အလြမ္းဆူး

ၾကံဳသလို လြမ္းျဖစ္ခဲ့တာပါ
ေနရာထိုင္ခင္းသာဖို ့လိုတ ဲ့ကိစၥမွမဟုတ္တာပဲ

နွစ္ပက္ေလာက္န ဲ့ အသက္မေပ်ာက္မယ့္
အရက္ေသာက္ ခဲ့ ျပီးလည္း လြမ္းခဲ့တာပဲ

ထင္းရူး ေတာေတြ အုပ္စုဖြဲ ့ရယ္ဖို ့လဲ
လြမ္းခဲ့တာပဲ

ခုခ်ိန္ဆို ေတာင္ေပၚမွာ ျမဴေထြးေတြေ၀တဲ ့ည
နွင္းစက္ေတြခိုတဲ ့ည
မင္းမ်က္ရည္စိုတ ဲ့ည
သီခ်င္းသက္ေသ မလိုတဲ့ည
ဒီလိုညမွာလဲ လြမ္းခဲ့တာပဲ


အာနာပါနက်င့္စဥ္နဲ ့
လြင့္ခ်င္တဲ ့စိတ္ကို ငါးတေကာင္လိုထိုင္မွ်ား
ခဏခဏငိုင္သြားရင္းလည္း လြမ္းခဲ့တာပဲ

ငါ့အလြမ္းေတြဟာ အားေကာင္းေမာင္းသန္
ျပင္းထန္လာလိုက္တာမွ သံမဏိျမွားတစင္း
ပစ္ကြင္း ၀င္လာသလို ပ.......

အပိုမေျပာပါဘူးကြယ္
ၾကည့္လိုက္ပါ ငါ့ နွလံုးသားမွာတည့္တည့္
အဲဒီျမွားတစ္စင္း စင္းစင္းၾကီးနစ္ေနခဲ့တာ
လြမ္းနာေတြက်လို႔
အာရုဏ္ေတာင္ပိ်ဳ ့ျပီအခ်စ္ေရ
မ်က္ရည္ေတြန ဲ့နိုးထျပန္...........။


ျငိမ္းေဇဦး

Frozen solitude

By Nyein Zay Oo (Acrylic)

ေမာဟသလႅာ

နွင္းတို ့ေဖြးေဖြး ေအးစက္...ေျဖးေျဖးေၾကြက်........ေ၀့ကနဲ၀ဲကနဲ။
နက္ျပာေရာင္သကၠလပ္ ကုတ္အက်ၤ ီအရွည္ၾကီးကို ဆြယ္တာ အညိဳရင့္ေရာင္ေပၚထပ္၀တ္လိုက္သည္။
နံနက္ခင္းလား ညေနခင္းလား မေျပာနိုင္ေလာက္သည့္ တဆင္တည္းေသာ မွဳိင္းပ်မွဳျဖင့္ ၾသကာသေလာကတစ္ခုလံုးေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနျပီး ေအးစက္က်စ္လ်စ္ေနသည္ကလြဲ၍ အရာအားလံုးအိပ္စက္နားေန ေနၾကသလို။
နွင္းစီးဖိနပ္ကိုေျဖးေျဖးစြပ္ရင္း ျပတင္းေပါက္မွေက်ာ္၍ ေလးေပပတ္လည္ အျပင္ေလာကကိုျမင္ေနရ၏။
တနလၤာေန့ဆိုလွ်င္မ်က္လံုးစစ္ေဆးရန္ဆရာ၀န္နွင့္ေတြ႔ရဦးမည္အျမင္အာရံုကေတာ့ေကာင္းေနဆဲျဖစ္ေသာ္
လည္းနည္းနည္းမၾကည္လင္ေတာ့ဟု ယူဆမိသျဖင့္ျဖစ္၏။

အျဖဴေရာင္နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာေသာ့တဲြကို ညင္သာစြာယူလိုက္၏။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေသာ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စပယ္နံ႔ အတု မွ လြဲ၍ အာရံုကို လွဳိင္းထဖြယ္မည္သည့္ ရုပ္ျဖစ္စဥ္မွရွိမေန။ ဘုရားစင္မွ ဆီမီးတိုင္သည္ပင္ ျငိမ္းလွ်က္။

