ဟယ္လင္ ေရ....
ဖုတ္သက္၀င္သလို မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ငါ ျပံဳး မိသြားျပီ...။
ခ်စ္ဖို႔ေၾကာက္တဲ့ မွ်စ္စို႔ေပါက္ၾကီးေတြကို
အျပစ္တင္စရာမလိုေတာ့ဘူး..
ဟယ္လင္ရွိေနျပီ ပဲ...။
ပန္းကေလးတပြင့္ပါ.. ဟယ္လင္...
မီးလွ်ံပြင့္ဖတ္ေတြနဲ႔..
လွ်ပ္စီး၀တ္မွဳန္ေတြနဲ႔
ငလ်င္လို တုန္ခါ တတ္ရဲ့.....။
နင့္၀တ္ရံုဟာ ခမ္းနားလွရဲ့
ဆီေဆးပန္းခ်ီတခ်ပ္လို ...
အထပ္ထပ္ခြာခ်ခ်င္ လိုက္တာ
ပီကာဆို ဘာေျပာမလဲ.....။
စၾကၤ၀ဠာထက္ခမ္းနားတဲ့ အတြင္းသားကို
သီခ်င္းမ်ားနဲ႔ ျဖိဳခ် ခ်င္ပါရဲ့....
မငိုနဲ႔ေတာ့ ဟယ္လင္...
ငါ့ရင္ခြင္ဟာ ၾကက္ကင္တေကာင္ေလာက္ အဟာရမျဖစ္ေပမယ့္
သံုးတတ္ရင္ ေဆးျဖစ္လို႔
ေတးအသစ္ေတြ ျဖတ္သြားတဲ႔ ဓါတ္ျပားတခ်ပ္ပါကြယ္
အခ်စ္နဲ႔ နားဆင္....။
ငါ့ျမိဳ႔ၾကီး က်ဆံုးဖို႔
အငိုမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး ဟယ္လင္ရယ္...
အားလံုးျပီးဆံုးသြားခဲ့ရင္
ငါ့ဓါးခ်က္ေတြျငိမ္သက္ခဲ့ရင္
ငါကိုယ္တိုင္ ေကာင္းကင္ဘံုရဲ့ျငင္းပါယ္ျခင္း ခံရခဲ့ရင္
တစျပင္မွာခ်န္ခဲ့....
က်န္ခဲ့မွာပါ............................။
ေဟာ... နားေထာင္စမ္း..
၀ိုင္တခြက္ထဲက အသညး္ကြဲေစာင္းသံ
ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားမွာေပါ့ ဟယ္လင္
ေန၀င္ျပီေလ...........။
ျငိမ္းေဇဦး
အခုေတာ႔ ဒီကဗ်ာကို နားလည္သြားျပီ.......
ReplyDelete