ရာမ

 အင္မတန္က်ယ္ေလာင္တဲ့ မိုးၾကိဳးပစ္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္နိုးလာတယ္။
 မ်က္လံုးတ၀က္ဖြင့္ျပီး ျပဴတင္းေပါက္ လိုက္ကာ အဟၾကားက
 ေကာင္းကင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ပ္စီးေတြ လက္ေနလိုက္တာ၊
 တန္ခိုးရွင္တပါးပါးက ေကာင္းကင္မဲၾကီးေပၚကေန ေလာကထဲကို အင္မတန္ၾကဲတဲ့  ပိုက္ကြန္ န ဲ့    ပစ္ေနသလို ပဲ ။
 ကြန္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာပစ္ေပမယ့္ ငါးတေကာင္မွ မရေသးတဲ့ တံငါသည္လို သူ ့ခမ်ာျဖစ္ေနသလား၊
 ဒါမွမဟုတ္ တခ်က္ပစ္လိုက္တိုင္း ငါးေတြေထြးကနဲေထြးကန ဲရေနလို ့ေလာဘမသတ္နိုင္ျဖစ္ေနသလား။
 မသိဘူး....။

 က်ေနာ္ ေစာင္ဆြဲျခံဳလိုက္ျပီး အိပ္ဖုိ ့ျပန္ၾကိဳးစားတယ္။ မိုးေတြကလဲ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလို ့၊  မိုးစက္က်သံေတြဟာသစ္ေတာက္ငွက္အေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာက    သူတုိ ့နွဳတ္သီးေတြန ဲ့တအိမ္လံုးကို ေနရာအနံ႔ကမနားတမ္းဆြေန ေတာက္ေန သလိုမိ်ဳး။
 က်ေနာ္ျပန္အိပ္မရေတာ့ဘူး..။ မိုးသံကုိ နားေထာင္ ရင္း လွ်ပ္စီး ေတြ တျဖန္းျဖန္းလက္ ၊ မိုးၾကိဳးေတြ  တဂ်ိန္းဂ်ိန္းပစ္ေနတဲ့ အျပင္ေလာကၾကီးကို ျပတင္းေပါက္ လိုက္ကာဆြဲဖြင့္ျပီး ေငးေနမိတယ္။

 ေလေတြကလဲ တေ၀ါေ၀ါတိုက္ေနတာ ပန္းပြင့္အၾကီးၾကီးေတြ ပန္ျပီးဥပုဒ္ထြက္ကာစအပ်ိဳၾကီးလိုဟန္န ဲ့  က်ေနာ့္အိမ္ေဘးက ပန္းပြင့္အၾကီးၾကီးေတြပြင့္တဲ့အပင္ၾကီးဟာလဲ ယိမ္းလိုက္ႏဲြ ့လိုက္  န ဲ့ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ေအာက္မွာ ေလာကဓံကိုေတာင္ေမ့သြားသလားထင္ရေလာက္ေအာင္ အဲဒီ  ကာလအပိုင္းအျခားေလးမွာ   သူ ့ကိုယ္သူ မက်ိဳးမေက်ျဖတ္သန္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနရွာတယ္။

 ေကာင္းကင္ေပၚက ေျမၾကီးဆီကို ေဇာက္ထိုး ဆင္းလာတဲ ့ လွ်ပ္စီးန ဲ့မေရွးမေႏွာင္းမွာ  ဂ်ိမ္းကန ဲေနာက္ဆက္တြဲ  မိုးၾကိဳးပစ္လိုက္သံက အိမ္ေတာင္တုန္သြားသလိုပဲ။
 က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ ဦးရာမ ကိုသတိရသြားမိတယ္..။


