ဘာမွ ထပ္ ေစာဒက တက္ဖို႔မရွိပါဘူး…..။
ေဆာငး္ဦးရြက္ေၾကြေတြ ေၾကြ ေၾကြ က် လာလိုက္တာ ..။
ဟိုးအေနာက္ဖက္ က မွဳိင္းညိဳ႕ အုံ႕ဆိုင္းေနတဲ႔ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးကေတာင္ ဥေပကၡာျပဳလို႔။
ငါဟာျမစ္တစင္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူပါ။ ငါ့ခႏၶာကို ငါ့ဒဏ္ရာလုပ္လို႔ ……..ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ငါ့ကိုယ္ေပၚ ျဖတ္စီးဆင္းလို႔..။
ငါ့ကို ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတဲ႔ ကာလသံုးပါးကိုလဲ တဟားဟား နာက်င္လွဳိက္ေမာ ထီမထင္စြာရယ္ရင္း စီးဆင္းပစ္ဖို႔…။
ငါဟာခ်စ္ျမတ္နိုးတတ္သူပါ…။ ငါဟာ ဆံုးရွံုးခဲ့ဖူးသူပါ..။ ငါမေသခ်ာတာကေတာ့ ငါ ခ်စ္ျမတ္နိုးျခင္း ခံခဲ့ရဖူးသလားဆိုတာ..။
ငါ တန္ဘိုးထားျခင္း ခံခဲ့ရဖူးသလားဆိုတာ…။ ငါ တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းခံခဲ့ရဖူးသလားဆိုတာ…။
ငါမသိဘူး… တကယ္ေတာ့ ငါ ဟာ တကယ္ကိုဘာမွ က်က် နန မသိ သူ ပါ။
ဟိုးတုန္းက သစ္ခြပန္းရိုင္းေတြ အခိုင္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ပြင့္ေနတဲ့သစ္ပင္ၾကီးေတြေအာက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါဟာဘယ္သူ႔ကိုေပးရမယ္ မသိေပမယ့္ အဲဒီ သစ္ခြရိုင္း ပင္ေတြကို ခဲရာခဲဆစ္ တက္ခူးခဲ့ျပီးတိုင္း ငါ့ရဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚမွာခ်ိတ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေပ်ာ္တတ္သူပါ။
ေတာင္ကုန္းတခုခု သို႔မဟုတ္ဆင္ေျခေလွ်ာေတာင္ေစာင္းတခုခုမွာေတြ႔တတ္တဲ႔ ေက်ာက္ပံုေစတီေလးေတြနားမွာ
ငါခူးခဲ့တဲ႔သစ္ခြရိုင္းေတြကို ဆက္ကပ္ခဲ့ရင္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ ၾကည္နူးတတ္ခဲ႔သူပါ။
ငါ့ကို ငါ့အေမ က ေျပာဖူးတယ္ အင္မတန္နူးညံ့တဲ့ငါ့သားတဲ႔ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔တဲ့ငါ့သားတဲ့ ….ခုမ်ားေတာ့ငါဟာ က်ားနာတေကာင္လို ေခ်ာင္တခုမွာ တေယာက္ထဲ နာက်င္ ျငိမ္သက္တတ္ခဲ့ရျပီ။ ငါ့အျပံဳးေတြကို မ်က္နွာသစ္ရင္ေတာင္ ေရခ်ဳိးခန္း မွန္ေရွ႔မွာ ရွာမေတြ႔ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆံုးရွံုးခဲ့ရျပီ။ငါ့မွာရံဖန္ရံခါ နာတတ္တဲ႔ စိတ္ကလဲြလို႔ ဘာမွမခံစားတတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ငါ ျပိဳက်ခဲ့ရျပီေပါ့…………။
ငါ ဟာ ေရတံခြန္ ၾကီးေတြကိုေတြ႔တိုင္း အဲဒီေရတံခြန္ၾကီးေတြ ရဲ့ အသံကို နားစြင့္စရာမလိုေပမယ့္ နားစြင့္ခဲ့ဖူးတယ္ ။ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ဘာသာျပန္မွဳေတြနဲ႔ေရတံခြန္ၾကီးေတြရဲ့ ေရစီးသံေတြကို ျမတ္နိုးခဲ့ဖူးတယ္ ..။ျပီးေတာ့အဲဒီေရတံခြန္ၾကီးေတြရဲ့ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တိုင္း ေအာက္ခ်င္းငွက္ၾကီးေတြ အဖုိနဲ႔အမ ယွဥ္တြဲပ်ံသြား တာျမင္ရရင္ ငါ့ အတိတ္ နိမိတ္ေကာက္မွဳေတြနဲ႔ငါဟာ တစံု တေယာက္…………… ငါက ဘ၀ေပးခ်စ္သလို ငါ့ကိုခ်စ္မယ့္ မိန္းကေလးတေယာက္ကို စိတ္ကူးနဲ႔လြမ္းခဲ႔ဖူးတယ္ ျပီးေတာ့ငါကိုယ္တိုင္ေရတံခြန္ၾကီးရဲ့ေအာက္ေျခ ေရနက္ပိုင္းကို င႔ံုလို႔အသက္မရွူပဲ ၊ ဟိုသည္မကူးခတ္ပဲ ငါ့ေခါင္းေပၚကို ထိုးဆင္း ခုန္ခ်လာတ ဲ့ ေရထုရဲ့ေအာက္မွာ ၾကာနိုင္သမွ် ၾကာေအာင္ ေနၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။
