ေန၀င္ျဖိဳးျဖေနျပည္ေတာ္

ရြာဟာ ဒဏ္ရာေတြျမိဳ လို႔
ျမိဳ႕ျပထူေထာင္ခံလိုက္ရျပီ


ပြဲေစ်းတန္းေတြ အစီအရီ ေပၚလာ
နိုက္ကလပ္ေတြ ကသီကရီေပၚလာ
ေၾကျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြထဲ မိန္းမလွေတြခုန္၀င္
ေစာင္းတံဆိပ္မီးျခစ္ဘူးထဲက မီးျခစ္ဆံပိန္ကပ္ကပ္လိုေပါ့

ဆိုင္းဘုတ္ကိုေမာ့ၾကည့္ဖူးတဲ႔
ႏြမ္းပါး ညိွဳးငယ္မွဳ ေရက်ဲပြတ္ မ်က္နွာနုနုေလးေတြထဲ
ေသာကေတြတဖြဲဖြဲခုန္၀င္
ပဲခူး ဘုရားပြဲ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ရံုျပည့္သလို ေပါ့

လက္မဲ႔ေတြေတာ့မဟုတ္ၾကပါဘူး
ေသာက ၀၀ၾကီးေတြ အထုပ္နဲ႔အထည္နဲ႔ပါ

ေမာဟေတြ သင္တုန္းဒါးလို စကၠန္႔တိုင္းရွ သမွ်
ထံုေပေပ ဘ၀နဲ႔ နာရမွန္းမသိတဲ႔ ခံနိုင္ရည္နဲ႔ပါ

ျမိဳ႕ျပဟာ စကတည္းက
ရာသက္ပန္ အညာခံဖို႔
ရာသက္ပန္ ညာဖို႔
ညာသမွ် ယံုဖို႔
ယံုသမွ် ညာဖို႔
သူ႔ၾကမၼာသူညာရင္း
သူ႔ျဖစ္တည္မွဳသူ အာမခံခဲ့ျပီ
ဒီတစျပင္မွာ နီယြန္ေရာင္ေတြ
ေၾကြက်....

ေန၀င္ျဖိဳးဖ် ဆည္းဆာဟာ
တခါဆို တခါ ပဲ ထေတာက္လိုက္တယ္
တိမ္ေတြကြယ္ လို႔ ရွက္ရယ္ ပါ ရယ္ တယ္

တရြာမေျပာငး္ပဲ
ျမိဳ႕ၾကီးသူျဖစ္သြားတဲ႔ ရြာသူမဟာ စကပ္ပါးပါးနဲ႔
ကာရာအိုေကသီခ်င္း ျဖစ္သြားျပီ

သူက ရွိုက္ရယ္ ရယ္ တယ္
မဲ့ျပံဳးျပံဳးတယ္
မ်က္လံုးကိုစင္း
သက္ျပင္းမခ် ပဲ မုန္းတယ္ လို႔ နွဳတ္ခမ္းေလး ဟယံု
အျပည့္အစံု ေရရြတ္တယ္

တကယ္ေန၀င္သြားခဲ့ျပီေလ
ျမိဳ႕ျပဟာ အဲလိုတခြန္းပဲ အတည္ျပဳရင္း
သံခ်ပ္ကာအကၤ် ီထဲ ခုန္၀င္သြားခဲ႔တယ္
သူ ့အသံသူမၾကားရဲမွဳေတြနဲ႔
ေနကြယ္တိုင္း သူေၾကာက္တာကိုး......................။


ျငိမ္းေဇဦး

ဥံဳ......

ရြတ္တြျပဲလန္ ရြစိပ်ံတို႔
ကပ္လို႔မရ စည္းခ် ထား၏
ေသခ်ာၾကည့္......
ျပီးမွ ငါ့ထံကပ္ပါေလာ့...။

ျငိမ္းေဇဦး

တေယာက္ဆင္းတေယာက္တက္ ဘ၀သံသရာ

-- ယားလို ့လင္မ်ားတာမဟုတ္ပါဘူးရွင္
-- သရမ္း လို ့ရွင္ခန္းေတြျဖတ္ခဲ့ရတာပါ...။

ဒါန ဲ့မ်ား ....
ဘ၀ဇာတ္ဆရာအလိုက်တဲ့
က်..က်လဲ
က်နိုင္လြန္း.............။

ျငိမ္းေဇဦး