Sunday, February 8, 2009

အတၱသဂၤဟ ေၾကးမံု

 ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ေနၾကည့္လိုက္တယ္

ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ အနယ္ထိုင္စ

လေရာင္ေအာက္ကဒီညမွာ

ေအး ျမ ေနပါ့လား............။

ရွင္သန္ျခင္းရဲ့ ဒုကၡ

ရွင္သန္ျခင္းရဲ့၀န္ထုတ္၀န္ပိုးနဲ႔

ျပဳသူအသစ္ မျဖစ္လိုေတာ့ဘူးတဲ႔

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဟာ ဒုကၡသက္သက္

ေလာကဓံမ်က္လွည့္ေတြေအာက္မွာ

ဟာကနဲဟင္ကနဲ

ရွင္ကြဲ ေသကြဲ မ်က္နွာလႊဲမွဳေတြနဲ႔

ဆူပြက္ေနခဲ့သကိုး.............။

ေျပရာေျပေၾကာင္းေတြမရွိတ ဲ့ လွဳိဏ္ေခါင္းထဲမွာ

နွလံုးသားမာမာၾကီး၀င္စူးေနလိုက္တာ

ဇတ္ဇတ္ေတာင္ ခုန္ေနေသးပါ့

ဒါကို က ရွင္သန္ျခင္း က်ီးေပါင္းတက္ေနတာေလ

ဘယ္အခ်ိန္ ၀ုန္းကနဲေၾကြမလဲ မသိ...။

ဟားဟား....

ဘာမွမသိတဲ့ၾကားမွာ

ဒီလိုပါ...

ငါဟာ ၀ါရင့္ ေနထိုင္ျခင္းပညာရွင္ေပါ့....

မာန တရားနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျဖားေယာင္း

ငါ့ေလာက္ေကာင္းသူ

ငါ့ေလာက္ေတာ္သူ

ငါ့ေလာက္ ေျပျပစ္သူ

ငါလိုလူ ငါလိုလူ ငါလိုလူနဲ႔

မီးညြန္႔ေအာက္ က ျပာလိုပူခဲ့ရသမွ်

အဲဒီမွာ ရႊ ံ့လူးထားတဲ ့ငါးဟာ ငါျဖစ္ခဲ့

ငါ ဟာ ငါ့ ကိုယ္ငါ

ဘ၀ရဲ့ ေဘးထြက္ကိစၥမ်ားစြာထဲမွာကင္လို႔

အပီအျပင္စားသံုးခဲ့တာ..........

ေဟာဒီဆံပင္ျဖဴ တစ္ေခ်ာင္းဟာ

ငါးရိုး တေခ်ာင္းလို ေငါင္စင္းစင္း

ငါ့ ေခါင္းထဲက ထိုးအံခဲ့ခ်ိန္မွ

သက္ျပင္းတမ န ဲ့ ငါသိရ

ဒီမွာ....

ဘ၀တ၀က္က ကုန္စျပဳ ....................။

ဒီညဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ

ေအးျမေနပါ့လား...

ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ ရွင္သန္ေနေသးသမွ်

အခ်ိန္ရေသးရဲ့... ။

ခု ကြယ္....

ဒီရွင္သန္ျခင္းမွာပဲ သတိတရား လက္တဆစ္ကို

က်စ္က်စ္ပါေအာင္ သိမ္းဆည္းရင္း

ဓမၼသီခ်င္းေတြကို ဆာေလာင္တတ္ခဲ့....။

အဆံုးမေတာ့ေလ..

အေ၀းေတာင္ေပၚက ေစတီ ဘုရား

ေက်ာင္းသခၤန္းမ်ား ....

ရင္ဆို ့ေအာင္ လြမ္းသြားရဲ့

မိုးကေတာ့ခ်ဳပ္ခဲ့ျပီ ...........။

ျငိမ္းေဇဦး