ပစ္ပစ္ခါခါ လြမ္းရဲ့...............

ပစ္ပစ္ခါခါ လြမ္းရဲ့...............

ရက္ဗလြန္ နွဳတ္ခမ္းနဲ႔ မနမ္းနဲ႔
ညေနရဲ့ ေရာင္ျပန္ေတြ ပါးမွာ မခ်ယ္သနဲ႔
ငါက မင္းန ဲ့လမ္းအတူ ေလွ်ာက္လိုသူပါ...။

ငါလက္သည္းညွပ္ေပးတတ္ပါတယ္
ရန္လဲကင္း ယုယျခင္းလဲ ေျမာက္ေအာင္
ဟုတ္ဘူးလားေၾကာင္မေလးရယ္...။

၀ိုင္ခ်ဳိမေသာက္နဲ႔ ခံတြင္းေစ်းက်တယ္
အခ်စ္ရယ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူးမူးျပီးေရာ
တေယာတလက္နဲ႔ မေျပာရက္ခဲ့တာ
ဒ႑ာရီေတြမဟုတ္ဘူးေလ.....။

မင္းေ၀းေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ
ငါဟာ ျပာက်သြားတဲ႔ မာနတရားနဲ႔
ဘုရားသခင္နဲ႔စီးခ်င္းထိုးမယ့္
မင္းမုန္းတဲ့မာန္နတ္ကို
တမတ္ေပးျပီး ဘ၀ကူးခိုင္းခဲ့တယ္....
သူကေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔
ညအေမွာင္ကိုျပဳစား...........။

ျပီးေတာ့ မင္းနွဳတ္ခမ္းကို
လြမ္းလြမ္းနဲ႔
နိဗၺာန္ကိုမီးနဲ႔ရွုိ႔ခ်င္ေသးရဲ့.........
မနာလိုမွဳေတြနဲ႔ ၀န္တုိတယ္..........။

ျငိမ္းေဇဦး

ညရထား……….

ညရထား……….

ရထားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေတြးေခၚမွာမဟုတ္တဲ့ သူ ့ရဲ့ ေခါင္းၾကီးနဲ႔ အဲဒီတြဲတန္းရွည္ၾကီးကို က်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း သံလမ္းနွစ္ေခ်ာင္း ေပၚမွာ တလမ္းသြား အျဖစ္နဲ႔ ကုန္းရုန္းဆြဲလာခဲ့တာ တကယ္ေတာ့သိပ္ၾကာေနျပီ။
ရထားဟာ ျမင္းတေကာင္လို ခုန္ေပါက္ ေနရတဲ့သူ႔ဘ၀ကိုစိတ္မညစ္ခဲ့ဘူး....တကယ္လို႔မ်ား သူ႔ရဲ့ ဘ၀ၾကီးကို စာနာမယ္ဆိုရင္ သံေခ်ာင္းနွစ္ေခ်ာင္းေပၚက သူ ့အျဖစ္ကို ေခ်ာေမြ႔ညက္ေညာတဲ႔ ေျပးလမ္းတစ္ခုအျဖစ္
ျပဳျပင္ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူဟာ ခနခန ပစ္လွဲ အိပ္ခ်ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ေျပးေနခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး..........
ရထားကေျပာတယ္ သူ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ႔ေတြရဲ့ေခြ်းေတြ ေသြးေတြ သက္ျပင္းေတြ မ်က္ရည္ေတြ သူမသိခ်င္ပါဘူးတဲ႔........သူ႔ရဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြေပၚမွာေမးေထာက္ရင္း ေျခာက္ေသြ႔ အက္ကြဲ လယ္ကြက္ေတြ
ဇီးျခဳံပုတ္ေတြ ကုိ ေငးတတ္တဲ႔ သတၱ၀ါေတြ ကို သူမသိခ်င္ပါဘူးတဲ႔........ျပီးေတာ့ အဲဒီဘူတာေလး ေရွ႔ ေမွာင္ရိပ္ထဲက သစ္လံုးၾကီးေတြၾကားမွာ ေၾကမြျပီးသားဘ၀ေလးတစ္ခု ထပ္မံေျခမြ ခံရတာလဲသူမသိခ်င္ပါဘူးတဲ့..........။

...............................................................................................

