Sunday, October 5, 2008

ေမာ္စီတုန္းရဲ့မယားငယ္ျဖစ္သြားတဲ႔ ရြာ



ေက်းလက္ရဲ့...........
ဂႏၱ၀င္ညေတြမွာ
နန္းျပသာဒ္ ပစၥင္အိုးနဲ႔
ျမိဳ႕ရိုးေတြမရွိေပမယ့္
ရြာဦးဇရပ္လဲပါခဲ႔တယ္။

ေက်းလက္ဟာ ေပါင္ဒါမရိုက္ထားပါဘူး
သနပ္ခါးေရၾကဲနဲ႔ ေရထဲမိုးထဲ
ပ်ိဳးၾကဲ ေကာက္နွဳတ္
လယ္လုပ္ ဖားရွာ
ေဗဒါပြင့္ေတြ တခါတခါ
ပန္ပန္လာတတ္တဲ႔ လံုးၾကီးေပါက္လွတအုပ္နဲ႔
သဘာ၀အတိုင္း သန္စြမ္းလွပေနျမဲ။


ေက်းလက္ဟာ
ငါတို႔ကို မခုိမကပ္ခ်စ္တယ္
ေဆာင္းနံနက္ခင္းတိုင္း မီးပံုေဘး၀ိုင္းထိုင္ရင္း
ေကာက္ညွင္းငခ်ိပ္၊ အာျပဲေျခာက္မီးဖုတ္
ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္း ၊ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္နဲ႔
မိုးအေၾကာင္း ႏြားသိုးအေၾကာင္း
ရာသီဥတုအေၾကာင္း ရန္ကုန္ ေကာလိပ္မွာ
အလွပေဂးျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာက ခ်က္စူ မ အေၾကာင္း
ရြာဦးေက်ာင္း အုန္းေမာင္းေခါက္သံန ဲ့အျပိဳင္
ျမိဳင္ျမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ေနျမဲ။

ေက်းလက္ဟာ
ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ ဘ၀ေတြကို
ရာစုနဲ႔ခ်ီျပီး ခါးထစ္ခြင္ လာခဲ႔တာ
တခါမွ မျငီးခဲ႔ပါဘူး ။


ခုေတာ့ ေက်းလက္ဟာ
ေတြးရက္စရာမရွိေအာင္
ျမိဳ႕ေယာင္ေဆာင္ ေနျပီ
တီတီတာတာ ညဳတုတုေတြ လုပ္ျပေနျပီ
တိုက္တာေတြ လိုက္ကာ အစီအရီနဲ႔ ေပၚလာျပီ
ေက်းလက္ရဲ့ သားအိမ္မွာ မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနျပီ
ရင္သားမွာ ပက္ၾကားအက္ၾကီးနဲ႔တူတဲ႔ ကတၱရာလမ္းၾကီး ျဖတ္နင္းသြားျပီ

ဒီလိုနဲ႔ ေက်းလက္ဟာ အိုၾကီးအိုမက်မွ
တခစ္..ခစ္...နဲ႔
လင္ပစ္မ အရပ္ပ်က္လို ဓါတ္စက္မပါပဲ တရပ္လံုးၾကားေအာင္
မခို႔တယို႔ရယ္တတ္ခဲ့ျပီ အနီေရာင္မီးပုန္းေတြထြန္းလို႔............။

ျငိမ္းေဇဦး