၀မ္းကဟာေနသည္။ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္သည္။ မနက္စာ တခုခုစားခ်င္သည္။ ေႏြးေထြး အဟာရျပည့္ေသာ မနက္စာ ကို စားျပီးေကာ္ဖီတခြက္ေသာက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ဖြာခ်င္သည္။
ေခြေခါက္ရွုပ္ေထြး ပြစာၾကဲေနခဲ့တတ္ေသာ အာရံုတို႔သည္ ယခုအခါ စီစီရီရီ ျဖင့္ ဖိနပ္စင္က ဖိနပ္မ်ားလို
သူ ့ေနရာနွင့္သူ ျဖစ္သင့္သေလာက္ျဖစ္ေနေပျပီ။
စပယ္ပင္က စပယ္ဖူးေလးေတြလို ၊ သကၤန္းတလႊာက ခ်ဳပ္သားေတြလို သူ ့ေနရာန ဲ့သူ တကယ့္ က်က်နန အစီအစဥ္ရွိရွိ ေတာ့မျဖစ္ေသး။

ယက္ကန္းစင္က လြန္းနွင့္ တူသည့္ သတိတရားျဖင့္ က်က်နန စုစည္း ဖြဲ ့တည္ပါမွ ျဖစ္မည့္ ျပန္႔က်ဲအာရံုမ်ား ေနာက္ ဆန္စင္ရာက်ည္ေပြ႔လိုက္သလိုေနခဲ့မိေသာ ကာလမ်ား ..ထို႔ေနာက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာကာလမ်ားမွ ကပ္ပါတြယ္ညိလာေသာ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးမ်ား စိတ္အညစ္အေၾကးမ်ား ထိုအရာတို႔စုစည္း ပံုေဖာ္ထားေသာ ခႏၶာရုပ္နွင့္ စိတ္ေစတသိက္တို႔ေမာင္းနွင္ေနေသာ ဘ၀ အစစအရာရာတို႔သည္ စိ္တ္အာရံုသို႔ အရိပ္မဲ့သ႑ာန္မဲ႔၀င္ေရာက္စိုးမိုး ေနျပန္၏။ ။

အိမ္ တံခါးကိုေသာ့ခတ္ျပီး လက္အိတ္ကို စြတ္လိုက္၏။ အျဖဴေရာင္ တံတားကေလးကို ေျဖးေျဖး ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့၏။ နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္တို႔ေပၚသို႔ နွင္းျဖဴစမ်ား အမွတ္တမဲ႔ ဆင္းသက္လာၾက၏။ ေလေ၀ွ ့လိုက္တိုင္း နွင္းျဖဴဖံုးေနျပီး ေအးစက္ မာခဲ ေနလွ်က္ မစီးဆင္းေတာ့ေသာ

စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကေလး ေပၚသို႔ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ေလွ်ာတိုက္ လြင့္ပါးလိုက္ ယာယီရပ္နားလိုက္ အစိုးမရျခင္းကိုယ္စီျဖင့္ လြင့္ေမ်ာလိုက္ ျငိမ္သက္လိုက္ နစ္ကြ်ံလိုက္ ျဖင့္။


ကားစက္ကို နွဳိးလိုက္၏။ အေႏြးဓါတ္ကို ျမွင့္လိုက္၏။ အခိုက္အတန္ ့မွ် ကားထဲတြင္ ျငိမ္သက္ရင္း ကား စက္ ေႏြးသည္အထိ စက္ႏွုိးရင္းထိုင္ေနမိ၏။

ကားေရဒီယိုမွ ၾကီးမား ေဖာင္းကားေသာ အဆီအသားျဖစ္ထြန္းမွဳေလွ်ာ့ခ်ေသာ ေဆး တစ္ခုကို ေၾကျငာေန၏။ အရြက္ကင္းမဲ ့ေနေသာ ေမပယ္ပင္ၾကီးေပၚမွ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ အိမ္ေရွ ့သမံသလင္းသို႔ ပ်ံဆင္းလာ၏။ မေန႔ က ျဖန္ ့က်ဲ ေပးထားခဲ့ေသာ သစ္ေစ ့ဆန္ေစ ့ကေလးမ်ားကို နွဳတ္သီးက်ိဳးမတတ္ ျမန္ဆန္အားပါမွဳျဖင့္ တေတာက္ေတာက္ ေကာက္ ေန၏။ ဆာေလာင္မွဳ၏ ေမာင္းနွင္အားျဖင့္ လွဳပ္ရွားေနေသာ ငွက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း ကား ကို ေနာက္ဆုတ္ထြက္ဖို႔မလုပ္ရက္ အစာမ၀ခင္လန္ ့ပ်ံသြားရမည္ကိုစိုးမိ၏ ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ ငွက္ကေလး ထပ်ံသည္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့ မိနစ္အနည္းငယ္ပင္ၾကာသြား၏။

