ခုတေလာ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးလို ့မရေတာ့ဘူး ။ ရင္မခုန္ေတာ့ဘူးလား ဆိုေတာ့လဲဟုတ္ေသးဘူး။
အလုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမ၀ ေထြလီကာလီေတြကေန႔စဥ္ ေနထိုင္မွဳထဲမွာ ပိုပိုမ်ားလာေတာ့စာေတာင္မေရးျဖစ္ေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထား။
ဒီၾကားထဲ လံုမက အျမဲ တန္း စိတ္မခ် မွဳေတြနဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲမွဳဒဏ္ကိုလဲ ခဏခဏ ခံရေသးေတာ့ လူမွာ ဆံပင္သာမေကာင္းရင္ ထိပ္ေျပာင္ရေတာ့မယ့္ကိန္းကရွိေနတယ္။
ဘယ္သူမျပဳမိမိမွဳေတြကလဲ ဘ၀မွာ မ်ားခဲ့တာကိုး။ ဒါန ဲ့ ခုလို ေအးစက္စက္ ပ်င္းရိဖြယ္ တနဂၤေႏြ ေန႔ေတြမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ လွည့္လိုက္ပါဦးမယ္ေလ ဆိုျပီး ထြက္လာရင္းအဘိုးၾကီးေလးတစ္ေယာက္ တုတ္ေကာက္န ဲ့ တေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးဟိန္စြန္းေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရတယ္။
တခါတုန္းက ျမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ အင္မတန္မွ မိန္းမကိစၥရွုပ္တဲ့အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္န ဲ့ အင္မတန္မွ ေအးေဆးတည္ျငိမ္ျပီး သည္းခံစိတ္ရွိတဲ့ သူ ့ဇနီးအဖြားၾကီးတေယာက္ရွိသတဲ့။
အဘြားၾကီးဟာ ရွိတဲ့ေငြကေလးေတြ အတိုးခ်ျပီး ေအးေအးလူလူနဲ႔ ဘုရားတရားအလုပ္ကေလးကိုလုပ္ရင္း အင္မတန္ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ဇနီးေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သလိုအဘိုးၾကီးဟာဘယ္ေလာက္ မိန္းမရွုပ္သလဲဆိုရင္ အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ထမင္းခ်က္လာလုပ္ေပးတဲ့ မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ သူက ျပီတီတီ န ဲ့ ရရင္ ရသလို လက္စြမ္းျပေလ့ရွိသတဲ့။
အဲသလိုမွ မဟုတ္ျပန္ရင္လဲ သူ ့လက္ထဲ ေငြရွိလို ့ကေတာ့ ျမိဳ႔ရဲ့ ေတာင္ဖက္ ရပ္ကြက္အစပ္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း တရားမ၀င္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ တည္းခိုခန္းမွာ ျပည့္တန္ဆာအသစ္ေလးေတြ
ေရာက္တိုင္း တာ၀န္ ေက်ပြန္စြာနဲ႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသတဲ့။
အဲဒီကိစၥေတြကို အဘြားၾကီး သိသြားျပီးသကာလ၊ အဘြားၾကီးဟာ သူ ့ေယာက္်ားအဘိုးၾကီးကို ေငြေၾကးဆိုလို ့ျခဴးတျပားမွ ေပးမကိုင္ေတာ့ပဲ အဘိုးၾကီး ဘယ္သြားသြားဘာလုပ္လုပ္ အျမဲတန္း
စိတ္မခ်မွဳန ဲ့အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။ သူ ့ခမ်ာမွာ အိုၾကီးအိုမက်မွ သူ ့လင္ေတာ္ေမာင္ ငေပြၾကီးေၾကာင့္ ဒုကၡသစၥာေတြကိုေတာင္ မျမင္နိုင္ေတာ့ပဲ သံသရာ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္မယ့္ေမာဟေတြ သံသယေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ အသက္ရွင္ေနရေတာ့တာေပါ့။
