ေယာနိေသာ မနသီကာရ ကို မိ်ဳခ် တဲ့ည
ေဒါသ လွဳိင္းၾကမ္းကို
၀မ္းနည္းမွဳဘာသာေဗဒနဲ႔
မင္းေပြ႔ ဖက္တဲ့အထိ
ငါ..တကိုယ္ေကာင္းမဆန္ သင့္ဘူး...။
ငါဟာ မင္းဥယ်ာဥ္ထဲက
ပန္းမပြင့္သစ္ပင္
အရိပ္မရွိရိုးတံ
ဆူညံရြက္ေျခာက္ေတြ ေၾကြလို႔
လြမ္းေလာက္စရာ မရွိသူပါ....။
ႏွင္းေတြေၾကြရင္
ေလတယ္..။
မိုးေတြၾကမ္းရင္
လြမ္းတယ္..။
ေႏြေလျမဴးရင္
ရူးမယ္ ...
အဲသလို
အကဲပို
အျမဲလို သည္းေျခ ပ်က္ေနလိုက္တာ
ခ်ဳပ္ရိုး းမဲ့ ကြဲအက္ ရင္အုပ္နဲ ့
ခနခန မိုးခ်ဳပ္ရသူပါ..။
မွားတယ္ အကိုရယ္ ...
စပါယ္ပြင့္ေလးျဖစ္ခ်င္တယ ္ဆိုတဲ့သူမ
မင္းအပိုင္းအစေတြေပၚမွာ
ငါ့က်ိဳးေၾကမွဳေတြျဖန္႔ၾကဲ
အသည္းပံုေလးျဖစ္သြားတယ္ေပါ့...။
ဒီလိုနဲ႔ပ
အမွားေတြဟာ
သံသရာၾကိဳးနဲ႔သီ
စီရီလို႔
ငါတို ့ဆြဲသီၾကပါစို႔....။
အားလံုးျပီးဆံုးတဲ့အခါ ..
ငါဟာ “ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္း တင့္တယ္ တယ္” လို႔
အစာေကာက္ဖို့သတိမရ
ခနခန ထေအာ္တတ္တဲ့ ၾကက္တူေရြးျဖစ္ခဲ့
ခုေတာ့ မွားတယ္ကြယ့္...
မွားတယ္နဲ႔........အားငယ္ရျပန္..။
ျငိမ္းေဇဦး
No comments:
Post a Comment