ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ မိသားစု

ေႏြတုန္းကဆို ညေန ေစာင္းတိုင္း က်ေနာ္ လုပ္ထားတဲ့ဘြန္ဇိုင္းပင္ေလးေတြ ရွိရာ

အိမ္ေရွ႔ သမံသလင္းေပၚက ေနၾကာေစ့ေလးေတြ ဆန္ေစ့ ပဲေစ့ေလးေတြကို

ခ်ဳိးငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္ အျမဲလာလာျပီး စားေနက်။

ေႏြဦးရာသီရဲ့ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ......လင္းယုန္ေခ်ာင္းေဘးကသဘာ၀ဥယ်ာဥ္ထဲကိုသြား၊ သစ္ပင္ေသးေသးေလးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္တူးဆြ ။

ျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ အျမစ္ကေလးေတြ မျပတ္ေအာင္ မက်ိဳးေအာင္

ပလတ္စတစ္အိပ္ေတြန ဲ့တပင္ျခင္းထည့္။

အိမ္ကိုျပန္လာ.............။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ သစ္ပင္ေလးေတြကို ေျမၾသဇာန ဲ့ ေျမဆီေျမနွစ္ ေတြေပါင္းျပီး

အိုးေသးေသးေလးေတြထဲမွာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထည့္။

ျပီးေတာ့ သြပ္နန္းၾကိဳးကေလးေတြ အကိုင္းျဖတ္တ ဲ့ကပ္ေက်းေလးေတြ ပလာယာေလးေတြနဲ႔

သစ္ပင္ေပါက္စေလးေတြကိုကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔အေကြးအေကာက္ပံုစံေလးေတြေဖာ္၊

မလိုအပ္တ ဲ့အကိုင္းေလးေတြကိုျဖတ္...........။

စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေသခ်ာ လုပ္ျပီးခ်ိန္မွာ ဘြန္ဇိုင္းပင္ေလးေတြဟာ ဥယ်ာဥ္ေသးေသးေလးတစ္ခုလို

အိမ္ေရွ ့သမံသလင္းေပၚမွာျဖစ္သြားျပီ ။

အဲသည္လို သူတို ့တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းရွင္သန္မွဳန ဲ့ သူတို ့ခႏၶာကုိယ္ေလးေတြကို ျဖတ္ခ်င္တိုင္းျဖတ္

သြပ္နန္းၾကိဳးန ဲ့တုတ္ခ်င္တုိင္းတုတ္ ၊ယိုင္ခ်င္တိုင္းေကြးခ်င္တိုင္း ယုိင္ေကြးေနမွဳအေပၚမွာ

သစ္ပင္ေလးေတြက ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မွဳန ဲ့မွ အျပစ္တင္တုန္႔ျပန္မွဳမလုပ္ခဲ႔ဘူး။

တကယ္ေတာ့အဲဒီသစ္ပင္ေလးေတြဟာ..........

သက္ရွိ ေလးေတြလို ့ ေတြးမိခဲ့ရင္.....

သူတို႔လည္းနာက်င္တတ္တယ္ ......

သူတို႔လည္း ရွင္သန္ျမင့္မား ၾကီးထြား ခ်င္တတ္ၾကတယ္......

သူတို႔လည္းအစြမ္းကုန္လွပ ေ၀ဆာလန္းဆန္းခ်င္တတ္ၾကတယ္လို႔ ...နားလည္တတ္ခဲ့ရင္....

ဒီဘြန္ဇိုင္းပင္ေလးေတြကို သဘာ၀တရားၾကီးထဲက လုယူလာခဲ့ျပီး နွိပ္စက္ျဖစ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး.............

တခါ.......