အဲသလိုနဲ႔ အဘိုးၾကီးဟာ ညေန ဆည္းဆာေရာက္ျပီဆို ထမင္း ၀ိုင္းမွာ သူ ့မယား မ်က္နွာကို ေလးေလးနက္နက္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ၾကည့္ျပီး သူ ့မိန္းမ သူ ့အေပၚဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ
ကို ဟိုး ငယ္ ငယ္ တုန္းက ေန ပစၥဳပၸာန္ကာလအထိ ဗာရာဏသီခ်ဲ႔ရင္း ေျပာေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးမွာလဲ ရိုးသားမွဳကလည္းအျပည့္ ၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြလဲ မေတြးတတ္ ၊ မစဥ္းစားတတ္တဲ့ သေဘာျဖဴအူစင္း ၊ ယံုတတ္ ၊ ခ်စ္တတ္ ၊ တန္ဘိုးထားတတ္တဲ့ အမိ်ဳးသမီးၾကီးကလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့
အဘိုးၾကီးေျပာသမွ် ျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ရင္း သူ ့ခမ်ာ ၾကည္နူးရရွာတာေပါ့။
ညစာစားျပီးျပီဆိုတာန ဲ့အဘိုးၾကီးဟာ အဘြားၾကီးလက္ကေလးကိုဆြဲျပီး စပါယ္ရံုေလးေတြ ဇြန္ပန္းရံုေလးေတြ ေဘး ပိေတာက္ ပင္ၾကီးေတြ ၊ ငုပင္ၾကီးေတြ ၊ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့သူတို႔ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ
လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးမွာလဲ ငယ္မူငယ္ေသြးေလးေတြ ျပန္ ရ၊ ဟိုးတုန္းက ညားကာစ အၾကင္လင္မယား ဘ၀တုန္းက ခံစားမွဳေလးေတြျပန္ရွင္သန္ ၊ အခ်စ္ရနံ႔ေလးေတြေတာင္သူ ့စိတ္ကူးထဲ သန္းလာေတာ့တာေပါ့။
မၾကာခင္မွာပဲ အဘိုးၾကီးရဲ့ ၾသဇာလဲ ရွိ က်က္သေရလဲ ျပည့္တဲ့ ဘုရားရွိခိုးသံကို ခပ္ အုပ္အုပ္ၾကားရေတာ့ အဘြားၾကီးမွာ ကြမ္းသီးကေလးေတြ ညွပ္ေနရင္းက ရင္ဘတ္လက္န ဲ့ဖိျပီး ၀မ္းသာလြန္းလိုက္တာမွ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲတဲ့။
အဲဒီ ေန့ ကစျပီး အဘိုးၾကီးဟာ မနက္လင္းအားၾကီးဆိုလဲ ပရိတ္ၾကီး ေတြ ရြတ္ဖတ္၊ ဆီမီးေတြ ထြန္း ေရခ်မ္းေတြကပ္ န ဲ့ တကယ့္ကို ဘာသာတရားမွာေမြ႔ေပ်ာ္ သြား တဲ့ သတိ သံေ၀ဂေတြနဲ႔ သံသရာ ၊ ဒုကၡ ၊ ဘ၀ျဖစ္တည္ရျခင္းအေၾကာင္းေတြကိုနက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း
ျပည့္ျပည့္စံုစံု နွလံုးသြင္းေနသူၾကီးတေယာက္
အေနန ဲ့အဘြားၾကီးရဲ့ စိတ္မွာ အင္မတန္မွပီတိျဖစ္မိသတဲ့။
အဲသလို အဘိုးၾကီးဟာ ဘုရားန ဲ့တရားနဲ႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာလိုက္တာ ဟာ ရက္အတန္ၾကာလို ့ တစ္လကိုးသီတင္းျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးဟာလဲ သူ ့ခင္ပြန္းအဘိုးၾကီး တရားအားထုတ္ဖုိ႔ လိုေလေသးမရွိ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြအကုန္ျဖည့္ဆည္းလို႔ ဇနီးမယားေကာင္းတို႔ရဲ့ အမူအက်င့္အတိုင္း ပါရမီျဖည့္ရက်ိဳးနပ္တဲ့သူ ့ဘ၀ကိုၾကည္နူးေနတာေပါ့။
