ခုမွပဲ (ျပံဳးစရာ-၂)
အဆိုေတာ္ဂ်က္ျမေသာင္း၏ ဒါေလးမ်ား …ဒါေလးမ်ား .. ဟူေသာ ေအာ္သံသည္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ၾကီးနွစ္လံုး မွ ဟိန္း ညံထြက္ေနသည္မွာ လမ္းမေပၚထိ။
လမ္းႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲတြင္ ေခြးေျခခံုပုေလးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ေျခာက္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း က်ပ္က်ပ္ သပ္သပ္
ထိုင္ေနၾက၏။
သီခ်င္းနားေထာင္သည့္သူက ေထာင္ ၊ ညာဘက္လက္ဖ်ံ ကို ဂစ္တာလို ဘယ္လက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ
တကုိယ္လံုးယိမ္းထိုးလွ်က္ အံၾကိတ္ကာ ဂစ္တာလက္ကြက္ လိုက္ေရႊ႔ေနေသာသူက မ်က္စိစံုမွိတ္ေရႊ႔…။
ေဆးေပါ့လိပ္ ကိုက္ရင္း က်ေနာ္က ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ထပ္ျဖည့္ေန၏။
တေယာက္ကေတာ့ စီးကရက္ဘူး ခြံ ခဲပတ္စကၠဴေလးေပၚတြင္ ေဘာပင္ေလးျဖင့္ ကဗ်ာ ေရးေနရင္း
ရည္းစားစာေရးေနေသာ သူကို အၾကံေပးေန၏။
ထိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသည္ တျမိဳ႔လံုးတြင္ အစည္ကားဆံုးျဖစ္၏။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေရွ႔တြင္ ဗာဒံပင္တပင္ရွိ၏ ..။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ကြမ္းယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိ၏ ၊
ညာဖက္ျခမ္းတြင္ ေကာင္မေလးလွလွေလးေတြအျမဲလာ တတ္ေသာ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိ၏။
အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ ..။ ထိုစက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေလးကလဲ လူစည္သည္။
လာသမွ် ျမိဳ႔ရဲ့ အေခ်ာအလွ အမိုက္စားေလးေတြ ခ်ည္သက္သက္။
လာျပီးေတာ့လဲ သူတို႔က စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တိုက္ခန္းေလးထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ မ်က္နွာမူထားေသာ တန္းလ်ားရွည္ေလးတြင္ ထိုင္တတ္ၾက၏ ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လူမျပတ္တတ္သလို ၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးတြင္လဲ ေကာင္မေလး လွလွမ်ားမျပတ္တတ္။
စေနေန႔ မနက္ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကလူပိုစည္၏။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တြင္လဲ ျမိဳ႔၏ အခ်မ္းသာဆံုး ဟု လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားေသာ မိသားစုမွ ခပ္လွလွ မာနၾကီးၾကီး
ေကာင္မေလးမ်ား ထိုင္ေနၾကရင္း စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ အမၾကီးနွင့္ ေထြရာေလးပါးေျပာေနသည္ဟုထင္ရ၏။
ေဆာင္း နံနက္၏ ေလေအးစီးေၾကာင္းသည္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ား ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ေနသည္။
လူေတြက စက္ဘီးမ်ားျဖင့္ ေစ်းဖက္သို႔သြားၾကသည္ ။ တခ်ိဳ႔ကလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က ေစ်းဖက္မွျပန္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ပ်ားကေလးမ်ားလို အလုပ္ရွုပ္သူကရွုပ္ေန၏။
ဣထိၳယ ကသိုဏ္းျဖင့္ သမာဓိရေနေသာ သူေတြကလဲ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ထဲက ေကာင္မေလးမ်ားဆီမွအၾကည့္မခြာ။
လူအစည္ကားဆံုးေသာ အခ်ိန္ ၏ အစည္ကားဆံုးေသာကာလေလး…..။
ဆူညံေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုလာေသာ စိတ္မႏွံ ့သည့္အမိ်ဳးသမီးတစ္ဦး ေစ်းဖက္ မွ ေျပးလာေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္လိုက္ၾကရ၏။
လမ္းေပၚက စက္ဘီးသမားတုိ႔လမ္းေဘး သို႔ ဆင္းနင္းၾကသလို တခ်ိဳ႔က စက္ဘီးကိုရပ္လိုက္ၾက၏။
လမ္းေပၚကလူမ်ားလဲ အရူးမ ေျပးလမ္းေဘး ေရွာင္ေပးၾက၏။
