အေမက...
“ မျငိဳျငင္ပါဘူး
ငိုခ်င္ ငိုလိုက္ သား ေရ ”တဲ႔
ျပံဳးမဲ႔မဲ႔မ်က္ရည္သုတ္လို႔
ျမိဳ႕ ဘက္ကိုေမွ်ာ္............။
“လူေလးရယ္..ညည မိုးကရြာ
ျခင္က ကိုက္.. အေမ ဆာလိုက္တာ...
ငါ့ေျမးေလးေတြမွ ကြ်တ္လြတ္ၾကပါ့မလား”
အံနာနာၾကိတ္ရင္း ေျပာရွာရဲ့....။
ေဟာ....
သားအၾကီးက
ကားတစ္စီး လာတာျမင္ေတာ႔
ေသာ့ကနဲထေျပး လက္ကေလးနွစ္ဘက္ေျမွာက္လို႔
“က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ... က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ
ကူၾကပါ ..ကယ္ၾကပါ ”
သူ႔ခမ်ာ ၀မ္းဟာဟာနဲ႔ ..။
တရြာလံုးပဲ့က်သြားတာေပါ့ အဲဒီကားလမ္းမဆီကို
ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလိုတန္းစီလို႔...။
ညကအိပ္မက္ မက္တယ္
အငယ္မ က ဖ်ား
သားလတ္က အီ
ခ်စ္ဇနီးက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
“အကိုရယ္ အထက္ျပည္သြား အလုပ္ရွာပါ့လား”တဲ႔
မိုးစက္ေတြသည္းထန္ေတာ့ အိပ္ယာကျပန္နိုး
မ်က္နွာေလးညွိဳးေနတဲ့ဇနီးကို အထက္ျပည္ခရီးထြက္
အလုပ္တက္ရွာပါ့မယ္လို႔
ကတိေလးေတာင္မေပးလိုက္ရ ..။
ကိုယ္၀န္သည္ မယား
သမီးငယ္နဲ႔သားလတ္
ဘယ္အရပ္မွာ ငါမသိ
အစာမရွိပဲ အိပ္ရတဲ့ညတိုင္း
သူတို႔ကိုအိပ္မက္
မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလးကိုအိပ္မက္
တရက္ရက္ေတာ့ ျပန္ဆံုနိုးနဲ႔
တလကိုးသတင္းလဲေက်ာ္ခဲ့ျပီ။
“လူေလးေရ..
ငါ့ေျမးၾကီး ရလာတဲ႔
ဆန္ေလးနဲ႔ ပဲ တဗူး ကို ခ်က္ျပီးရင္
မနက္ျဖန္မနက္ဆြမ္းေတာ္တင္ခ်င္သကြယ္
အေမ႔ကို ဘုရားစင္ေလး ေဆာက္ေပးပါ”တဲ႔
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ မလံုမလဲ တဲစုတ္ေလးမွာ
ဓနိကာ ဓနိမိုးလို႔ တိုးလွိ်ဳးအိပ္ေနရတဲ့အထဲ...
ကဲေလ အေမစိတ္ခ်မ္းသာျပီးေရာ့ ဆိုျပီး
နွီးေလးေတြ ထဖ်ာလို႔ ...
ေကာငး္ကင္ၾကီးကမိုးေတြညိဳ႕။
“အေဖေရ
အေမျပန္လာရင္ ေျပာပါ
သားအိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္
ညီေလးကိုေအာ္မငိုေစနဲ႔
ညီမေလးကို မကိုက္တတ္ေအာင္သင္ပါဦးအေဖရာ”
ကိုးနွစ္ေက်ာ္သားၾကီးက ေစာင္စုတ္ေလးဆြဲမရင္း မွာရွာရဲ့....။
ကိုယ္မျပဳတဲ့အမွားေတြနဲ႔
ဘုရားရဲ့ဥေပကၡာျပဳမွဳကပဲရင့္သည္းလြန္းသလား...။
ရိုးရိုးသားသား
ဘုရား နဲ႔တရားနဲ႔
မမွားတဲ႔သူေတြကိုမွ
ဘ၀ဖ်က္ သုတ္သင္ခ်င္တဲ့ တန္ခိုးရွင္တို႔ေရ
အေမကေတာ့ဆုေတာင္းတုန္း သူ႔ေခါင္းအံုးေဘး
ပုတီးေလး ေျဖးေျဖးစိပ္လို႔.....။
ေလေျပေတြဟာ
ေလေျပမဟုတ္ေတာ့ဘူး
မိုးဖြဲေတြဟာ
မိုးဖြဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ပန္းပြင့္ေတြဟာ
ပန္းပြင့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဘ၀ေတြဟာ ဘ၀မပီေတာ့ဘူး
ညေတြဟာ ည မမည္ေတာ့ဘူး
အလွေတြ တစစီေၾကြသြားခဲ့ျပီ
မ်က္ရည္ေတြျဖစ္လို႔...။
ခုေလ....
