ဆယ့္ကိုးနွစ္ ……. ငယ္ ……………

ဆယ့္ကိုးနွစ္ ……. ငယ္ ……………

ငါ လြမ္းတယ္သိလား
နင့္ပါးျပင္က ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးန ံ့ေလးကို….။

မေရရာပါဘူးဟာ..
ဘ၀ကိုေတာင္က်ေရေတြန ဲ့
ခရီးထြက္ခဲ့ခ်င္ရင္
အျမဲတန္း နိမ့္ရာမွာ
ျဖစ္တည္ရမယ့္ ကိစၥေတြမို႔
ငါ့ျမိဳ႔ေလးက ငါဆန္တက္ခဲ့ ရတာေပါ့။

တိုက္ေခါင္မိုးေပၚက
ငွက္တေကာင္ဟာ
ခဏ နားခိုသူပါ
တိုက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ခြင့္ထက္
အသိုက္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သင့္တဲ့
အသိ ေလး တစ န ဲ့
ေတာင္ပံေတြ ဒရြတ္ဆြဲရာ
ပ်ံခဲ့ရ… ဆန္ခဲ့ရ…
စ်ာန္ န ဲ့ၾကြ တာ ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့….။

အေဖ က ေျပာတယ္ဟာ
သား…ေႏြဆိုတာ ပူရမယ္
ေဆာင္းဆိုတာ ေအးရမယ္
မိုးဆိုတာ စြတ္စိုရမယ္
ဒါသဘာ၀တဲ့….
ငါေတာ့… ေႏြ ေပါင္းမ်ားစြာ
ျဖတ္သန္း ေဆာင္းေပါင္းမ်ားစြာ
ထုတ္ပိုး …
မိုးေပါင္းမ်ားစြာ စြတ္စိုလိ ု့
လႊတ္ ငိုခ်င္စိတ္ေတြန ဲ့
တိတ္တိတ္ေလး အားတင္း
မွားရင္းျပင္ရငး္န ဲ့ ဘ၀ဟာ
ခတၱာေတြ ခိုးပြင့္တဲ့ေဆာင္း
စပါယ္ေတြ ေ၀တဲ့ ေႏြည
သရက္ပြင့္ေတြ ေၾကြတ ဲ့မိုးဦးညေတြန ဲ့
အိပ္မက္ေပါင္း အေထာင္အေသာင္းကို
အေဟာင္းထည္လို၀တ္
ဇြတ္ပဲ …မလႊတ္ရဲ တ ဲ့အစြဲေတြန ဲ့
ဒူးေတြလဲ ညြတ္ဆဲ…
ရဲရဲပဲ တင္းမတ္ရင္း
ညခင္းေတြမွာ
နင့္ပါးျပင္ ရွင္မေတာင္နံ ့သာ ကို လြမ္းတယ္ဟယ္…။
ငါ ေထြေထြထူးထူးေတြ
မေျပာလိုပါဘူး
ငါ့ညေတြ ငါ့မနက္ေတြ
ငါ့အသက္ရွည္သမွ်
ဘ၀ကေပးတဲ့ၾကိဳးေတြ
အဲဒီသ ံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့ၾကိဳးေတြ
သိပ္မမ်ားတ ဲ့ငါ့ဘ၀မွာ
နင္ဟာအခုိင္မာဆံုးၾကိဳး
အရိုးသားဆံုး တြယ္တာမွဳ
အနုအလွေတြ သမုဒယေ၀
ယုယေျခြ တိုးလွ်အသံန ဲ့
ငါ့နံရံေတြကို ပဲ့တင္ထပ္ေနဆဲ
ဟိုးတုန္းကလိုပါပဲဟာ….။

အဲဒီသတိရမွဳေတြကို
ငါ ေသခ်ာထုတ္ပိုးလို႔
ငါ့ျမိဳ႔ေလး ေဆြးေျမ ့မသြားခင္
နင့္အလွေတြ အရင္အတိုင္းမျပယ္ခင္
ျပယ္ခ်င္လဲျပယ္မေပါ့ဟာ
ဒါသခၤါရ ၾကင္နာသမွ် အနိစၥမျဖစ္တဲ့
အခ်စ္ေတြနဲ႔ ငါကေတာ့
ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ဟာ
အရင္ တခါလို
မိုးေတြညိဳတုန္း ……………..

…………………………….
……………………………..
ေအာ္ …. ေကာင္းကင္ၾကီးေတာင္ ျပံဳးလို ့
ျပီးေတာ့ တျခဳန္းျခဳန္းငို ………..။







ျငိမ္းေဇဦး