ေနာက္ဆံုးအရူးမသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေရွ႔သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမဳိက္ေရာက္လာကာ
တျခားစားပြဲမွ အသက္ခပ္လတ္လတ္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္ရပ္လွ်က္
`ေအာ္..ရွင္ က ကေလးထိမ္းပါဆိုတာ ဒီမွာလာ အေလလိုက္ေနတာကိုးဟင္´
အေျပာခံရေသာသူ၏ မ်က္နွာသည္ ဇီးရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့၏ …။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေလးထဲမွ ေကာင္မေလးမ်ားကလဲ စပ္စပ္စုစု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႔ကအျဖစ္ကို မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾကလွ်က္ ေခါင္းျပဴ စပ္စုၾက၏။
`ရွင္ ဟာ အခ်ိဳးက ညဆို တမိ်ဳး ေန႔ဆိုတမိ်ဳး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မယူခ်င္တဲ့အေဖ´ ဟုေျပာကာ
ေအာ္ေနေသာအသံပိုျမွင့္လာျပီး ရုတ္တရက္ ဒါေလးမ်ား ဒါေလးမ်ားဆိုေသာသီခ်င္းသံအဆံုးတြင္
သူမ၏ ညစ္ေထး အေရာင္ေပ်ာက္ေနေသာ ထမိန္ေလးကို ဆတ္ကနဲ ရင္ဘတ္ေပၚအထိဆြဲလွန္ကာ
သူ႔ ဟာသူ လက္နဲ႔ တျဖန္းျဖန္းျမည္ေအာင္ပုတ္ျပရင္း` ရွင့္ကိုေဟာဒါ ဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး …
လာေတာင္းရင္ ဒါပဲရမယ္´ ဟုေျပာကာ ေကာ့ေကာ့ျပေနေတာ့၏ ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရည္းစားစာေရးေနေသာ ဆရာသည္ အရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ မွင္သက္မိေနသည့္
ကာလေလးတြင္ အင္မတန္က်ယ္ေလာင္ေသာ အာေမဋိတ္တခု သူ႔ပါးစပ္မွထြက္သြားသည္ကို
သူရည္းစားစာေပးမည့္ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ထဲမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္မေလးၾကားယံုမက ` ဟာ………ငါခုမွ ပဲ ေသခ်ာျမင္ဖူးေတာ့တယ္ေဟ့….´ဆိုေသာ သူ၏အသံအဆံုးတြင္ေတာ့...အရူးမပင္
အဆဲရပ္ အျပရပ္သြားရပါေတာ့သည္……။
ျငိမ္းေဇဦး…။
အဆိုေတာ္ဂ်က္ျမေသာင္း၏ ဒါေလးမ်ား …ဒါေလးမ်ား .. ဟူေသာ ေအာ္သံသည္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ၾကီးနွစ္လံုး မွ ဟိန္း ညံထြက္ေနသည္မွာ လမ္းမေပၚထိ။
လမ္းႏွင့္အနီးဆံုးစားပြဲတြင္ ေခြးေျခခံုပုေလးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ေျခာက္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း က်ပ္က်ပ္ သပ္သပ္
ထိုင္ေနၾက၏။
သီခ်င္းနားေထာင္သည့္သူက ေထာင္ ၊ ညာဘက္လက္ဖ်ံ ကို ဂစ္တာလို ဘယ္လက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ
တကုိယ္လံုးယိမ္းထိုးလွ်က္ အံၾကိတ္ကာ ဂစ္တာလက္ကြက္ လိုက္ေရႊ႔ေနေသာသူက မ်က္စိစံုမွိတ္ေရႊ႔…။
ေဆးေပါ့လိပ္ ကိုက္ရင္း က်ေနာ္က ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ထပ္ျဖည့္ေန၏။
တေယာက္ကေတာ့ စီးကရက္ဘူး ခြံ ခဲပတ္စကၠဴေလးေပၚတြင္ ေဘာပင္ေလးျဖင့္ ကဗ်ာ ေရးေနရင္း
ရည္းစားစာေရးေနေသာ သူကို အၾကံေပးေန၏။
ထိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသည္ တျမိဳ႔လံုးတြင္ အစည္ကားဆံုးျဖစ္၏။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေရွ႔တြင္ ဗာဒံပင္တပင္ရွိ၏ ..။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ ကြမ္းယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိ၏ ၊
ညာဖက္ျခမ္းတြင္ ေကာင္မေလးလွလွေလးေတြအျမဲလာ တတ္ေသာ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ရွိ၏။
အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ ..။ ထိုစက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေလးကလဲ လူစည္သည္။
လာသမွ် ျမိဳ႔ရဲ့ အေခ်ာအလွ အမိုက္စားေလးေတြ ခ်ည္သက္သက္။