တေန႔မွာ အဲဒီ ဇနီးေမာင္နွံ ရဟန္းဒါယိကာ အျဖစ္န ဲ့ ဆြမ္းကြမ္းေဆး၀ါး အစစအရာရာလွဴ ဒါန္းေနတဲ့ ဦးပဥၹင္းေလး ဟာ သူ သီတင္းသံုးေနတဲ့ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္နဲ႔ အထက္ျမန္မာျပည္ဘုရားဖူးသြားမွာမို႔
အဘြားၾကီးဟာ ဦးပဥၹင္းေလး အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို ့ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ အပါတ္စဥ္အတိုးေကာက္ရမယ့္ ျမီစားေတြနဲ႔ အတိုးေရာအရင္းေရာျပန္ဆပ္မည့္သူေတြ ဆီကို သြားျပီးစာရင္းရွင္းစရာကလဲရွိေနတာေပါ့။
ဒါန ဲ့ ေန ့လည္စာ စားျပီးခ်ိန္မွာ အဘြားၾကီးဟာ ဓမၼကထိက လို တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးၾကီးကို စာရင္း ေတြေရးမွတ္ထားတဲ ့ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကေလးေပးလိုက္ျပီး ျပင္ဆင္စရာေတြဆက္ျပင္ဆင္ျပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ မြန္းလြဲ လာယံုမက သူရိယ ေနမင္းဟာ အေနာက္အရပ္ကိုယြန္းလို႔ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အထိ အဘိုးၾကီးဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္မလာဘူးတဲ့။
အဘြားၾကီးမွာ စိတ္ေတြကပူ ၊ ေယာက္်ားျဖစ္သူ အဘိုးၾကီးမွာ ထြက္သြားတုန္းကလဲ ေတာင္ေ၀ွးကေလး တဆ ဆ န ဲ့ေပါ့။ တခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားဆို တ ဲ့ ပရိေဒ၀ ေသာကေတြနဲ႔ ျခံ၀မွာ အဘိုးၾကီးျပန္လာမယ့္လမ္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္း
ညီအကိုမသိတသိ ေမွာင္ရီတေရာမွာ အဘိုးၾကီးဟာ ညာလက္နဲ႔ေတာင္ေ၀ွးကေလးကို ေထာက္ ၊
ဘယ္လက္န ဲ့ခါးကေလးကို ပြတ္ရင္း ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းန ဲ့ ျပန္လာပါေတာ့တယ္တဲ ့။
အဲဒီမွာ အဘြားၾကီးက စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြန ဲ့သူ ့ခ်စ္ခင္ပြန္း တရားသမားၾကီး ျမင္းလွည္းမ်ားတိုက္မိသလား ၊ ဆိုက္ကားမ်ားပြတ္ဆြဲသြားသလား ဆုိတ ဲ့ေမးခြန္းကို အေလာတၾကီးေမးတာေပါ့။
အဘိုးၾကီးက ေတာ့ ေျဖးေျဖးေလးေလးေျဖရွာတာေပါ့ သူ ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ။
အဲဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့အဘြားၾကီးမွာ စိတ္သက္သာရ ရသြားျပီး အဘိုးၾကီးကို ေငြေတြရခဲ့သလား ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေမးလိုက္တဲ ့အခါမွာအဘိုးၾကီးဟာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚ တင္ပါးလႊဲေလးထိုင္ရင္းေတာင္ေ၀ွးကို