အဲဒီသစ္ပင္ကေလးေတြနဲ႔လိုက္ဖက္ညီမယ့္ ေတးဆိုငွက္ေပါက္စနေလးေတြ ေသးေသးေလးေတြကိုလည္း လာေစခ်င္မိျပန္ေရာ....။

ငွက္ကေလးေတြအစာစားဖို႔ငွက္အိမ္ကေလးတစ္လံုးကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကိုယ္တိုင္ပဲ

သစ္သားျပားကေလးေတြ နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မီးျပတိုက္ ဆန္ဆန္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးေဆာက္မိတယ္။

သစ္သားျပားလက္မ၀က္ေလာက္ကေလးေတြကိုပြတ္ဆူးနဲ႔က်က်နနအေပါက္ကေလးေတြေဖာက္ သံေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ရိုက္ရင္း ရွစ္ေထာင့္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာရွိတ ဲ့၊

အဆင့္ေလးေတြသံုးဆင့္ပါတဲ့၊ျပီးေတာ့အဆင့္တိုင္းမွာငွက္ကေလးေတြ နားလို့ရတဲ့ ၊

သစ္သားေခ်ာင္းကေလးေတြ ထုတ္ျပီး အိမ္ကေလးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ အဲဒီငွက္အိမ္ကေလးထဲမွာ ေနၾကာစိရိုင္းေတြ ပဲေစ့ေလးေတြ

ဆန္ေစ့ေလးေတြကိုေသခ်ာထည့္ျပီးမ်က္နွာက်က္ကသံၾကိဳးအရွည္တစ္ေခ်ာင္းန ဲ့ က်က်နန ဆြဲထားလိုက္တယ္။

မီးျပတိုက္သ႑ာန္ ငွက္အစာထည့္တ ဲ့အိမ္ကေလး က ဘြန္ဇိုင္းပင္ကေလးေတြရဲ့အလည္မွာ

တြဲလြဲေလး က်လို႔ ေလေ၀ွ ့တိုင္း ေလးပင့္အိတြဲစြာ ယိမ္းလွဳပ္ ေပ်ာင္းႏြဲ ့ေနက်.........။

ဒါေပမယ့္ဘာငွက္တေကာင္မွမလာခဲ့ဘူး ......။

ေန႔လည္ခင္းတခ်ိဳ႔မွာ အစာရွာဖို ့ပ်င္းတဲ့ ရွဥ့္ကေလး နွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ဟာ

မမွီ႔တမွီေလထဲကတြဲေလာင္းက်ေနတဲ့အဲဒီသစ္ေစ့ေလးေတြရွိရာ

ငွက္အိမ္ကေလးကို ေျခေထာက္ကေလးနွစ္ေခ်ာင္းေပၚသူတို႔ကိုယ္လံုးေလးေတြအားျပဳရပ္ရင္း

လက္ကေလးေသးေသးေလးေတြန ဲ့မွီေအာင္ လွမ္းေနရွာတတ္ၾကတယ္။

အဲဒီအခါ အိမ္ေရွ ့မွန္တံခါးၾကီးကို ေျဖးေျဖးဖြင့္လိုက္ရင္ေတာင္

မွန္တံခါး ဖြင့္သံန ဲ့ က်ေနာ့္ အရိပ္ေၾကာင့္ ရွဥ့္ကေလးေတြဟာ

ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားရင္း ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္မွ ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚက မ်က္လံုးကေလးေတြ ေပကလပ္ ေပကလပ္န ဲ့

အျမီးေလးေတြကိုေကာ့ေနေအာင္ေထာင္ျပီး ေခါင္းကေလးေတြပုျပီး ျပန္စူးစမ္းတတ္ၾကတယ္။

က်ေနာ္က ေပါင္မုန္ ့ ခ်ပ္ကေလးေတြကို ေသခ်ာ တစခ်င္းဆြဲဖဲ ့ျပီးေတာ့

ျမက္ခင္းျပင္ေပၚကရွ ည့္ကေလးေတြန ဲ့မလွမ္းမကမ္းကိုလွမ္း ျပီး ပစ္ေပးေနၾက။

အဲသလုိန ဲ့က်ေနာ္ဟာ ရွဥ့္ကေလးေတြန ဲ့ရင္းနီွးမွဳရခဲ့တယ္။

ရွဥ့္ကေလးေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မနက္ မိုးလင္းျပီဆိုရင္ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ ့