လာျပီးေတာ့လဲ သူတို႔က စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တိုက္ခန္းေလးထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖက္ မ်က္နွာမူထားေသာ တန္းလ်ားရွည္ေလးတြင္ ထိုင္တတ္ၾက၏ ။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လူမျပတ္တတ္သလို ၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးတြင္လဲ ေကာင္မေလး လွလွမ်ားမျပတ္တတ္။
စေနေန႔ မနက္ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကလူပိုစည္၏။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တြင္လဲ ျမိဳ႔၏ အခ်မ္းသာဆံုး ဟု လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားေသာ မိသားစုမွ ခပ္လွလွ မာနၾကီးၾကီး
ေကာင္မေလးမ်ား ထိုင္ေနၾကရင္း စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ အမၾကီးနွင့္ ေထြရာေလးပါးေျပာေနသည္ဟုထင္ရ၏။
ေဆာင္း နံနက္၏ ေလေအးစီးေၾကာင္းသည္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ား ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ေနသည္။
လူေတြက စက္ဘီးမ်ားျဖင့္ ေစ်းဖက္သို႔သြားၾကသည္ ။ တခ်ိဳ႔ကလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က ေစ်းဖက္မွျပန္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ပ်ားကေလးမ်ားလို အလုပ္ရွုပ္သူကရွုပ္ေန၏။
ဣထိၳယ ကသိုဏ္းျဖင့္ သမာဓိရေနေသာ သူေတြကလဲ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ထဲက ေကာင္မေလးမ်ားဆီမွအၾကည့္မခြာ။
လူအစည္ကားဆံုးေသာ အခ်ိန္ ၏ အစည္ကားဆံုးေသာကာလေလး…..။
ဆူညံေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုလာေသာ စိတ္မႏွံ ့သည့္အမိ်ဳးသမီးတစ္ဦး ေစ်းဖက္ မွ ေျပးလာေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္လိုက္ၾကရ၏။
လမ္းေပၚက စက္ဘီးသမားတုိ႔လမ္းေဘး သို႔ ဆင္းနင္းၾကသလို တခ်ိဳ႔က စက္ဘီးကိုရပ္လိုက္ၾက၏။
လမ္းေပၚကလူမ်ားလဲ အရူးမ ေျပးလမ္းေဘး ေရွာင္ေပးၾက၏။
ေနာက္ဆံုးအရူးမသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေရွ႔သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမဳိက္ေရာက္လာကာ
တျခားစားပြဲမွ အသက္ခပ္လတ္လတ္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ ခါးေထာက္ရပ္လွ်က္
`ေအာ္..ရွင္ က ကေလးထိမ္းပါဆိုတာ ဒီမွာလာ အေလလိုက္ေနတာကိုးဟင္´
အေျပာခံရေသာသူ၏ မ်က္နွာသည္ ဇီးရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့၏ …။
စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေလးထဲမွ ေကာင္မေလးမ်ားကလဲ စပ္စပ္စုစု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႔ကအျဖစ္ကို မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾကလွ်က္ ေခါင္းျပဴ စပ္စုၾက၏။
`ရွင္ ဟာ အခ်ိဳးက ညဆို တမိ်ဳး ေန႔ဆိုတမိ်ဳး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မယူခ်င္တဲ့အေဖ´ ဟုေျပာကာ
ေအာ္ေနေသာအသံပိုျမွင့္လာျပီး ရုတ္တရက္ ဒါေလးမ်ား ဒါေလးမ်ားဆိုေသာသီခ်င္းသံအဆံုးတြင္
သူမ၏ ညစ္ေထး အေရာင္ေပ်ာက္ေနေသာ ထမိန္ေလးကို ဆတ္ကနဲ ရင္ဘတ္ေပၚအထိဆြဲလွန္ကာ
သူ႔ ဟာသူ လက္နဲ႔ တျဖန္းျဖန္းျမည္ေအာင္ပုတ္ျပရင္း` ရွင့္ကိုေဟာဒါ ဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး …
လာေတာင္းရင္ ဒါပဲရမယ္´ ဟုေျပာကာ ေကာ့ေကာ့ျပေနေတာ့၏ ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ရည္းစားစာေရးေနေသာ ဆရာသည္ အရာအားလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ မွင္သက္မိေနသည့္
ကာလေလးတြင္ အင္မတန္က်ယ္ေလာင္ေသာ အာေမဋိတ္တခု သူ႔ပါးစပ္မွထြက္သြားသည္ကို
သူရည္းစားစာေပးမည့္ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ထဲမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ေကာင္မေလးၾကားယံုမက ` ဟာ………ငါခုမွ ပဲ ေသခ်ာျမင္ဖူးေတာ့တယ္ေဟ့….´ဆိုေသာ သူ၏အသံအဆံုးတြင္ေတာ့...အရူးမပင္
အဆဲရပ္ အျပရပ္သြားရပါေတာ့သည္……။
ျငိမ္းေဇဦး…။