ျခင္ေတြဟာ ေလေၾကာင္းတိုက္ပြဲတစ္ခုကို အထက္စီးရထားတဲ့ တိုက္ေလယာဥ္အုပ္လို ၀ီေခၚ
ပ်ံ၀ဲေနတယ္........။
၀ါက်င့္က်င့္ မီးလံုးေလးေတြဟာ ဘူတာ ထဲ က ခုံတန္းကေလးေတြ ေပၚမွာ မွိန္မွိန္ေလးလင္းေနတယ္......။ အမူးသမားတစ္ေယာက္ဟာ ခုံတန္းတစ္ခုလံုးကို သူ႔ အိပ္ယာတစ္ခုလို အပိုင္စီးထားတယ္ သတင္းစာစကၠဴေတြနဲ႔
သူ႔မ်က္နွာကိုလဲဖံုးထားေသးတယ္ ညစ္ေပေနတဲ့သူ႔ေျခေထာက္ၾကီးကို ေနာက္မွီ လက္ရန္းေပၚတင္လို႔.... တရွူးရွူးအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္..........။

မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ခံုတန္းမွာ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ေဆးတံေလးနဲ႔ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနၾကတယ္........... ကိုရင္ေလးက အဘြားၾကီးကပ္ေနတဲ႔ မတ္ခြက္ အေဟာင္းၾကီးထဲက အခ်ဳိေရ ေတြကို
လက္နွစ္ဖက္န ဲ့ကိုင္ျပီးေသာက္ရင္း ေရခဲတံုးေလးေတြကို တဂြပ္ဂြပ္၀ါးေနတယ္ မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႔.............၊ ေဆးတံ ဖြာေနတဲ႔ အဘိုးၾကီးက ကိုရင္ေလးသကၤန္းစမွာ ေပေနတဲ့ ရႊ ံ့ေျခာက္ေတြကို သူ႔ရဲ့ ေခ်းေညွာ္ေတြ
နဲ့ မဲေနတဲ့ လက္သည္းေတြနဲ႔ ျခစ္ထုတ္ေပးေနတယ္......။

လက္မွတ္ေရာင္းဟာ လြယ္အိတ္စုတ္တစ္လံုးနဲ႔ ဘူတာ ရံု ရဲ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ရံုးတံခါးကို ေၾကးေသာ့တံတစ္ေခ်ာင္း ထိုးဖြင့္ရင္း အမူးသမား ဆီ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ျပီး ထီြကနဲ သူ႔ရဲ့ ပါးစပ္ၾကီးထဲက ကြမ္းတံေတြးေတြကို
ဘူတာရံုနံရံနားကပ္ေမွးေနတဲ့ ေခြး၀ဲစားရဲ႔ အျမီးနားထိေအာင္ ေထြးထုတ္လိုက္တယ္.......။
ေခြး၀ဲစား ဟာ ဇိမ္ေတာင္မပ်က္ဘူး နားရြက္တခ်က္နွစ္ခ်က္ခတ္ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္ေမွးေနတယ္...........။
.............................................................................

ဘူတာဟာ ကုကၠဳိ ပင္ တန္းေတြ တဖက္တခ်က္နဲ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္ အလုပ္သမားတန္းလ်ားထဲကလင္မယားရန္ျဖစ္သံေတြ ကေလးငုိသံေတြ ေခြးေဟာင္သံေတြ ရိုက္သံပုတ္သံေတြကို နားယဥ္ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။
ခပ္ေ၀းေ၀း က ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္က ခံု၀ိုင္းေလး ေဘးနားမွာ မိုးကာအစုတ္တခ်ပ္ကို ခင္းျပီး မီးဖိုေလး ေသးေသးေလးေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္ေနတဲ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မိသားစု တစ္စုဟာ ညရထား ဒီျမိဳ႔ဘူတာေလးကိုျဖတ္သြားျပီးခ်ိန္မွာ ဘူတာပလက္ေဖာင္း
ေပၚမွာ တက္အိပ္ခြင့္ရဖုိ႔ေသခ်ာခ်င္မွေသခ်ာမယ္ဒါေပမယ့္သူတို႔မိသားစုေလးက ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ေစာင့္ေနတုန္း.........။

ေျခေထာက္မသန္တဲ႔ သမီးေလးဟာ သူ႔ အေမေဘးမွာ ျပံဳးျပီး သူ ့ေမာင္ေလး ပိန္တာရိုးေသးေသးေလးကို သူတို႔ ရဲ့ဇာတိျမိဳ့ကေလးက ဘုရားပြဲတခုအေၾကာင္းေျပာျပေနရွာတယ္ အေဖလုပ္သူကေတာ့ သူ ေကာက္လာခဲ့တဲ့ ေရစိုေဆးလိပ္တိုေလးေတြကို
မီးကင္လို႔ ...........ဖင္စီခံနားမကပ္တကပ္ ေဆးလိပ္တိုကိုပါးစပ္မွာကိုက္ဖြာရင္း ျခင္ကိုက္ဖုေတြနဲ႔ ရဲရဲနီအစက္အေျပာက္ေတြထေနတဲ့ သူ႔သားေလး ေက်ာကုန္းေလးကိုကုတ္ေပးေနတယ္....။
အေမျဖစ္တဲ့မိန္းမၾကီးကေတာ့.......... သူ႔ရဲ့ ထမိန္စုတ္တစ္ခုကို ေသခ်ာေခါက္ျပီးဖင္ခုထိုင္ရင္း မ်က္လံုးေဟာက္ပက္နဲ႔ ဘူတာဘက္ကို ေငးေနတယ္.... ဘာတခြန္းမွမေျပာဘူး........။

....................................................................................