တိုင္ေထာင့္မွာ ကပ္ ေထာင္လိုက္ျပီး သူ ့ခ်စ္ဇနီး အဘြားၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းက အနာဂါမ္ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတာ္စင္လို ' ရွင္မေရ.. ေငြကိစၥေတာ့ မေမးပါန ဲ့ေတာ့ ... 'လို ့ေျဖရင္း
စကားကတ၀က္တပ်က္န ဲ့ရပ္သြားပါသတဲ ့။
အဘြားၾကီးဟာ အဘိုးၾကီးမ်က္နွာက အဓိပၸါယ္ေတြကို ရွာေဖြ နားလည္လိုတ ဲ့
မ်က္လံုးေတြန ဲ့ၾကည့္ရင္း အဘိုးၾကီးဆက္ေျပာမယ့္စကားကိုေစာင့္ေနခ်ိန္မွာေတာ့
အဘိုးၾကီးက မစံုေတာ့တဲ့သြားေတြကိုစိရင္း ပါးစပ္ကို မဟတဟ သြားၾကားထဲက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တာကေတာ့ ' ကိေလသာ မ်ား တယ္ဆိုးသကြာ ' လို ့ျဖစ္ပါသတဲ့။
အဲဒီမွာအဘြားၾကီးဟာ တသက္လံုးထိမ္းလာရတဲ့ေဒါသေတြ ၀ုန္းကနဲေပါက္ကြဲျပီး အဘိုးၾကီးမ်က္နွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ' ေအာင္မယ္ေလးတိပိဋကၾကီးရဲ့ ......ကိမယ့္ကိက်ဳပ္ကိ ပါလားေတာ္..'လို႔ခပ္မာမာေအာ္လိုက္ပါေတာ့သတဲ့။
ျငိမ္းေဇဦး
အလုပ္ကပင္ပန္း အိပ္ေရးကမ၀ ေထြလီကာလီေတြကေန႔စဥ္ ေနထိုင္မွဳထဲမွာ ပိုပိုမ်ားလာေတာ့စာေတာင္မေရးျဖစ္ေတာ့သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထား။
ဒီၾကားထဲ လံုမက အျမဲ တန္း စိတ္မခ် မွဳေတြနဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲမွဳဒဏ္ကိုလဲ ခဏခဏ ခံရေသးေတာ့ လူမွာ ဆံပင္သာမေကာင္းရင္ ထိပ္ေျပာင္ရေတာ့မယ့္ကိန္းကရွိေနတယ္။
ဘယ္သူမျပဳမိမိမွဳေတြကလဲ ဘ၀မွာ မ်ားခဲ့တာကိုး။ ဒါန ဲ့ ခုလို ေအးစက္စက္ ပ်င္းရိဖြယ္ တနဂၤေႏြ ေန႔ေတြမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ လွည့္လိုက္ပါဦးမယ္ေလ ဆိုျပီး ထြက္လာရင္းအဘိုးၾကီးေလးတစ္ေယာက္ တုတ္ေကာက္န ဲ့ တေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္ေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ ကာတြန္းဆရာၾကီး ဦးဟိန္စြန္းေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရတယ္။
တခါတုန္းက ျမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ အင္မတန္မွ မိန္းမကိစၥရွုပ္တဲ့အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္န ဲ့ အင္မတန္မွ ေအးေဆးတည္ျငိမ္ျပီး သည္းခံစိတ္ရွိတဲ့ သူ ့ဇနီးအဖြားၾကီးတေယာက္ရွိသတဲ့။
အဘြားၾကီးဟာ ရွိတဲ့ေငြကေလးေတြ အတိုးခ်ျပီး ေအးေအးလူလူနဲ႔ ဘုရားတရားအလုပ္ကေလးကိုလုပ္ရင္း အင္မတန္ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ဇနီးေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သလိုအဘိုးၾကီးဟာဘယ္ေလာက္ မိန္းမရွုပ္သလဲဆိုရင္ အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ထမင္းခ်က္လာလုပ္ေပးတဲ့ မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ သူက ျပီတီတီ န ဲ့ ရရင္ ရသလို လက္စြမ္းျပေလ့ရွိသတဲ့။
