက္က တေျဖးေျဖးတေရြ႔ေရြ႔႔ မီးအိမ္ေလးန ဲ႔ ေျမပဲေလွာ္ ပူပူေလး လို ့ဆြဲဆြဲငင္ငင္
ေအာ္ရင္း ျပန္လာတဲ့ေျမပဲေလွာ္သည္ဟာ
ဒီရပ္ကြက္ကေလးကိုျဖတ္ျပီးရင္ သူ ့အိမ္သူျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္
သူ ့ကေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ ညဖက္ ဘူတာမွာ ကုန္ထမ္းတဲ့လင္အတြက္၀ယ္လာတဲ့ဆန္နို႔ဆီဗူးနွစ္လံုးဟာ
သူ႔ ေျမပဲေလွာ္ဘန္းကေလးေပၚမွာၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္အႏြမ္းေလးနဲ႔ထုတ္လို႔….။

က်ယ္ေလာင္စူးရွတဲ့ ငိုသံေလးဟာ ေအာ္ေနတဲ့ပုရစ္သံေတြအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားတယ္..။
ကေလးမေလးဟာ စိုရႊဲေနတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ မီးတိုင္ရဲ့၀ါက်င့္က်င့္အလင္းနဲ႔ ေခြေခါက္လြန္ ့လူးေနရွာျပီ….။
ျမက္ေတာထဲကို ေျမြတေကာင္ဟာေလွ်ာကနဲ ကသုတ္ကရက္ဆင္းသြားလိုက္တာကို ေကာင္ေလးဟာ သူ႔ညီမေလး ေသးေသးေလးကို ေပြ ့ထူေနရင္းျမင္လိုက္တယ္….၊
ေကာင္ေလးဟာ ပတ္၀န္းက်င္အိမ္ေတြက လူေတြၾကားေအာင္ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းရွာတယ္…။

ေျမပဲေလွာ္သည္ဟာ ေရွ့ခပ္လွမ္းလွမ္းက ငိုသံေလးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသံေလးကို ဘ၀နဲ႔ရင္းျပီးမွတ္မိတာေပါ့..။
သူ႔ေျမပဲေလွာ္ဘန္းကေလးကို ေခါင္းေပၚကခ်…။ လက္ကမီးအိမ္ေလးကိုခ်ရင္း သူ႔သားသမီးေလးေတြရွိရာအေျပးလာရွာတယ္
ဖိနပ္မပါတဲ့သူ႔ေျခေထာက္ဟာ ခဲစ ခဲန ေတြနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းစိုစြတ္ေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ဘာကိုမွမမွဳပဲေျပးေနရွာတယ္…။

အနီးအနားအိမ္ေတြက လူေတြထြက္လာၾကျပီး ကေလးမေလးကို ေဆးရံုပို႔ဖို ့ဆိုက္ကားဂိတ္ကို ေတာင္ လူတစ္ေယာက္စက္ဘီးနဲ႔ ဒရၾကမ္းနင္းသြားခဲ့ျပီ…။

ကေလးမေလးဟာ မ်က္ျဖဴေလးလန္လို႔ ေအာ္သံေလးတေျဖးေျဖး တိတ္ဆိတ္စျပဳလာျပီ……။
ေျမပဲေလွာ္သည္ဟာ သူ ့သမီးေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ရင္း ေပက်ံညစ္ေပေနတဲ့
ေျခေထာက္ကေလးကို သူ ့ထမိန္စနဲ ့သုတ္ေပးရင္း ဒဏ္ရာကိုပါးစပ္နဲ ့ကုန္းစုတ္ေနရွာတယ္….။

ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္း ေကာင္ေလးဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သူ႔ညီမေလးကိုၾကည့္ရင္း…
သူ႔ေဘးနားမွာ ခုန္လာတဲ့ အဆီျပည့္ျပည့္ ၀၀ေဖာင္းေဖာင္း ပုရစ္ကေလးတေကာင္ကို ရုတ္တရက္ျမင္လိုက္ေပမယ့္
မဖမ္းေတာ့ဘူး…………..။

ဆယ္နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံဟာ ခပ္ေ၀းေ၀းက သံရွည္ဆြဲလာလို႔…ညဟာ ညစာမဲ႔သူေတြကို စားသံုးသြားခဲ႔ျပီ ။


ျငိမ္းေဇဦး

ဆာေကးတခြက္..


ဆာေကးတခြက္..


ကေသာကေျမာ အေမာေဖာက္
ရွင္ဂ်ဳကုမွာ တေန ့လူနွစ္သန္းျဖတ္ေလွ်ာက္
ငါလြမ္းတာ တေယာက္မွ မပါ...........။

တိုက်ိဳညေတြေရ
လူေသထည့္တဲ့အေခါင္းထက္ မဆိုစေလာက္ၾကီးတဲ့
အေပါစားဟိုတယ္ေတြနဲ႔ ငါ့ကို ဧည့္မခံနဲ႔...။

ဆံပင္ပန္းေရာင္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ
ဟယ္လိုကစ္တီႏွုတ္ခမ္းနဲ႔
လမ္းသလား..
ငါကေတာ့ကမ္းနားမွာ
အီဒိုယဥ္ေက်းမွဳကိုထိုင္မွ်ား.........။

ငါေပါ့.........
သမ္းေ၀ျပီးေတာ့ မအိပ္ခ်င္တာ...
စိတ္အထင္မွာ နင္ဂ်ာတေယာက္လို...။

ငါျမင္ခ်င္တဲ့
ဇာတိုအိခ်ိရဲ့ ဂ်ပန္ဟာ
ဆာမူရိုင္းယဥ္ေက်းမွဳကိုထားခဲ့လိုက္ျပီ...။

ကီမိုနိုနဲ႔ ခ်ည္တုတ္ထားတဲ့
ေဂရွား....
ေၾကြသားမ်က္နွာနဲ႔
အသာေလး ဆာေကးထည့္
သူခပ္တဲ့ယပ္ေတာင္
ငါ့ရင္မွာေဆးမွင္ေၾကာင္ျဖစ္...။

တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဟာ
ပခ်င္ကို ကစားပြဲေတြနဲ႔
ရွင္သန္ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူး
အနုျမဴဗံုးနွစ္လံုးဒဏ္နဲ႔
နုိ႔ကင္ဆာျဖစ္ခဲ့တဲ့ကြ်န္းၾကီးေလ
ဒဏ္ရာ ေတြနဲ ့ လင္းလက္တတ္..........။

ျငိမ္းေဇဦး