လေရာင္ေတြ ေလွဆိပ္မွာထိုးေတာ့
၀ိုးတ၀ါးအရိပ္ေတြျပိဳျပိဳက်
ငိုရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး.........။
ျငိမ္းေဇဦး
ကဗ်ာရြတ္သံနားဆင္လိုလွ်င္
“ မျငိဳျငင္ပါဘူး
ငိုခ်င္ ငိုလိုက္ သား ေရ ”တဲ႔
ျပံဳးမဲ႔မဲ႔မ်က္ရည္သုတ္လို႔
ျမိဳ႕ ဘက္ကိုေမွ်ာ္............။
“လူေလးရယ္..ညည မိုးကရြာ
ျခင္က ကိုက္.. အေမ ဆာလိုက္တာ...
ငါ့ေျမးေလးေတြမွ ကြ်တ္လြတ္ၾကပါ့မလား”
အံနာနာၾကိတ္ရင္း ေျပာရွာရဲ့....။
ေဟာ....
သားအၾကီးက
ကားတစ္စီး လာတာျမင္ေတာ႔
ေသာ့ကနဲထေျပး လက္ကေလးနွစ္ဘက္ေျမွာက္လို႔
“က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ... က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ
ကူၾကပါ ..ကယ္ၾကပါ ”
သူ႔ခမ်ာ ၀မ္းဟာဟာနဲ႔ ..။
တရြာလံုးပဲ့က်သြားတာေပါ့ အဲဒီကားလမ္းမဆီကို
ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလိုတန္းစီလို႔...။
ညကအိပ္မက္ မက္တယ္
အငယ္မ က ဖ်ား
သားလတ္က အီ
ခ်စ္ဇနီးက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
“အကိုရယ္ အထက္ျပည္သြား အလုပ္ရွာပါ့လား”တဲ႔
မိုးစက္ေတြသည္းထန္ေတာ့ အိပ္ယာကျပန္နိုး
မ်က္နွာေလးညွိဳးေနတဲ့ဇနီးကို အထက္ျပည္ခရီးထြက္
အလုပ္တက္ရွာပါ့မယ္လို႔
ကတိေလးေတာင္မေပးလိုက္ရ ..။
ကိုယ္၀န္သည္ မယား
သမီးငယ္နဲ႔သားလတ္
ဘယ္အရပ္မွာ ငါမသိ
အစာမရွိပဲ အိပ္ရတဲ့ညတိုင္း
သူတို႔ကိုအိပ္မက္
မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလးကိုအိပ္မက္
တရက္ရက္ေတာ့ ျပန္ဆံုနိုးနဲ႔
တလကိုးသတင္းလဲေက်ာ္ခဲ့ျပီ။
“လူေလးေရ..
ငါ့ေျမးၾကီး ရလာတဲ႔
ဆန္ေလးနဲ႔ ပဲ တဗူး ကို ခ်က္ျပီးရင္
မနက္ျဖန္မနက္ဆြမ္းေတာ္တင္ခ်င္သကြယ္
အေမ႔ကို ဘုရားစင္ေလး ေဆာက္ေပးပါ”တဲ႔
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ မလံုမလဲ တဲစုတ္ေလးမွာ
ဓနိကာ ဓနိမိုးလို႔ တိုးလွိ်ဳးအိပ္ေနရတဲ့အထဲ...
ကဲေလ အေမစိတ္ခ်မ္းသာျပီးေရာ့ ဆိုျပီး
နွီးေလးေတြ ထဖ်ာလို႔ ...
ေကာငး္ကင္ၾကီးကမိုးေတြညိဳ႕။
“အေဖေရ
အေမျပန္လာရင္ ေျပာပါ
သားအိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္
ညီေလးကိုေအာ္မငိုေစနဲ႔
ညီမေလးကို မကိုက္တတ္ေအာင္သင္ပါဦးအေဖရာ”
ကိုးနွစ္ေက်ာ္သားၾကီးက ေစာင္စုတ္ေလးဆြဲမရင္း မွာရွာရဲ့....။
ကိုယ္မျပဳတဲ့အမွားေတြနဲ႔
ဘုရားရဲ့ဥေပကၡာျပဳမွဳကပဲရင့္သည္းလြန္းသလား...။
ရိုးရိုးသားသား
ဘုရား နဲ႔တရားနဲ႔
မမွားတဲ႔သူေတြကိုမွ
ဘ၀ဖ်က္ သုတ္သင္ခ်င္တဲ့ တန္ခိုးရွင္တို႔ေရ
အေမကေတာ့ဆုေတာင္းတုန္း သူ႔ေခါင္းအံုးေဘး
ပုတီးေလး ေျဖးေျဖးစိပ္လို႔.....။
ေလေျပေတြဟာ
ေလေျပမဟုတ္ေတာ့ဘူး
မိုးဖြဲေတြဟာ
မိုးဖြဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ပန္းပြင့္ေတြဟာ
ပန္းပြင့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဘ၀ေတြဟာ ဘ၀မပီေတာ့ဘူး
ညေတြဟာ ည မမည္ေတာ့ဘူး
အလွေတြ တစစီေၾကြသြားခဲ့ျပီ
မ်က္ရည္ေတြျဖစ္လို႔...။
ခုေလ....
လေရာင္ေတြ ေလွဆိပ္မွာထိုးေတာ့
၀ိုးတ၀ါးအရိပ္ေတြျပိဳျပိဳက်
ငိုရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး.........။
ျငိမ္းေဇဦး
ကဗ်ာရြတ္သံနားဆင္လိုလွ်င္