အဲသလိုမွ မဟုတ္ျပန္ရင္လဲ သူ ့လက္ထဲ ေငြရွိလို ့ကေတာ့ ျမိဳ႔ရဲ့ ေတာင္ဖက္ ရပ္ကြက္အစပ္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း တရားမ၀င္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ တည္းခိုခန္းမွာ ျပည့္တန္ဆာအသစ္ေလးေတြ
ေရာက္တိုင္း တာ၀န္ ေက်ပြန္စြာနဲ႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသတဲ့။
အဲဒီကိစၥေတြကို အဘြားၾကီး သိသြားျပီးသကာလ၊ အဘြားၾကီးဟာ သူ ့ေယာက္်ားအဘိုးၾကီးကို ေငြေၾကးဆိုလို ့ျခဴးတျပားမွ ေပးမကိုင္ေတာ့ပဲ အဘိုးၾကီး ဘယ္သြားသြားဘာလုပ္လုပ္ အျမဲတန္း
စိတ္မခ်မွဳန ဲ့အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနရေတာ့တာေပါ့။ သူ ့ခမ်ာမွာ အိုၾကီးအိုမက်မွ သူ ့လင္ေတာ္ေမာင္ ငေပြၾကီးေၾကာင့္ ဒုကၡသစၥာေတြကိုေတာင္ မျမင္နိုင္ေတာ့ပဲ သံသရာ ဆိုးက်ိဳးျဖစ္မယ့္ေမာဟေတြ သံသယေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ အသက္ရွင္ေနရေတာ့တာေပါ့။
အဲသလိုနဲ႔ အဘိုးၾကီးဟာ ညေန ဆည္းဆာေရာက္ျပီဆို ထမင္း ၀ိုင္းမွာ သူ ့မယား မ်က္နွာကို ေလးေလးနက္နက္ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ၾကည့္ျပီး သူ ့မိန္းမ သူ ့အေပၚဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ
ကို ဟိုး ငယ္ ငယ္ တုန္းက ေန ပစၥဳပၸာန္ကာလအထိ ဗာရာဏသီခ်ဲ႔ရင္း ေျပာေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးမွာလဲ ရိုးသားမွဳကလည္းအျပည့္ ၊ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြလဲ မေတြးတတ္ ၊ မစဥ္းစားတတ္တဲ့ သေဘာျဖဴအူစင္း ၊ ယံုတတ္ ၊ ခ်စ္တတ္ ၊ တန္ဘိုးထားတတ္တဲ့ အမိ်ဳးသမီးၾကီးကလည္းျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့
အဘိုးၾကီးေျပာသမွ် ျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ရင္း သူ ့ခမ်ာ ၾကည္နူးရရွာတာေပါ့။
ညစာစားျပီးျပီဆိုတာန ဲ့အဘိုးၾကီးဟာ အဘြားၾကီးလက္ကေလးကိုဆြဲျပီး စပါယ္ရံုေလးေတြ ဇြန္ပန္းရံုေလးေတြ ေဘး ပိေတာက္ ပင္ၾကီးေတြ ၊ ငုပင္ၾကီးေတြ ၊ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့သူတို႔ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ
လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးမွာလဲ ငယ္မူငယ္ေသြးေလးေတြ ျပန္ ရ၊ ဟိုးတုန္းက ညားကာစ အၾကင္လင္မယား ဘ၀တုန္းက ခံစားမွဳေလးေတြျပန္ရွင္သန္ ၊ အခ်စ္ရနံ႔ေလးေတြေတာင္သူ ့စိတ္ကူးထဲ သန္းလာေတာ့တာေပါ့။