သမံသလင္းနားမွာ မေယာင္မလည္ နဲ႔ အလွဴအိမ္ နားမွာ

ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတဲ ့ႏြမ္းပါးရွာၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြလို ေရာက္နွင့္ေနျပီ။

က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း မွန္တံခါးကိုဖြင့္ က်ေနာ့္ ဆီက

ေပါင္မုန္ ့ခ်ပ္ကေလးေတြကို ဖဲ ့ေျခြျပီး ပစ္ေပးေနၾက။

အဲသလို မွန္တံခါးဖြင့္လိုက္ျပီဆိုတိုင္းလဲ သူတို ့ လန္ ့သြားရွာၾကျပီးေတာ့ ျမက္ခင္းစိမ္းထဲကိုျပန္ေျပးေနၾက။

သူတို႔နဲ့ထပ္ပါလာတ ဲ့ ရွဥ့္မ်က္နွာသစ္ကေလးေတြဆိုရင္ ျမက္ခင္းစိမ္းၾကီးကို

ငံု ့ၾကည့္ေနတ ဲ့ေမပယ္ပင္ၾကီးေတြ ရဲ့ပင္စည္ေပၚ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေရာက္တ ဲ့အထိ ေျပးတက္ေရွာင္ပုန္းေနၾက။

ဒီလိုနဲ႔ တေျဖးေျဖး...သူတို ့ဟာ အရင္လိုပဲ ေပါင္မုန္ ့အစ အန ကေလးေတြကို စားေနၾက။

ဒါေပမယ့္ ဘာငွက္တေကာင္မွ မလာခဲ့ဘူး။

အဲသလိုနဲ႔က်ေနာ္ဟာေတးဆိုငွက္ကေလးေတြ၊၀တ္ရည္စုတ္ငွက္ကေလးေတြကို

ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ေႏြဦးရာသီကတည္းကပဲေပါ့။

တေန႔သား ... ညေနေစာင္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္ဟာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ဆြဲေနမိတယ္...........။ ပူေနတုနး္ဆိုေတာ့အျပင္က ေလေျပနဲ႔ သဘာ၀ရဲ့ အသံေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ရငး္ မွန္တံခါးၾကီးကို တ၀က္ ဖြင့္ထားခဲ့တယ္။

တဖ်တ္...ဖ်တ္ အသံေလးေတြကို က်ေနာ္ၾကားမိေတာ့.........

က်ေနာ္ဟာအသည္းကြဲေရာင္စပ္ထားတ ဲ့

ေဆးေတြ ေပေနတ ဲ့ စုတ္တံကေလးကို ေဘးက ေရခြက္ထဲထည့္လုိက္တယ္

က်ေနာ္ဆက္မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။

က်ေနာ့္အခန္းထဲက ေျခသံေတြန ဲ့က်ေနာ့္လွဳပ္ရွားမွဳေၾကာင့္ ပ်ံလာတဲ့ငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္

လန္ ့သြားမွာစိုးတ ဲ့စိတ္န ဲ့ တေျဖးေျဖး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္း ကုလားထိုင္မွာထိုင္ျပီး အသာေငးေနမိတယ္။

က်ေနာ္ရည္ရြယ္ျပီးေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ငွက္အစာေကြ်းတဲ့အိမ္ကေလးက ငွက္ေသးေသးေလးေတြအတြက္ျဖစ္ေတာ့....ခ်ဳိးငွက္ကေလးတေကာင္

သစ္သားတန္းကေလးေပၚကို ခုန္တက္ခ်ိန္မွာ ေလထဲတြဲလြဲက်ေနတဲ့ အဲဒီ အိမ္ကေလးဟာ

တဖက္ကိုေစာင္းသြားျပီး သစ္ေစ့ေလးေတြ ဟာ ဘြန္ဇိုင္းပင္ကေလးေတြၾကားကိုေရာက္သြားတယ္ ။

ငွက္ကေလးဟာ သူ ့ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ ဟန္ခ်က္ကို ရဖို ့ေတာင္ပံစံုကိုတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း ေျခကုတ္ျပန္ယူတယ္ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေလးကမတည္ျငိမ္ပဲေလထဲမွာပိုျပီး ယိုင္ထိုးရင္း ယိမ္းေနတယ္။