ျပီးေတာ့ အဲလိုေနရင္း ငါမ်ား ေသသြားခဲ႔ရင္ ငါ့ခ်စ္သူေကာင္မေလး ဘယ္လို တေယာက္ထဲမ်ား က်န္ေနရွာပါ့မလဲ
ဆိုတဲ ့စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ကို အားကုန္ေဆာင့္ ရုန္းရင္း ေရမ်က္နွာျပင္ေပၚ ျပန္ျပန္တက္ခဲ့ဖူးတယ္
ဒါေပမယ့္………အဲဒီေရတံခြန္ရဲ့ကမး္ပါးမွာ တစံုတေယာက္မွ ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး…………..။ သံသရာနဲ႔ယွဥ္ျပီး စြဲလန္းတတ္တဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔ ငါဟာ ငါ့ကိုယ္ငါ တုတ္ေနွာင္ခဲ့တာပါ ။ ငါ့ဘ၀ကို ငါ ထင္းရူးပင္ေလးတပင္လို၊ ခေရပန္းေတြလို၊ ပုန္းညက္ပင္ေလးတပင္လို၊ ေႏြအခါ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေအာင္ ပြင့္တတ္တဲ႔ တမာပြင့္ေတြလို
ေမွာင္ေတာ့မွ သင္းပ်ံ႕ရတ ဲ့ ညေမႊးပန္းေတြလို ၊ ငါျမတ္နိုးခဲ႔ဖူးတယ္ ။
ငါဟာေပးဆပ္ဝံ့ခဲ့တယ္… စာနာတတ္ဖူးတယ္…. မိ်ဳသိပ္ခဲ့ဖူးတယ္….ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ၾကိတ္ျပီး နားလည္ေပးခဲ့ဖူးတယ္….
ငါ့စိတ္အစဥ္ဟာ မွဳိင္းျပာညိဳေမွာင္တဲ႔ မဲနယ္ေတာင္တန္းၾကီးေတြလို ဘာကိုမွအျပစ္မဆုိပဲ တိမ္ညိဳေတြကိုလဲ ထမ္းခဲ့ဖူးတယ္
ငါ့အေပၚမွာ ရြာခ် ျပီး ငါ့ဘ၀ကိုဖဲ႔ထုတ္သြားခဲ့တာေတာင္ ငါဟာ အျပစ္မတင္တတ္ခဲ့ေလာက္ေအာင္လဲ အေသ တေကာင္လို
တုန္႔ျပန္မွဳမဲ႔ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ ငါ့ ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာ ဒဏ္ရာေတြ ပိုတိုးလာဖို႔ အလဲထိုးမခံရမျခင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္မသိပဲ ကုန္းရုန္းထေနတ ဲ့ လက္ရည္မမွီတဲ႔ လက္ေဝွ႔သမား လိိ ု ေလာက ၾကိဳးဝိုင္းထဲမွာ ငါဟာ အလူးလူးအလဲလဲ ဒယီးဒယိုင္ ျပန္ျပန္ထရင္း ဆင္ျခင္စြမ္း
ခုခံနိုင္စြမ္း တန္ျပန္တိုက္ခိုက္နိုင္စြမ္းေတြကင္းမဲ႔လို႔ေပါ့….။
ငါဟာခုေတာ့ ထစ္ကနဲဆို ခုခံဖို႔အသင့္ျဖစ္ခဲ့ရျပီ။ အားလံုးကို သံသယနဲ႔ၾကည့္တတ္ခဲ့ရျပီ။ ေလာကကို နာက်င္စရာ ျဖစ္စဥ္လို႔
သည္းေျခထဲ စြဲနစ္ေနေအာင္ ဘ၀နဲ႕ သိခဲ့ရျပီ ။
အဲသလိုနဲ႔ ငါဟာငါမ်ားေသသြားခဲ႔ရင္ငါ့ကုိဘ၀ေပးခ်စ္မယ့္ငါ့ခ်စ္သူေကာင္မေလးဘယ္လိုတေယာက္ထဲမ်ား
က်န္ေနရွာမလဲဆိုတဲ႔ ေနာက္ဆံတင္းစိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ေမ့ေလ်ာ့လို႔ ………………….။
ငါသတိ၀င္တဲ႔အခါ……….
ငါ့ကုိေပြ႔ဖက္တဲ႔ အပ်ိဳစင္လက္ကေလးကို ပုတ္ခ်ရုန္းကန္ရင္း အမုန္းသံနဲ႔ရန္လုပ္ လို႔ ေၾကာက္ကန္ကန္ေျပးခဲ့လိုက္မိတာ ငါ့ျပန္လမ္းငါမသိေတာ့တဲ႔ ေသာကေတာနက္ၾကီးရဲ့အလည္မွာေပါ့…
ငါ့ေရွ႕မွာ ေတာ့ အင္မတန္ၾကီးတဲ႔ ေရတံခြန္ၾကီးတစ္ခုေလ စီးေနလိုက္တာတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ …ငါ့ရီေ၀မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ ေအာက္ခ်င္းငွက္ တေကာင္တေလမွရွိမေနခဲ႔ဘူး….
ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ငါဟာ ေရတံခြန္ရဲ့ စီးဆင္းသံကို ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့မွာမဟုတ္သလို…………….
……………………………………………………….
………………………………………………………။
ျငိမ္းေဇဦး
