အန္ဖတ္

စၾကၤ၀ဠာ အျပင္ဖက္မွာ
ည.. မနက္ ဆိုတာ
ရွိဘူး ဟဲ့ ...
အကြာအေ၀းဆိုတဲ႔အရာ
တိုင္းစရာ ေပတံ
ရွိဘူးဟဲ့ အပုရဲ့...။


မာဆတ္ဆတ္ေတာင္တန္းေတြ
အပ်ိဳေပါက္ေယာင္ေဆာင္ျပီး
ရွိုက္ဖိုၾကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔
ဆန္႔ဆန္႔ၾကီး လွဲျပေနတဲ႔ ရိုးမ
ေလးဘက္နာနဲ႔ျပန္မထနိုင္ခဲ့တာလဲ ၾကာျပီ။

ဒို႔ျမိဳ႔ေလး က
ညေတြကို အဲဒီညီအမေတြရဲ့
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲ
ျပဴးတူး ျပဲတဲ ထိုးသိပ္တယ္
ေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္စီနဲ႔.........။

ဘူတာမွာ
နာနာက်င္က်င္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္
အဲဒီအျမန္ရထားၾကီး အူျပီဆိုရင္
ပန္းသည္က ခ်မ္းတယ္ေျပာျပီး
က်စ္က်စ္ပါေအာင္သူ႔ကိုယ္သူဆြဲတင္
ရထားေပၚတက္
ဗာဒံပင္ကငွက္ေတြအျမဲအိပ္ေရးပ်က္
ငါကဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔
ငါ့တန္ဘိုးမဲ႔မွဳေတြကို

သက္ေသျပရတာအေမာ...။

ငါပိုး ဖုိ႔ ေတြးဖူးတဲ႔ ဖင္ၾကီးၾကီးေကာင္မေလးက
ည ည သီခ်င္းထျငီးသတဲ႔
ေမာင့္အခ်စ္မွ်ားစူး ရူးရျပီေကာ ဆိုပဲဟဲ့
အဲဒီမွ်ားက ငါ့အနားကျဖတ္သြားခဲ့တာ
ၾကာေတာ့ၾကာျပီေလ
ေႏြေပါင္းဆယ္ခ်ီ ေပါ့...။


မွဳန္ေတေတ မဟာဆန္တဲ႔ ေကာင္မေလးလဲ
ခုေတာ့ ၾကာဆံေတြ ေဖြးစျပဳ
သူ႔ေယာက္်ားရဲ့ မပစ္ေကာင္းတဲ့၀င္ေဒါင္းၾကီး ျဖစ္လို႔
ေတာျမိဳ႕ေလးတျမိဳ႕မွာအေျခခ်
ညညဆိုသတင္းေတြဖတ္ရင္း
သက္ျပင္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူယပ္ခတ္
ေခြ်တာတတ္ေနရဲ့..။

ဟဲ့ နင္သိလား ...
ေက်ာင္းေရွ႕ က ယူကလစ္ပင္ေတြက
ငါတို႔ဘ၀ေတြ..ငါတို႔မိဘေတြဘ၀ေတြ
ငါတို႔မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ဘ၀ေတြကိုၾကည့္ျပီး
လူမျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငီးၾကတဲ႔အသံေတြကို
နင္က တရွဲရွဲလို႔ ဘာသာျပန္တာဟ
ေသခ်ာ ထနားေထာင္
ေယာင္ကိုင္းေနတဲ႔ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေတြ အသိ...။

လြမ္းတယ္ဟာ..
ထန္းေရနဲ႔ႂကြက္ေၾကာ္
ခ်က္မေပၚတဲ႔ အပ်ိဳမေတြေျခသားလံုး
ျပံဳးျပံဳးၾကီးေနတတ္တဲ႔ဒို႔ဆရာၾကီး
အဲ..အဲ.. သူ႔ၾကိမ္လံုးၾကီးကလြဲလို႔ေပါ့...
ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးစက္ဘီးနင္းတဲ႔
ညေနခင္း အပ်ိဳတအုပ္ရဲ့
အငမ္းခံညေနေတြမွာ

အစြမ္းတသန္နဲ႔
ငါတို႔တာ၀န္ေက်ခဲ့တာကအစ..။

ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမီးက်က္အျမီးစားေနတဲ႔
အျမီးေပါက္သြားတဲ့ေကာင္ေတြပဲ
၀ျဖီးစိုေျပ လူေယာင္ေဆာင္ေနတဲ႔
ဒို႔ျမိဳ႕ေလးဟာ
တနွစ္တခါ
ေ၀ဒနာအသစ္ေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ႔
ဆရာေတြကိုကန္ေတာ့ရင္
စင္ေပၚက ခ်ိနဲ႔နဲ႔ အနႏၱ ဂိုဏ္း၀င္ေတြ
ငါတို႔ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ခံုေနရာေတြကိုၾကည့္ရင္း
နွစ္တိုင္း မ်က္ရည္၀ဲ
ယူကလစ္ပင္ေတြလိုပဲ ..
လူမျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔ျငီးခဲ့တာ ဘယ္နွစ္နွစ္မ်ားရွိခဲ့ပါ့...။

ကဲဟာ..
ငါ့သံေယာဇဥ္ကို
ဟိုဘက္ဒီဖက္တုိင္မွာခ်ည္လို႔
ရာသီေဟာင္းေတြျဖန္႔လွမ္းရင္း
အတိတ္တခင္းကိုရိတ္သိမး္ေနမိလိုက္တာ
မိုးေတြေတာင္ရြာစျပဳ
သြားဦးမယ္အပုေရ...
ငါ့ေျခရာငါသိမ္းရင္း
ငယ္တုန္းကသီခ်င္းေလးနဲ႔ ငါျပန္အန္ခဲ့တယ္
ငါ့၀ိဥာဥ္ထဲ ကေတာ့ထိုးျပီး
နင္သြန္ခ်ခဲ့သမွ် ...။


ျငိမ္းေဇဦး
(“ေကသြယ့္ေဆာင္းပါး ဘာေတြပဲ ျဖစ္လာ..ျဖစ္လာ..” ကို ရင္ျပိဳေအာင္ ခံစားမိသျဖင့္ ေရးမိပါသည္။)