ေအာက္က ခ်ဳိးငွက္ကေလးတေကာင္ကေမာ့ၾကည့္ျပီး ထပ်ံေတာ့တယ္။ ၾကိဳးစားေနတ ဲ့

ခ်ဳိးငွက္ကေလးလဲ ငွက္အိမ္ကေလးကို စြန္ ့ခြာျပီးေတာ့
ပ်ံသြားတ ဲ့ငွက္ကေလးေနာက္ကိုလိုက္သြားေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ပန္းခ်ီကားကိုဆက္မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အျပင္ကို ထြက္ျပီးေတာ့ အေပၚကခ်ည္ထားတဲ ့သံၾကိဳးကို ေခြးေျခကေလးတစ္ခုေပၚတက္ရင္း ေသခ်ာျဖဳတ္လိုက္တယ္။

ငွက္အစာေကြ်းတ ဲ့ အိမ္ကေလးက ေလထဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ။

သူတို ့ျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာ စားလို ့ျဖစ္ျပီေပါ့။

ဒီလိုန ဲ့ ေနာက္ေန့ က်ေတာ့ ခ်ဳိးကေလးနွစ္ေကာင္ဟာ သူတို ့လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေလာက္မွာပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္ ဒီအခါ က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ အုန္းမွဳတ္ေရေႏြးအိုးကေလးနဲ႔ ၀ါးေရေႏြးခြက္ ကေလးကို က်က်နန

စားပြဲ ပုေလး ေပၚမွာတင္ျပီး တခြက္ခ်င္းေသာက္ရင္း ငွက္ကေလးေတြကိုၾကည့္ေနမိတယ္။

ငွက္ကေလးေတြဟာ ခုေတာ့ က်က်နန သစ္ေစ့ကလးေတြကိုစားနုိင္ၾကျပီျဖစ္တယ္။

က်ေနာ့္ဘြန္ဇိုင္းသစ္ေတာက်ဲက်ဲကေလးထဲမွာငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္

သစ္ေစ့ကေလးေတြ ေကာက္စားေနေတာ့ ရွဥ့္ကေလးေတြလဲ ေရာက္လာၾကတယ္။

အဲဒီညေနကတည္းက ရွဥ့္ကေလးေတြ န ဲ့ငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္

တေကာင္ကို တေကာင္ မလန္ ့ၾကပဲ သစ္ေစ့ကေလးေတြကို ေကာက္စားေနၾကတာေပါ့...........။

က်ေနာ္ဟာညေနခ်ိန္ေတြေရာက္တိုင္းအဲဒီငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္ သစ္ေစ့ကေလးေတြလာလာေကာက္ၾကတာကို တကူးတကအခ်ိန္ေပးျပီးေစာင့္ျဖစ္လာတယ္။

ရွဥ့္ကေလးေတြ ခုန္ဆြခုန္ဆြန ဲ့ ျမက္ခင္းထဲမွာ ေျပးလႊားၾက နပမ္းလံုးၾကတာကို

ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနၾကသလို ရင္းနွီး ၾကည္နူးလာမိတယ္။ငွက္ကေလးေတြ အစာစားေနတာကို ၾကည့္ရင္း အျမဲတန္း သူတို ့စားတ ဲ့ ငွက္စာကေလးေတြ မကုန္ေအာင္ ဂရုစိုက္တတ္လာတယ္။

ငွက္ကေလးေတြရွဥ့္ကေလးေတြဟာတေျဖးေျဖးနဲ႔

က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ အျခားေသာ သက္ရွိ အစိတ္အပိုင္းကေလးေတြျဖစ္လာခဲ့သလို ဘြန္ဇိုင္းပင္ကေလးေတြဟာလည္း ရြက္နုေလးေတြ ေ၀လာၾကတာေပါ့......။