 သူ႔နာမည္က ရာမ။ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား မိဘနွစ္ပါးကေမြးဖြားလာတဲ့ေမာင္ရာမ၊ မေအးသိပ္ခ်စ္တဲ့ ကိုရာမ ။  သူ ့သားေတြရဲ့ အထင္ၾကီးေလးစားစရာ ေရွ ့ေဆာင္လမ္းျပ ဦးရာမ။
 ညေန ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ ၊ ညီအကိုမသိတသိအခ်ိန္ေလာက္ဆို  ဦးရာမတေယာက္ ေပါင္းတည္ဘူတာကိုဆိုက္လာတဲ့ အျမန္ရထားၾကီးေပၚက ရထားၾကီးမရပ္ခင္မွာပဲ  သူ ့ရဲ့  ခႏၶာကုိယ္အတၱေဘာၾကီးနဲ ့ေဇာင့္ကန ဲ....တတြဲ..တြဲက ခုန္ဆင္းလာတတ္တယ္။ကြဲ်ၾကီးတေကာင္  ကဆုန္ဆိုင္းလာသလိုမိ်ဳး ။
 ငါးတန္းထိေတာင္ေက်ာင္းမေနဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဦးရာမဟာ လက္ေတြ ့ကေပးတဲ့အသိန ဲ့ အင္နားရွားကို  နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ နားလည္တဲ့သူတေယာက္။
 ဘရိတ္အုပ္စ ရထားတြဲၾကီးရဲ့ အရွိန္န ဲ့အတူ ဦးရာမဟာလဲ သူ ့ရဲ့ ၾကက္သားကင္ေတြထည့္ေရာင္းတဲ ့  ဆဲြျခင္း၀ိုင္း ေဟာက္ပက္ကေလးကို ညာလက္မွာခ်ိတ္လို ့ဘယ္လက္န ဲ့ရထားတြဲ တံခါးသံတိုင္ကို  မလႊတ္ေသးပဲ ရထားနဲ ့အတူ လိုက္ေျပးျပီးမွ တေျဖးေျဖးအရွိန္ေလွ်ာ့ရင္း ဗာဒံပင္ၾကီးေတြ တန္းစီေနတ ဲ့  ဘူတာ ပရ၀ဏ္ထဲအေရာက္က် မွ ဘယ္လက္ကိုလႊတ္ျပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ သုတ္သုတ္  သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္တယ္။ သူ ့ရဲ့ နက္ေမွာင္ျပီးအဆီျပန္ေနတ ဲ့ မ်က္နွာ၊ ၀ါက်င္ျပီးက်ပ္သပ္ေနတဲ့ စြပ္က်ယ္၊
 မြဲေတအေရာင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ ခ်ည္ပုဆိုး ၊ သူ ့အေလးခ်ိန္န ဲ့ သူ ့ေျပးနွဳန္းေတြကို တစက္မွမမွဳတဲ ့ဟန္န ဲ့  ခိုင္မာေနတ ဲ့ တိုင္ယာဖိနပ္။ ဒီတိုင္ယာဖိနပ္ဟာ ဦးရာမရဲ့ေျခေထာက္မွာ သူ ့သားဦးကေလး  မေမြးခင္ကတည္းကရွိခဲ့တာလား က်ေနာ္မသိပါဘူး။ 

 တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ အဲဒီ ဦးရာမဟာ က်ေနာ္တုိ ့ျမိဳ ့ကေလးရဲ့ ငယ္ေမြးျခံေပါက္။ အိႏိၵယ  ဆိုတာဘယ္မွာလဲလုိ ့သူ ့ကိုေမးရင္ သူဟာ ရခိုင္ရိုးမေတာင္တန္းၾကီးေတြရွိတဲ့အေနာက္ဖက္ကိုေတာင္  လက္ညွဳိးထိုးျပတတ္တဲ့သူတေယာက္မဟုတ္တဲ ့ဦးရာမ။
 လက္ပံတန္းန ဲ့ျပည္ျမိဳ ့ၾကားထဲက ရထားလမ္းအိုၾကီးေပၚမွာ ေန ့စဥ္ ေခါက္တုန္ ့ေခါက္ျပန္  လြန္းထိုးတတ္တဲ့ဦးရာမဟာ ေဟာဒီပဲခူးရိုးမေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္းက ျမိဳ ့ေတြအေၾကာင္း ၊  ဘူတာရံုပိုင္ေတြအေၾကာင္း ၊ လက္မွတ္စစ္ေတြအေၾကာင္း၊ မီးရထားပုလိပ္ေတြအေၾကာင္းကို ၊ ဘဂ၀ါဂီတ  ထက္ပို ေနာေၾကတဲ့ဦးရာမ၊ မဟာဘာရတထက္ ပို ယဥ္ပါးတဲ့ဦးရာမ၊  ကရစ္သွ်နားထက္ပိုျပီးသူ ့အေပၚအလႊမး္မိုးခံတဲ့ဦးရာမ။ ဂႏၵီဆိုတာ ေပါင္းတည္ျမိဳ ့ဘူတာရံုအဖီေလးေဘးက  ၾကံရည္ေအးေအးတခြက္ေလာက္မွ သူ မတမ္းတတဲ့  နာမ တခု။
 ေက်ာက္တံခါးဖက္ကမီးနင္းပြဲေတြကို သြားျပီး နံငယ္ပိုင္းန ဲ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြမီးနင္းျပခ်င္တဲ့ အဲဒီရာမဆိုတဲ့  ဦးရာမန ဲ့ သူ ့မိသားစုေလးအေၾကာင္း အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့တာနဲ ့ က်ေနာ္ဆက္ေတြးမိတယ္။
 ရာမဟာ မနက္မိုးလင္းတာန ဲ့ သူ ့ရဲ့ ၾကက္သားကင္ေရာင္းတဲ့ ဆြဲျခင္း၀ိုင္းကေလးန ဲ့ ေစ်းကိုသြားတယ္။  ၾကက္သားသည္ဆီက ၾကက္သားတပိႆ      ာ     ၀ယ္တယ္။  အင္ဖက္စိမ္းနဲ ့ထုတ္ထားတဲ့အဲဒီၾကက္သားကို  သူ ့ဆြဲျခင္း၀ိုင္းကေလးထဲထည့္ျပီး ညာလက္ဖ်ံမွာခ်ိတ္၊  သူေနတဲ့ တန္းလ်ားေလးဆီကို သူျပန္လာတဲ့  လမ္းမွာ မီးျငိမ္းေနတဲ့ ဗီလီေဆးလိပ္ကေလးကို ေတ့ရံုကေလး ကိုက္လို႔   သုတ္ေျခတင္ အိမ္ျပန္ရင္း လမ္းေတြ ့သမွ်  သူ ့အသိမိတ္ေဆြေတြကို သူနွဳတ္ဆက္တယ္။


  ျငိမ္းေဇဦး