ခဏၾကာေတာ့ ခပ္မူးမူး ရယ္သံ ေတြ နဲ႔ လူ တစု စက္ဘီးေတြ ကို တြန္းရင္းေရာက္လာတယ္.............။ ျပီးေတာ့ဘူတာေနာက္မွာသူတို့စက္ဘီးေတြကို ေသာ့ခတ္ၾကတယ္........။ ဘူတာေထာင့္က သနပ္ခါး ကြက္ၾကားနဲ႔ လွတပတ ေကာင္မေလးရဲ့ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ကြမ္းယာ၀ယ္ရင္း
ကြမ္းယာဘုိးထက္ မ်ားတဲ့ေစ်း ညွိသံေတြ ထြက္လာတယ္..........။ ကြမ္းယာသည္ေကာင္မေလး ကို ခပ္ရင့္ရင့္ ဆဲသံတသံထြက္လာတယ္ ျပီးေတာ့သူတို႔ဟာ ကြမ္းယာဘိုးေပးလိုက္ၾကျပီးတေသာေသာရယ္ရင္း ထြက္လာၾကတယ္..........။
ကြမ္းယာသည္ေကာင္မေလး သိပ္ေနမေကာင္းတာကေတာ့ၾကာလွျပီ...........နတ္ျပည္နဲ႔ငရဲၾကားမွာ ေရြးစရာတခုခုေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခြင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ ေကာင္မေလးကေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးတယ္.............။

............................................................................

အဲဒီ မူးေနတဲ႔ လူတစုဟာ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္က မိသားစုေလးဆီေရာက္လာတယ္.........။
လြယ္အိတ္လြယ္ထားတဲ႔ ဓါတ္မီးနဲ႔ လူက ေမးလိုက္တယ္.......... “ခင္ဗ်ားတို႔ ကို ဒီေနရာမွာ ေနလို႔ရတယ္ ဘယ္သူေျပာသလဲ”
“က်မတို႔ အညာ က လာတာပါ အမိ်ဳးေတြရွိတဲ့ အရပ္ကို ထြက္လာၾကတာပါရွင္ ခုက ဆက္သြားဖို႔ ခရီးစားရိတ္ မရွိေတာ့တဲ့အျပင္ ဒီညစားဖုိ႔ေတာင္ မရွိေတာ့လို႔ပါ”
အေမလုပ္တဲ့ အသားညဳိညဳိ မြဲေျခာက္ေျခာက္ မိန္းမၾကီးရဲ့စကားအဆံုးမွာ သူ႔သမီးေလးဟာ
သူ ့အေမရဲ့ေဘးမွာ ဇက္ကေလးပုျပီး အသက္မရွုရဲတာ သူ႔အေမကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွရိပ္မိပံုမရဘူး.........။

အမူးသမားအုပ္ထဲက ခပ္ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ၀တ္ထားတဲ႔သူက ဓါတ္မီးနဲ႔လူ ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္....... ဒီစကားကို သူတို့ကလြဲလို႔ အျမဲတန္း သိကၡာၾကီးတခြဲသားနဲ႔ အကိုးကြယ္ခံတဲ့ ဘုရားပဲသိမယ္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေပါ့.......။

...........................................................................


အေဖလုပ္သူဟာ ၀မး္နည္းပက္လက္နဲ႔ သူ႔မိန္းမ ပိုက္ဆံ တခ်ိဳ႔ ကို အမူးသမားေတြဆီကယူျပီး
ခပ္ေ၀းေ၀းကေခါက္ဆြဲဆိုင္အစုတ္ကေလးဆီ သူ႔သားေလးကို ခ်ီရင္း ခပ္သုတ္သုတ္သြားခ်ိန္မွာ
သူဟာလဲ သူ႔သမီး မစြမ္းမသန္ေလးကို ေက်ာပိုးရင္း အမူးသမားတအုပ္နဲ႔ ဘူတာေရွ ့ သစ္လံုးၾကီးေတြၾကားကို သြားခဲ့ရတယ္......................။
ျပီးေတာ့ သူဟာ သစ္လံုးေတြၾကားမွာ အမူးသမားတစ္အုပ္န ဲ့
သူ ့သမီးေလးကိုထားခဲ့ရင္း ................ မိုးကာစုတ္ကေလးဆီကို ျပန္လာခဲ့တယ္ .....................မ်က္ရည္ေတြန ဲ႔ ...............။

...............................................................................

ဒီည ညရထားဟာ စကားမရွိေတာ့တဲ့ အဲဒီအိုးမဲ့အိမ္မဲ့လူၾကီးကို သူ႔ေျပးလမ္းေပၚမွာ ရုတ္တရက္ ေတြ ့ရမယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွသိနိုင္မယ့္အရာမဟုတ္ဘူးေပါ့................။

ျငိမ္းေဇဦး