ငွက္ကေလးထပ်ံေတာ့ ကားကိုညင္သာစြာေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့၏။ ေအးစက္လွေသာ စေန နံနက္ခင္း၏ ေရခဲရိုက္မွဳေအာက္တြင္ ေစ်းမွ ငါး ေသတို႔၏ အသက္မဲ ့ ခႏၶာကိုယ္တို႔နွင့္မတူေသာ လူတို႔သည္ ကားၾကီး ကားငယ္မ်ား ျဖင့္ ေမာင္းနွင္ သြားလာေနၾကဆဲ။

ဘတ္စ္ကားရပ္နားရန္ ဆိုင္းဘတ္ကေလး ေဘးတြင္ အာဖရိကန္ အေမရိကန္ မိန္းကေလးတေယာက္ လက္ကေလးနွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ပိုက္ရင္း ဘတ္စ္ကားလာမည့္ဘက္သို႔ေငးေန၏။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တခါလာေသာဘတ္စ္ကားကိုပလက္ေဖာင္းေပၚမွဆိုင္းဘုတ္ကေလးအနီးသူ႔ခမ်ာေစာင့္

ေန သည္မွာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။

တနည္းအားျဖင့္လည္းမည္မွ် ၾကာေအာင္ဆက္ေစာင့္ေနရမည္မသိ သို႕ေသာ္ က်ိန္းေသသည္မွာေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအတြင္း ထိုေနရာတြင္ ပင္ သူ ဆက္လက္ရပ္ေနေကာင္း
ရပ္ေနလိမ့္ မည္။ ေနထိုင္ရာ ရွိ၍ ျပန္လွည့္ရန္ နီးပါက ျပန္လွည့္ေကာင္းလွည့္မည္ ။ မည္သူမွ် သိနိုင္သည့္ကိစၥမဟုတ္။

က်ိန္းေသလြန္းသည္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္အပါအ၀င္အားလံုးေသာကားကိုယ္စီျဖင့္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ့ေသာ

လူသတၱ၀ါမ်ားကမသိလိုက္ဖာသာပင္ထိုမိန္းကေလးကိုျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းနွင္သြားၾကျပီး
ျဖစ္၏။

ကားကို ရပ္နားရန္ေနရာတြင္ ရပ္လိုက္၏။ တမတ္ေစ ့နွစ္ေစ့ကို ထုတ္ယူျပီး ရပ္နားခြင့္အတြက္ အခ်ိန္တိုင္းစက္အတြင္း တေစ ့ခ်င္း ေျဖးေျဖးထည့္လိုက္၏။ ဒုတိယအေစ့သည္ လက္ေပၚမွေလွ်ာက်သြား၏။
လက္အိတ္ကိုခြ်တ္ျပီး ေျဖးေျဖး ကိုယ္ကို နွိမ့္ခ်လိုက္ရင္း တမတ္ေစ ့ကေလးကို ေကာက္ကာ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္မတ္၍ ျပန္ထည့္လိုက္၏။ ျပီးေတာ့ ေအးစက္ေျခာက္ေသြ ့ေသာ ေလကို အ၀ရွူလိုက္ျပီး ခနေအာင့္ထားလိုက္၏။ ထို ့ေနာက္ ပါးစပ္ကို ဟကာ ရွဴထုတ္လိုက္၏။

ဆိုင္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ၀င္လိုက္ေတာ့ လစ္ဇ္နွင့္ သူ ့ေယာက္်ားကနွဳတ္ဆက္၏။

သူတိ့ုလင္မယားကိုျပန္နွဳတ္ဆက္ရင္း မနက္စာ နွင့္ေကာ္ဖီတခြက္မွာလိုက္၏။ မနက္စာကိုစားရင္း သတင္းစာကိုဆြဲယူျပီးဖတ္လိုက္၏။ အီရတ္စစ္ပြဲ ၊ သမၼတ အသစ္ ၊ ေငြေၾကး ျပသနာ ၊ ရာသီဥတု ၊အားကစား ၊ ကမၻာ့သတင္း၊ ေက်ာ္ၾကားသူတို႔ကိစၥ၀ိစၥ စသည္ျဖင့္ သံသရာေျမာက္အနွစ္သာရတို႔၏ ထပ္ခ်ည္းတလဲလဲ အေၾကာင္းအရာ အသစ္မ်ား ။

ဆိုင္တံခါးကိုတြန္းဖြင့္ကာလူျဖဴအဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္၀င္လာ၏။ေဟာင္းႏြမ္းလွေသာသူ့အေႏြးထည္ဂ်ာကင္ၾကီး
ေအာက္တြင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္နွစ္ထပ္ ခံျပီး၀တ္လာသည္မသိ လူက ေလမေလွ်ာ့တေလွ်ာ့ အလူမီနီယံမိုးပ်ံ ေဘာလံုးလို ျဖစ္ေန၏။

