ငယ္ငယ္.....

ငယ္ငယ္ (သို႔) မေျပာျဖစ္တဲ့အသံေတြရဲ့ ပဲ့တင္လွဳိင္းမ်ား ...(အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္)

က်ေနာ္ မနက္ခင္းေတြမွာ မနိုးနိုင္ခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကာခဲ့ျပီ…. ညေတြ အိပ္မရခဲ့…။
က်ေနာ့္အိပ္ယာခင္းေလးကို လဲသင့္ေနျပီ…သို႔ေသာ္က်ေနာ္မလဲခဲ့…။
ေခါင္းအံုးေလးတစ္လံုးကို က်ေနာ္ ျပန္သိမ္းထားသင့္ခဲ့သည္… သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သိမ္းမထားခဲ႔…။

ျဖဴလြလြ ကိုယ္သုတ္ သဘက္ေလးတစ္ထည္ကို က်ေနာ္တသက္လံုးသံုးမည္မဟုတ္သလို ေလွ်ာ္ဖြတ္မည္လည္းမဟုတ္ က်ေနာ္ရုတ္တရက္ေသရမည္ဆိုခဲ့လွ်င္လည္း က်ေနာ့္ေသဆံုးမွဳကို က်ေနာ္
ျပင္ဆင္နိုင္စြမ္းရွိခဲ့ပါလွ်င္ ေခါင္းအံုးေလးကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္လွ်က္ သဘက္ျဖဴေလးလႊမ္းျပီး မလဲျဖစ္ေသာ အိပ္ယာခင္းေလးျဖင့္က်ေနာ့္အေလာင္းကို ပတ္ကာ မီးရွို႔ သျဂိ ၤဳလ္ခြင့္အတြက္ က်ေနာ္ျပင္ဆင္ခဲ့ပါလိမ့္မည္….။

က်ေနာ္ကသူ႔ကို ငယ္ငယ္ဟုေခၚသည္…။
သူက က်ေနာ့္ကို ကိုကုိ.. ဟု ေခၚသည္…။
က်ေနာ္ကသူ႔ကို ခ်စ္သူလိုခ်စ္သည္…။
က်ေနာ္ကသူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုခ်စ္သည္… ။
က်ေနာ္ကသူ႔ကို ညီမေလးလိုခ်စ္သည္..။
က်ေနာ္ကသူ႔ကိုလက္တြဲေဖာ္လိုခ်စ္သည္… ။
အရာရာေသာ ေလာကဓံ အခက္အခဲ တိုက္ပြဲမ်ားကိုရင္ဆိုင္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေက်ာျခင္းကပ္ယံုၾကည္မွဳမ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ ျမတ္နိုး သည္…။

က်ေနာ္က ဆံပင္ရွည္ရွည္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဖရိုဖရဲ နံုခ်ာခ်ာ ကပိုကရို ရွင္သန္သည့္ လူတေယာက္ျဖစ္သည္။
သူက သန္႔ရွင္းေမႊးပ်ံ႔သပ္ယပ္လွပေခ်ာေမာ စည္းစနစ္က်လြန္းသည့္မိန္းကေလးတေယာက္ျဖစ္သည္..။
က်ေနာ္သူ႔အေၾကာင္းေလးမ်ားေတြးတိုင္း လူပ်ိဳေပါက္ကေလးတေယာက္လို ရင္ခုန္၏ တျပိဳင္နက္ထဲလည္း
သူ႔မ်က္နွာနုနုေလးသည္ က်ေနာ့္အာရံုတြင္ ေဆးမွင္ရည္စုတ္ထိုး ထားသကဲ့သို႔ ထင္းထင္း ထင္ရွားစိုးမိုးျမဲျဖစ္၏။
ေဆးမွင္ရည္စုတ္ထိုး ထားသည္နွင့္ကြဲျပားသည့္အခ်က္ ကေတာ့ ငယ္ငယ့္ တက္ၾကြ ဖ်တ္လတ္ ယံုၾကည္ အားပါ
သည့္ လွဳပ္ရွား ေျပာဆို ရယ္ေမာ ျငင္းခုံ မွဳေလးမ်ား… က်ေနာ့္ကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း စကားေျပာတတ္သည့္မ်က္လံုးေလးမ်ား က်ေနာ္နွင့္တူတူ က်ေနာ့္ရင္ခြင္တြင္ အပူအပင္မဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္မွဳမ်ား…
က်ေနာ္၏ အခ်ိဳးမေျပ အဆီအေငၚ မတည့္မွဳမ်ားနွင့္ စည္းကမး္မဲ့ေနတတ္စားတတ္မွဳမ်ားကို မိခင္သဖြယ္ ဆူတတ္ျပီး တျပိဳင္နက္ထဲ ခြင့္လႊတ္တတ္သင္ၾကားတတ္သည့္ အသံေလးမ်ား ဟန္ေလးမ်ား…….။

ညတို႔သည္ လိုအပ္သည္ထက္ က်ေနာ့္အတြက္ေမွာင္လြန္းလွ၏…။
က်ေနာ္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္၏…..။


ဘ၀သည္ အေကြ႔အေကာက္ အလွည့္အေျပာင္း အနိမ့္အျမင့္ တဆစ္ခ်ိဳးမ်ား ျဖင့္ မေျပျပစ္မေခ်ာေမြ႔ေသာ သဘာ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္၏ ၊ ထိုသဘာ၀ျဖစ္စဥ္ထဲတြင္ က်ေနာ္ သည္ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ တာ၀န္ယူ၍ က်ေနာ့္ငရဲ က်ေနာ့္ နိဗၺာန္ တို႔အား အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ့္ ဟာ က်ေနာ္ ဖန္တီး ခိုလွုံ၏ သို႔မဟုတ္ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ နွစ္ျမွဳပ္ေလာင္ကြ်မ္း၏….။

ထိုေလာင္ကြ်မ္းမွဳ ထို နစ္ျမွဳပ္မွဳမ်ားအား ျငိမ္းသတ္ ကယ္ဆယ္ျမဲ ျဖစ္သည့္ သူသည္ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သိမ္ေမြ႔နူးညံ့သည့္ နတ္ေဒ၀တာ တပါးအျဖစ္ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ အျမဲရွိေနခဲ့၏။ က်ေနာ့္ နိဗၺာန္တို႔အား အမွန္တကယ္တန္းဖန္ဆင္းရွင္ သည္ကား သူသာလွ်င္ျဖစ္၏။




ဆက္ရန္

ျငိမ္းေဇဦး

ေကာင္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း ကို ဆက္လက္တင္ျပပါမည္ ။
ေရးလက္စ အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္မ်ား အား လက္စသတ္မည္ၾကံရင္း ထပ္မံေရးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးျဖစ္ပါသည္။