အတၱ နွင့္ လိုဘ သည္ သတၱ၀ါတို႔ ေမြးသည္မွ စ၍ အသက္ဓါတ္နွင့္ ျပိဳင္တူ ျဖစ္တည္လာေသာ စိတ္အေျခအေနျဖစ္၏။
ဥာဏ္ရည္အဆင့္ နိမ့္ပါးေသာသတၱ၀ါတို႔၏ အတၱနွင့္ လိုဘ သည္ အေျခခံဘ၀လိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ စားေရး ေနေရးနွင့္
မိ်ဳးပြားေရးအတြက္ျဖစ္၏။
ဥာဏ္ရည္ျမင့္ေသာ လူသားတို႔အတြက္တြင္မူ အတၱနွင့္ လိုဘ ဆိုင္ရာေတာင္းဆိုမွဳသည္ အကန္႕အသတ္မဲ႔ျဖစ္၏။
သမိုင္းမတင္မွီကာလမွ လူသားသည္ စားေရး ေနေရး မိ်ဳးပြားေရးထက္ပိုေသာ ေတာင္းဆိုမွဳမ်ားျဖင့္ တူရာ တူရာ မိ်ဳးႏြယ္စုမ်ား အတူတကြေနထိုင္ျပီး မတူေသာ မိ်ဳးႏြယ္စုမ်ားျဖင့္ အမဲလိုက္နယ္ေျမလု စစ္ပြဲငယ္မ်ား စတင္တိုက္ခိုက္လာၾက၏။
အမဲလိုက္ လက္နက္ ကိရိယာနွင့္ ကုန္လုပ္ကိရိယာကို စတင္တီထြင္ လိုက္နိုင္ျပီးကတည္းက လူသားသည္ မဟာယဥ္ေက်းမွဳ၏ပထမအဆင့္ျဖစ္ေသာ ေျခလွမ္းသစ္ကို အတိအက်လွမ္းလိုက္နိုင္ျပီ ျဖစ္သည္။ မားစ္ သို႔ သြားေရာက္ ေလ႔လာ သုေတသနျပဳမွဳ နွင့္အတူ ပိုမို အ႔ံဘနန္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ စၾကၤ၀ဠာဆိုင္ရာၾကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားအတြက္ စတင္နိုင္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ယဥ္ေက်းမွဳ စတင္ထြန္းကားလာခဲ့သည္နွင့္အမွ် လူသားမိ်ဳးႏြယ္စုတို႔၏ အစုအဖြဲ႔ဆိုင္ရာ စနစ္မ်ား ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳဆိုင္ရာ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမွဳမ်ား ကို တဆင့္ျပီးတဆင့္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရင္း ၊ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ သည္လည္း လူသားတို႔မျဖစ္မေန ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေသာ သမိုင္းျဖစ္စဥ္တခုျဖစ္၏။
ပေဒသရာဇ္ စနစ္တြင္ ေတြးေခၚပညာရွင္မ်ား နွင့္ သိပၸံ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္ေသာ သခ်ၤာ ပညာရွင္မ်ား ၊ နကၡတၱေဗဒပညာရွင္မ်ား ၊ အဂၢိရတ္ဆရာမ်ား၊ ရူပေဗဒ ပညာရွင္မ်ား က အုပ္စု တစ္စု အျဖစ္ စဥ္းစားကာ
စာေပ ပညာရွင္မ်ား အနုပညာရွင္မ်ား က အုပ္စု တစ္စု အျဖစ္စဥ္းစားလွ်င္ ဒုတိယအုပ္စု သည္ ေရႊနန္းေတာ္ ရိပ္ကို ခို၀င္ကာ ရွင္ဘုရင္၏ အခေတာ္စားလွ်က္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို အလုပ္အေႂကြးျပဳၾကရ၏။