သူ ့ပါးစပ္နွင့္နွာေခါင္းမွ အေငြ ့ျဖဴျဖဴတို ့ထြက္လာသည္အထိ ဆိုင္ထဲမွ ဆိုင္ရွင္နွင့္ တဦးတည္းေသာ ေဖာက္သည္ကို နွဳတ္ဆက္လိုက္၏။ ထို ့ေနာက္ ေဘးမွ ခံုကိုဆြဲထိုင္ျပီး သတင္းစာ ကိုေကာက္ယူ၏။ သတင္းစာကို တျဗန္းျဗန္းျမည္ေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ ဆြဲလွန္ေန၏။ တေနရာေရာက္ေတာ့ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေတာ့၏။ အခိုက္အတန္ ့တစ္ခုအထိ ဖတ္အျပီးတြင္ စကားေျပာေတာ့၏။

သူနွင့္အျပန္အလွန္ေျပာဆိုရင္း စီးကရက္ဖြာရန္အျပင္သို႔ထြက္လာေတာ့ သူလည္းေနာက္နားမွပါလာ၏။
စီးကရက္ဘူးကိုဖြင့္ျပီး မီးျခစ္ကိုထုတ္ကာ မီးညွိရင္း ခပ္ေ၀းေ၀း မွ အေဆာက္အဦအျမင့္ၾကီးမ်ား၏ မွန္ နံရံကြက္ၾကီးမ်ားမွ အရိပ္ထင္ေနေသာ အျခားအေဆာက္အဦမ်ားကိုျမင္ေနရ၏။

သူလည္း စီးကရက္ဘူးေလး တစ္ဘူးထုတ္၏ ။ မလံုမလဲျပံုး၏။ ျပီးေတာ့ စီးကရက္ဘူးကေလးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ တံဆိပ္ အမိ်ဳးမိ်ဳးျဖင့္ စီးကရက္အတိုကေလးမ်ား ျဖစ္ေန၏။ ထိုအထဲမွ ခပ္ရွည္ရွည္ စီးကရက္တိုကေလးကို ထုတ္ယူလိုက္ကာမီးညွိရွိုက္ဖြာရင္း ေကာင္းကင္ကို ျပံဳး၍ ေမာ့ၾကည့္ေန၏။

သံုးေလးငါးဖြာ ရွိုက္ရင္း ခ်မ္းလာလြန္းေတာ့ ဆိုင္ထဲသို ့ျပန္၀င္လာခ်ိန္တြင္ အဖိုးၾကီးလဲ ေနာက္မွ ကပ္ပါလာ၏။ ထို ့ေနာက္ သူက ေကာ္ဖီတခြက္မွာ၏။ လစ္ဇ္က ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ျပီး သူ ့ေရွ ့ခ်ေပးခိုက္ တြင္ သူ ၏ ဘယ္ဘက္ အက်ၤ ီအိတ္ထဲမွ အေၾကြေစ ့ကေလးမ်ား ကို တစ္ေစ ့ျပီးတစ္ေစ ့ထုတ္ရင္း ေကာင္တာေပၚတင္လိုက္ျပီး ျပံဳးျပကာ ေနာက္တခါ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ က်က်နန လာစားဦးမယ္ ဟု ေျပာ၏။ ပူေႏြးေသာေကာ္ဖီကို မွဳတ္ေသာက္ေနေသာ အဖိုးၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မုန္ ့လက္ေကာက္ကြင္းမ်ား ထည့္ထားရာ မွန္ ကာထားသည့္ စင္ဆီသို ့ ေ၀ ့ ၀ဲေန၏။
နံရံေပၚမွ တီဗြီမွ မနက္သတင္းလာေန၏။ အိမ္ယာမ ဲ့အေလာင္း တစ္ေလာင္း သတင္းတြင္ပါလာ၏။ အဖိုးၾကီးသည္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုလက္နွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ တီဗီြ ဖန္သားျပင္ကိုေသခ်ာစြာၾကည့္ရင္း
“ငါ မင္းကိုေျပာတယ္ မင္းနားမေထာင္ခဲ့ဘူး ကြာ” ဟုတေယာက္ထဲ ျငီးလိုက္၏။