အဲသလိုန ဲ့ အကာသ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးအေမွာင္က်လာခ်ိန္မွာ အဘိုးၾကီးန ဲ့အဘြားၾကီး ဇနီးေမာင္နွံဟာ သူတို႔ရဲ့ ေအးျမျငိမ္းခ်မ္းလြန္းတဲ့အိမ္ကေလးထဲျပန္၀င္ျပီး အဘိုးၾကီးဟာ ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ေျပေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ရင္းတခုခုကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေလးေလးနက္နက္ၾကီးကို သံုးသပ္ေတာ့တာေပါ့။ခဏၾကာေတာ့ အဲသလို တေယာက္ထဲ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႔ျပီး သံုးသပ္ေတြးေတာရင္း
ေျဖးေျဖးေလးေလးန ဲကြ်န္းေလွကားၾကီးလက္ရမ္းကိုကိုင္လို႔အိမ္ေပၚထပ္ကို ေျဖးေျဖးေလးေလးတက္သြားေတာ့တာေပါ့။
ေျဖးေျဖးေလးေလးန ဲကြ်န္းေလွကားၾကီးလက္ရမ္းကိုကိုင္လို႔အိမ္ေပၚထပ္ကို ေျဖးေျဖးေလးေလးတက္သြားေတာ့တာေပါ့။
မၾကာခင္မွာပဲ အဘိုးၾကီးရဲ့ ၾသဇာလဲ ရွိ က်က္သေရလဲ ျပည့္တဲ့ ဘုရားရွိခိုးသံကို ခပ္ အုပ္အုပ္ၾကားရေတာ့ အဘြားၾကီးမွာ ကြမ္းသီးကေလးေတြ ညွပ္ေနရင္းက ရင္ဘတ္လက္န ဲ့ဖိျပီး ၀မ္းသာလြန္းလိုက္တာမွ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲတဲ့။
အဲဒီ ေန့ ကစျပီး အဘိုးၾကီးဟာ မနက္လင္းအားၾကီးဆိုလဲ ပရိတ္ၾကီး ေတြ ရြတ္ဖတ္၊ ဆီမီးေတြ ထြန္း ေရခ်မ္းေတြကပ္ န ဲ့ တကယ့္ကို ဘာသာတရားမွာေမြ႔ေပ်ာ္ သြား တဲ့ သတိ သံေ၀ဂေတြနဲ႔ သံသရာ ၊ ဒုကၡ ၊ ဘ၀ျဖစ္တည္ရျခင္းအေၾကာင္းေတြကိုနက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း
ျပည့္ျပည့္စံုစံု နွလံုးသြင္းေနသူၾကီးတေယာက္
အေနန ဲ့အဘြားၾကီးရဲ့ စိတ္မွာ အင္မတန္မွပီတိျဖစ္မိသတဲ့။
အဲသလို အဘိုးၾကီးဟာ ဘုရားန ဲ့တရားနဲ႔ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာလိုက္တာ ဟာ ရက္အတန္ၾကာလို ့ တစ္လကိုးသီတင္းျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။
အဘြားၾကီးဟာလဲ သူ ့ခင္ပြန္းအဘိုးၾကီး တရားအားထုတ္ဖုိ႔ လိုေလေသးမရွိ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြအကုန္ျဖည့္ဆည္းလို႔ ဇနီးမယားေကာင္းတို႔ရဲ့ အမူအက်င့္အတိုင္း ပါရမီျဖည့္ရက်ိဳးနပ္တဲ့သူ ့ဘ၀ကိုၾကည္နူးေနတာေပါ့။
တေန႔မွာ အဲဒီ ဇနီးေမာင္နွံ ရဟန္းဒါယိကာ အျဖစ္န ဲ့ ဆြမ္းကြမ္းေဆး၀ါး အစစအရာရာလွဴ ဒါန္းေနတဲ့ ဦးပဥၹင္းေလး ဟာ သူ သီတင္းသံုးေနတဲ့ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္နဲ႔ အထက္ျမန္မာျပည္ဘုရားဖူးသြားမွာမို႔
အဘြားၾကီးဟာ ဦးပဥၹင္းေလး အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးဖို ့ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ အပါတ္စဥ္အတိုးေကာက္ရမယ့္ ျမီစားေတြနဲ႔ အတိုးေရာအရင္းေရာျပန္ဆပ္မည့္သူေတြ ဆီကို သြားျပီးစာရင္းရွင္းစရာကလဲရွိေနတာေပါ့။