တေန ့မွာ ေတာ့ ငွက္ကေလးတေကာင္တည္း ေရာက္လာတယ္။ ငွက္ကေလးဟာ အစာကိုေကာက္ရင္း လည္ျပန္ ၾကည့္ ၾကည့္ေနရွာတယ္...။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ေတြေၾကာင့္ အလိုလို ဆုေတာင္းရင္း သူ ့အေဖာ္ငွက္ကေလး

မၾကာခင္ ေရာက္လာမွာပါဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္ ။

ခဏအၾကာမွာ ေဆာင္းဦးေလေျပက ခပ္ထန္ထန္ ေ၀ွ ့လိုက္ခ်ိန္...............

ဘြန္ဇိုင္းပင္ကေလးတစ္ပင္ရဲ့ေအာက္ဆံုးအကိုင္းက၀ါက်င့္က်င့္

သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ေၾကြက်ခ်ိန္..................

ငွက္ကေလးဟာ ေ၀ ့ကန ဲ ေကာင္းကင္ကိုပ်ံတက္သြားေတာ့တယ္..............................။

အဲဒီေန ့ကတည္းကစျပီးေတာ့ ....

တေကာင္ထည္းလာခဲ့တဲ့ငွက္ကေလးဟာက်ေနာ့္အိမ္ေရွ ့က

သစ္ေစ့ကေလးေတြ ကို စားဖို ့မလာေတာ့ဘူး..............။

က်ေနာ္ကေတာ့ေန႔စဥ္သစ္ေစ့အသစ္ကေလးေတြကိုျဖည့္ျဖည့္ေနခဲ့ရင္း

ညေနတိုင္း သူတို႔ ထပ္လာၾကဦးမလားဆိုတ ဲ့စိတ္န ဲ့ေစာင့္ေနခဲ့တာ..................။

ခုဆို ပထမဆံုးနွင္းေတြေတာင္ေၾကြေနျပီေလ...............

က်ေနာ္ဟာေအးစက္တ ဲ့ညေနေတြမွာ

သကၠလပ္အက်ၤီအရွည္အျပာရင့္ေရာင္ၾကီးကို၀တ္ရင္းမာဖလာကေလးကိုပတ္လို႔ အိမ္ေရွ ့မွန္တံခါးၾကီးကိုဖြင့္ျပီး ဆက္ေစာင့္ေနမိခဲ့တယ္............

ဒါေပမယ့္က်ေနာ့္ငွက္ကေလးေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး............. ေဆာင္းေအးေလျပင္းလွဳိင္း တလႊာက က်ေနာ့္အိမ္ခန္းကေလးထဲကိုဒရၾကမ္းေဆာင့္တိုးလာခ်ိန္မွာ

အိမ္ေရွ ့စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတ ဲ့ ဖေယာင္းတိုင္အရွည္ က မီးညြန္ ့ကေလးဟာလဲ

တခ်က္ ယုိင္ ကန ဲ လြန္ ့သြားရင္း က်ေနာ့္အခန္းကေလးေမွာင္သြားေတာ့တယ္.......................။

ေဟာဒီသစ္ေတာထဲကအိမ္ကေလးထဲမွာလူတေယာက္...

မွန္တံခါးေပါက္ၾကီးကိုဖြင့္ရင္း မၾကာခင္နွင္းေတြက်ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနျပီး

သူမရည္ရြယ္မဖိတ္ေခၚပဲ သူ ့ဘ၀ထဲကို ၀င္လာခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္ကို ညေနတိုင္း

တိတ္ဆိတ္စြာအျမဲေစာင့္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကို.................

အဲဒီငွက္ကေလးနွစ္ေကာင္သက္ရွိထင္ရွားရွိေနျပီး သိနိုင္ခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္..............................................................။

ျငိမ္းေဇဦး