လစ္ဇ္ က ေပါင္မုန္ ့နွစ္ခ်ပ္ကို ေပါင္မုန္ ့ကင္စက္ထဲသို႔ ထည့္၏။ ျပီးေတာ့ ေဖာက္သည္ေတြအလာက်ဲေၾကာင္း တေယာက္ထည္းျငီးသလိုလိုျဖင့္ ေျပာေန၏။ လစ္ဇ္ေယာက္်ားက စြပ္ျပဳတ္အိုးကေလးကို မီးအားေလွ်ာ့ေန၏။
အိပ္ထဲမွ ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ကိုထုတ္ယူလိုက္ျပီး မနက္စာ နွင့္ စြပ္ျပဳတ္ တခြက္မွာလိုက္၏ ။ ျပီးေတာ့ အဖိုးၾကီးကိုျပံဳးျပရင္း ဘာေၾကာင့္ ေနာက္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စားမလဲ ခု စားလို ့ျဖစ္ေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ဟု ျပံဳးကာေမးလိုက္၏။

အဖိုးၾကီး၏ မ်က္လံုးထဲတြင္အားငယ္မွဳ ၊ ခိုကိုးရာ ၊ ေက်းဇူးတင္ျခင္း စေသာ စိတ္ခံစားမွဳတို႔၏ အေရာင္အဆင္း
တို ့ေရာျပြန္းလွ်က္ ျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၏ ။ ျပီးေတာ့ သူ ့ဘယ္ဘက္လက္မွာစြပ္ထားဆဲျဖစ္ေသာ လက္အိတ္အေဟာင္းၾကီးကိုဆြဲခြ်တ္ကာ ေကာင္တာေလးေပၚမွ ပလတ္စတစ္ဇြန္း ခက္ရင္း ဒါးကေလးမ်ားထည့္ထားေသာ အိတ္အၾကည္ေလးကို ဆြဲေဖာက္လိုက္၏။ လက္သုတ္စကၠဴၾကမ္း တစ္ေပပတ္လည္ ကို က်က်နန သူ႔ အက်ၤီ ဂ်ာကင္ေဟာင္းၾကီးကို ဟကာ ရင္ဘတ္ ေပၚညွပ္လိုက္၏။

အဖိုးၾကီးကို ျပံဳးျပျပီး ခနေစာင့္ပါ ဟု ေျပာ၍ ကားဆီသို ့လာခဲ့၏။ ကားထဲမွ ကား ပိုင္ရွင္ မွတ္တမ္း ၊ ျပဳျပင္နည္း ၊ ကား တစ္စင္းလံုး၏ တည္ေဆာက္ပံု စာအုပ္တို ့ ထည့္ထားေသာ ေသတၱာငယ္ကေလး၏ တံခါးကိုဖြင့္ကာ စီးကရက္ဘူးသစ္ တဘူး ထုတ္ယူလိုက္ျပီး ဆိုင္ထဲသို ့ျပန္၀င္လာခဲ့၏။ ျပီးေတာ့ ေႏြးေနဆဲ ခံုတြင္ျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း အားပါးတရစားလိုက္ စြပ္ျပဳတ္ကေလးေသာက္လိုက္ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ျဖင့္ ျပံဳးေနေသာ အဖိုးၾကီးကို စီးကရက္ဘူး ေပးလိုက္၏။

ခဏၾကာေတာ့လစ္ဇ္တို့လင္မယားနွင့္ အဖိုးၾကီးကိုနွဳတ္ဆက္ကာ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာရင္း လက္အိတ္ကိုစြတ္၍ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ နွင္းတို႔က ပိုမို သည္းထန္စြာက်ေနဆဲ ။ ေဆာင္းအစတစ္မနက္၏ ျဖစ္စဥ္မ်ား အေၾကာင္းစဥ္းစားေနမိစဥ္ငွက္တအုပ္သည္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ပ်ံသန္းရင္း ျမင္ကြင္းထဲသို႔၀င္လာ၏။ ထိုငွက္အုပ္၏ ေနာက္သို ့ အျမင္အာရံုကို မထည့္ထားမိေတာ့။

ကားစက္ကိုနွဳိး၍ ေမာင္းထြက္လာခဲ့ရာ တူရူမွ လာေသာ ကားမ်ား၊ ေရွ ့မွ ကားမ်ား၊ ေနာက္မွ ကားမ်ား သည္ နွင္း ထူထဲ ေသာ လမ္းမေပၚတြင္ သတိျဖင့္ေျဖးညွင္းစြာေမာင္းနွင္လာၾကေသာ

အကန္းမ်ား၏ လိုရာသို႔ တေရြ ့ေရြ ့သြားေနၾက၏ ။ ဆက္၍ ဆက္၍ သြားၾကဦးမည္လည္း ျဖစ္ေပေတာ့၏။


ျငိမ္းေဇဦး