ဒါန ဲ့ ေန ့လည္စာ စားျပီးခ်ိန္မွာ အဘြားၾကီးဟာ ဓမၼကထိက လို တည္ျငိမ္ ေအးခ်မ္းေနျပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးၾကီးကို စာရင္း ေတြေရးမွတ္ထားတဲ ့ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကေလးေပးလိုက္ျပီး ျပင္ဆင္စရာေတြဆက္ျပင္ဆင္ျပီးက်န္ခဲ့တာေပါ့။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ မြန္းလြဲ လာယံုမက သူရိယ ေနမင္းဟာ အေနာက္အရပ္ကိုယြန္းလို႔ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အထိ အဘိုးၾကီးဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္မလာဘူးတဲ့။
အဘြားၾကီးမွာ စိတ္ေတြကပူ ၊ ေယာက္်ားျဖစ္သူ အဘိုးၾကီးမွာ ထြက္သြားတုန္းကလဲ ေတာင္ေ၀ွးကေလး တဆ ဆ န ဲ့ေပါ့။ တခုခုမ်ားျဖစ္ေနသလားဆို တ ဲ့ ပရိေဒ၀ ေသာကေတြနဲ႔ ျခံ၀မွာ အဘိုးၾကီးျပန္လာမယ့္လမ္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရင္း
ညီအကိုမသိတသိ ေမွာင္ရီတေရာမွာ အဘိုးၾကီးဟာ ညာလက္နဲ႔ေတာင္ေ၀ွးကေလးကို ေထာက္ ၊
ဘယ္လက္န ဲ့ခါးကေလးကို ပြတ္ရင္း ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းန ဲ့ ျပန္လာပါေတာ့တယ္တဲ ့။
အဲဒီမွာ အဘြားၾကီးက စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြန ဲ့သူ ့ခ်စ္ခင္ပြန္း တရားသမားၾကီး ျမင္းလွည္းမ်ားတိုက္မိသလား ၊ ဆိုက္ကားမ်ားပြတ္ဆြဲသြားသလား ဆုိတ ဲ့ေမးခြန္းကို အေလာတၾကီးေမးတာေပါ့။
အဘိုးၾကီးက ေတာ့ ေျဖးေျဖးေလးေလးေျဖရွာတာေပါ့ သူ ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ။
အဲဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့အဘြားၾကီးမွာ စိတ္သက္သာရ ရသြားျပီး အဘိုးၾကီးကို ေငြေတြရခဲ့သလား ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေမးလိုက္တဲ ့အခါမွာအဘိုးၾကီးဟာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚ တင္ပါးလႊဲေလးထိုင္ရင္းေတာင္ေ၀ွးကို
တိုင္ေထာင့္မွာ ကပ္ ေထာင္လိုက္ျပီး သူ ့ခ်စ္ဇနီး အဘြားၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းက အနာဂါမ္ျဖစ္သြားတဲ့ သူေတာ္စင္လို ' ရွင္မေရ.. ေငြကိစၥေတာ့ မေမးပါန ဲ့ေတာ့ ... 'လို ့ေျဖရင္း
စကားကတ၀က္တပ်က္န ဲ့ရပ္သြားပါသတဲ ့။
အဘြားၾကီးဟာ အဘိုးၾကီးမ်က္နွာက အဓိပၸါယ္ေတြကို ရွာေဖြ နားလည္လိုတ ဲ့
မ်က္လံုးေတြန ဲ့ၾကည့္ရင္း အဘိုးၾကီးဆက္ေျပာမယ့္စကားကိုေစာင့္ေနခ်ိန္မွာေတာ့
အဘိုးၾကီးက မစံုေတာ့တဲ့သြားေတြကိုစိရင္း ပါးစပ္ကို မဟတဟ သြားၾကားထဲက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ ထပ္ေျပာလိုက္တာကေတာ့ ' ကိေလသာ မ်ား တယ္ဆိုးသကြာ ' လို ့ျဖစ္ပါသတဲ့။
အဲဒီမွာအဘြားၾကီးဟာ တသက္လံုးထိမ္းလာရတဲ့ေဒါသေတြ ၀ုန္းကနဲေပါက္ကြဲျပီး အဘိုးၾကီးမ်က္နွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ' ေအာင္မယ္ေလးတိပိဋကၾကီးရဲ့ ......ကိမယ့္ကိက်ဳပ္ကိ ပါလားေတာ္..'လို႔ခပ္မာမာေအာ္လိုက္ပါေတာ့သတဲ့။
ျငိမ္းေဇဦး