ဒုတိယအုပ္စုအား ဥာဏ္မွီသမွ် ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ အနုပညာရွင္မ်ားနွင့္ စာေပ ပညာရွင္မ်ားသည္ မင္း ဧကရာဇ္ ၏ စိတ္ အဟာရအတြက္ ျဖစ္တည္လာေသာ ပညာတတ္ အလႊာတစ္ခု အေနျဖင့္ နန္းျပႆာဒ္ နွင့္ ျမိဳ႕ရိုး ေလးဘက္ၾကား ရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္မွာ မ်ား၏။
နွဳိင္းယွဥ္ခ်က္အရ အေတြးအေခၚပညာရွင္မ်ားနွင့္ သိပၸံပညာရွင္တို႔ သည္ ေလာကနွင့္ စၾကၤ၀ဠာ၏ ပကတိျဖစ္စဥ္ ကို သာ ပိုမုိစူးစမ္းေလ႔လာ၏။ ေလာကသစၥာကိုရွာေဖြေရးအတြက္ပိုမိုအားထုတ္ၾက၏။ ကမၻာ့ ယဥ္ေက်းမွဳၾကီးတိုင္းတြင္ ထြန္းကားထင္ရွားေသာေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးမ်ား သိပၸံပညာရွင္ၾကီးမ်ား ေပၚေပါက္ လာသကဲ့သုိ႔ အနီွ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ၾကီးမ်ား သည္ ေနွာင္းကာလတြင္ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အျဖစ္ ထင္ရွားလာၾကသလို သမိုင္းတြင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ လက္စတံုး ပစ္၍ မည္သည့္နည္းနွင့္မွ် မျဖစ္နိုင္ေသာ ေတြးေခၚပညာရွင္ၾကီးမ်ားအျဖစ္ ခုိင္မာစြာ သမုိင္း စာမ်က္နွာမ်ားေပၚတြင္ ေနရာယူလာနိုင္ခဲ့ၾက၏။
ေတာ္လွန္ေသာ အေတြးအေခၚနွင့္ ကရုဏာ ရွင္ၾကီးမ်ားအျဖစ္ လူသားတို႔ က အသိအမွတ္ျပဳ ကိုးကြယ္လာၾကရ၏။ ၄င္းတို ့၏ေတြ ့ရွိခ်က္မ်ား တင္ျပခ်က္မ်ားေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအား ေႏွာင္းလူတို႔ အတြက္ ကိုးကားစရာ ေဆြးေႏြးစရာ အျငင္းပြားစရာ လက္ခံစရာ မ်ားအျဖစ္ တည္ရွိခဲ့ေလ၏။
စာေပပညာရွင္မ်ား၏ အခန္းက႑သည္လည္း တေျဖးေျဖး မင္းဧကရာဇ္ နွင့္ မွန္ နန္းေတာ္ ၏ ျပင္ပသို႔ တေျဖးေျဖး ရုန္းထြက္လာသည္တြင္...........။
ဆက္ရန္
ျငိမ္းေဇဦး
အတၱကိုသင္းကြပ္
ကင္းလြတ္ခြင့္တဲ႔...
ငါ့ရွင္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာပါ
ဘ၀ဟာ ဘိလပ္ရည္ တစ္ပုလင္းလို
ခ်ိဳ ျမ ရွတ ေနတုန္းေလး...။
ေခြးရုပ္ ဘူတာမွာ
အေတြးတစ္ဆုပ္ယူပါ
စာကေလးေၾကာ္နဲ႔ ျမည္းပါ။
ဗိုက္ဆာတာ
လိုက္ကာဆြဲပိတ္ထားတဲ႔အစာအိမ္ကို
ရာဇိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ေနပါ။
