Monday, June 30, 2008

အနွစ္


စပယ္နံ႕ ေတြနဲ႔
လမင္းနဲ႔
တခါတရံခုန္ခ်တတ္တဲ႔ ဥကၠာပ်ံေတြနဲ႔
ျပတင္းေပါက္ပိတ္စရာဘယ္ေတာ့မွမလိုတဲ႔ ညေတြ..........။

အုန္းပင္ေတြက အေက်ာ့သား
ဘီးျဖီးလို႔ ကႏြဲ႔ကလ် က လို က ရဲ့
ည ကေတာ့ လွေနလိုက္တာေလ...
သံရွည္ဆြဲ တိုးတိုးညည္းတဲ့ ေလစီးေၾကာင္းကလည္း
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ ေတြ ခိုတြဲလို႔
စာဘူးေတာင္းသိုက္ေလးထဲ တိုးတိုး၀င္ .....။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ
နာရီေတြျပကၡဒိန္ေတြဖ်က္သိမ္းၾကစို႔ ....
လူ႔ေဘာင္ ရပ္၀န္းက
ေက်ာခိုင္းၾကစို႔ ...

ဘ၀ကို လသာသာ
ညျပာေမွာင္ရီထဲမွာ
ရင္ခြင္ထဲ၀င္ သံစဥ္ညွိၾကစို႔...

ေမ႔လို႔ကိုမရဘူး ကြယ္ ဆိုတဲ႔
အငိုလြယ္တဲ့ ခ်စ္သူကို
ဆံပင္ျဖဴေတြထြက္စျပဳေနတဲ႔
နုပ်ိဳျခင္းနဲ႔ နမ္းလိုက္ခ်င္တယ္............။

ျငိမ္းေဇဦး

၀စ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားတဲ႔ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ မေနာ


ဒီမယ္..
သူငယ္မ
နာက်ည္းခ်က္ေတြကလဲမ်ားပ
ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲကြယ္႔ လို႔
နွစ္နွစ္ကာကာျပံဳး
ပစ္ပစ္ခါခါမုန္းရဲ
အေဟာင္းထဲက အေျပာင္းအလဲ စေတြ ဆြဲထုတ္
အသစ္လုပ္နိုင္တဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔
မာတုဂါမကို စာခ်ေနမိတဲ႔ မနူးမနပ္ၾကီး ျဖစ္လိုျဖစ္ရ...။


ေတာင္ေျခမွာနားေနရင္း
တိမ္သားေတြကိုငံု႔ၾကည့္ခ်င္ စိတ္နဲ႔
၀ီရိယဆင္းရဲတဲ႔
ထိန သတၱ၀ါ တေကာင္
ဒူးေထာင္ေပါင္ကား
ပ်င္းရိျခင္းေတြ ၾကီးထြားသထက္ၾကီးထြားခဲ့လို႔
ဆည္းဆာကိုလဲအေစာၾကီးလြဲ
အာရံုဦးကိုလဲ အျမဲေနာက္က်မွ ေ၀စုရတတ္တာေလ...။


ျဖစ္ေခ်ေတာ့ဘူး..
နို႔ဆီဗူးတစ္လံုးမရွိတရွိ
တစလယ္မျပည့္တျပည့္ ၀န္တုိမွဳေတြပဲ့ပဲ့ က်တဲ႕ ဘ၀မွာ
ငါဟဲ့... ငါဟဲ့နဲ႔ ၾကာခဲ့လြန္းလွျပီေလ...
ကမၻာေျမကေတာ့အားနာနာနဲ႔
သီခ်င္းရွည္တပုဒ္ကိုညည္းလိုက္တယ္...
စၾကၤ၀ဠာရဲ့အလယ္ဗဟိုဟာ
ငါ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးတဲ႔ ကိုယ့္လူေရ...........။

ျငိမ္းေဇဦး










rest of my post