ငါ့ေပါင္သားနဲ႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္
စကားေတြကပ္ကပ္ေျပာတတ္တဲ႔
ပဲပုတ္နဲ႔ ေလခ်ဥ္တက္တတ္သူရယ္
မီးထြက္အပ္တဲ႔ကိစၥေတြကို
ခရီးထြက္မွမစမ္းသပ္ရဘူးကြယ္႔....။
အင္းေလးမွာ
မင္းေဘးငါထိုင္
ေခါင္တိုင္ေရာက္တဲ႔အထိ
ေလွနဲ႕ေရနဲ႔ညိသလို
တေယာက္မ်က္နွာတေယာက္ၾကည့္
ပီတိေတြေတာင္ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး ကြ်န္းေမ်ာျဖစ္
ခရမ္းခ်ဥ္သီး တစ္တစ္ရစ္ရစ္ၾကီးေတြသီးလိမ့္မယ္ကြယ့္...။
ေညာင္ေရႊမွာ ေခါင္ေရ မရနိုင္ဘူး ဘယ္သူေျပာလဲ
အသည္းေကာင္းေကာင္း ဘဲေပါင္းတခြက္နဲ႔
ပြဲေကာင္းခ်က္ က နွဲအေဟာင္း ကလက္သလို
ခြ်ဲ ခြ်ဲ ႏြဲ႔ႏြဲ႔
ဘ ရာစီယာကိုေတာ္လွန္တဲ႔ လြတ္လပ္သူေလးရဲ႔
အဲဒီေတာ္လွန္မွဳကို အေလးျပဳခ်င္သူပါကြယ့္...။
အဲသလိုဆို
ဖာသိဖာသာ
သာလိကာတေကာင္လိုလဲေနတတ္။
အသက္မတူေသးလို႔
မ်က္ျဖဴေလးလန္ ၾကက္တူေရြးပ်ံသလိုလဲေနတတ္။
ကိုယ္က်ဳိးတခုအတြက္
ရိုက်ဳိးမွဳေတြဘယ္ေတာ့မွမပ်ိဳးတဲ႔လက္က
မိုးရဲ့အခ်က္ျပလွ်ပ္စီးေတြလို
ဓါတ္မီးမလိုေအာင္လဲ
အေမွာင္ထဲ လင္းကနဲ၀င္းကနဲေနတတ္။
ေဗဒင္က
ေသခ်င္ရင္
ေနအ၀င္မွာ ေရစင္ေပၚကခုန္ခ်လို႔ေဟာခဲ့တုန္းက
သက္သက္သာသာေသခ်င္လို႔
ဒုိင္ယာဇီပင္ေတြ ပဲေလွာ္လို၀ါးရင္ ျဖစ္မလား
ဆင္ေျခေတြ လက္တခုပ္နဲ႔ ယၾတာ တအုပ္ လ ဲေတာင္းခဲ့တတ္။
တကယ္ေတာ့ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္မွာ
ဘရာစိုအရည္ေတြနဲ႔ ေၾကးဆင္းတုေတြ ေျပာင္လက္ေအာင္
ေဖာင္ဖ်က္ျပီး သာသနာျပဳခ်င္စိတ္ေလး
တခါတေလ ခပ္ေရးေရးေပၚလာရင္
ကိုယ္ကပဲ သားေတြးမယားေတြးေတြးဖူးတဲ႔
တခါမွ အေျဖမေပးဘူးတဲ႔ ဟာၾကီးသံေယာဇဥ္နဲ႔
ရွင္သြားရင္ ဒါၾကီးေရာ လွဴလိုက္ရမလား လို႔ေမးမလား
တထင့္ထင့္နဲ႔ ခရီးကဖင့္တတ္။
ကိစၥမရွိပါဘူး
ေတာင္ၾကားမွာေတာင္
ပင္လယ္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္တဲ႔ အင္းေလးထဲမွာ
ငဖိန္းတေကာင္ရဲ႕ မာန နဲ႔ ငါပါကြ လို႔လဲ
ပါ၀ါျပ ခ်င္မိတတ္။
အဲသလို အဲသလိုေပါ့
ခဲအိုနဲ႔ခယ္မ ရဲ့ ဘ၀ဆိုတာတိုက္ပြဲဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္မွာ
အေကာင္းျမင္စြာ
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြလြဲ
တေယာက္က ဘ၀ဆိုတာတိုက္ပြဲ
ခယ္မဆိုတာလိုက္ပြဲ
တေယာက္က ခဲအိုဆိုတာ
အခြ်ဲပိုစရာ
သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာေတြလဲရွိတတ္။
ရွိခ်င္တာေတြ ရွိတတ္တဲ႔ေလာကမွာ
ေက်ာခ်စရာ တေနရာနဲ႔
ေ၀ဒနာ သံုးတန္ကားတစီးစာ ဆိုလံုေလာက္ျပီ
အျမည္းမပါရင္ေနခ်င္ေနေတာ့ ငါ့ရွင္
၀ါ၀င္ခါလဲနီးျပီ ဆိုေတာ့ အဘိဓမၼာရည္ ေလးငါးပက္နဲ႔
ေသြးသားပ်က္မယ့္ အခ်စ္ဆိုတာၾကီးကို
ေဖာင္စီး မီးေန သလုိသေဘာထားနဲ႔
ေကြ႔သြား သူေတြလဲရွိတတ္။
ပါ၀ါေတြျမင့္ျမင့္လာတဲ႔မ်က္မွန္တစ္လက္တပ္ျပီး
မနက္ျဖန္မနက္ကို ျဖဲျဖဲၾကည့္ရတာ စိတ္ကုန္တဲ႔
သိပ္မလံုမယ့္ ပါးစပ္နဲ႔ မိန္းမေတြလဲရွိတတ္။
တခဏတာ ျခင္ျဖစ္ရရင္ကိုေတာ္ပါျပီဆိုတဲ႔
ေသြးစုတ္ခ်င္တဲ႔ ဘူဇြာေပါက္စေတြလဲရွိတတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိတတ္မွဳေတြ
ရွိတတ္တဲ႔ ကမၻာၾကီးမွာ
ပန္းသီးေလးတလံုး...
ခပ္ျပံဳးျပံဳးကိုယ္လံုးတီးမိန္းမရွိမယ့္အရပ္
ဖိနပ္ျပတ္ တြယ္ခ်ိတ္ထိုးရင္း
ဒိုးလိုက္ဦးမယ္ ။
ျငိမ္းေဇဦး
မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ေဒါင္က်က် ျပားက်က်
ျဖတ္သန္းနိုင္ေသးတဲ႕အရာလား.........။
အေနာ္မာေသာင္မွာ
ေပ်ာ္စရာေရွာင္ေနစိမ့္သူၾကီးရဲ႕...
ယေသာ္ဓရာကေတာ့ အျပစ္တင္ေကာင္းတင္ခဲ႔မွာ...။
ဗုဒၶရယ္ ဒီညေတာ့
ဂီတနဲ႔ ခဏျဖစ္ျဖစ္
ုဒုကၡပါယ္ပါရေစလို႔
ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔
ပစၥဳပၸာန္ကထြက္ထြက္ေျပးခဲ့ရ...။
ေျပာခ်င္တာေတြေျပာသြားတဲ႔
အရစၥတိုတယ္ ကေတာ့
ကမၻာၾကီးဟာ နံျပားလိုပါလို႔
ေၾကာင္းက်ဳိးျပေနတုန္းဆိုလဲ ေနေတာ့...။
အဖိုးတန္ မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔ ပါးကို
အသားကုန္နမ္းမွေတာ့ နွဳတ္ခမ္းေလး အားနာစရာေပါ့ ကြယ္
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကား နွဳတ္ခမ္းသားခ်င္းထိ ေျပာတာေလာက္
ျပည့္စံုတာ ေလာကမွာ ဘာမ်ားရွိေသးလဲ သူငယ္မရယ္
ပါယ္ပါယ္နယ္နယ္ အားေကာင္းစြာ
ဖ်ားေယာင္း.............။
အခ်စ္ဆိုတာ ကို
အပ္ခ် မတ္ခ် တိုင္းတာနိုင္တဲ႔ ျပဒါးတိုင္ တစ္တိုင္ေတာ့ေဆာင္ထားသင့္ျပီ
ဘ၀အေမာမ်ား ကို လွေတာသားလိုလဲ ဋီကာမခ်ဲ႕ေတာ့ပါဘူး
ဖူးဖူးရြရြေလးရယ္
အရစၥတိုတယ္လဲမဟုတ္
ဗုဒၶလိုလဲ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမွဳကို ရွာမေတြ႕မွေတာ့
ဒီေန႔လဲ ငါ
နင့္ကိုထိုင္လြမ္းပါဦးမယ္ေလ
အိပ္မက္ေတြနဲ႔.................။
ျငိမ္းေဇဦး
