ယိမ္း မ သာ စိမ္းကာေၾကြေပါ့

မိုးတိမ္အုပ္တို႔... ျမိဳ႕ကို စီးနင္းစျပဳျပီ။
ထို ညေန ေလးနာရီ............။
ေနေရာင္အလင္းလႊာသည္ ေလာကေျမမဟီေပၚသို႔ အိစက္ပံုက်တခ်ိဳ႕ ၊ တိမ္တိုက္တို႔အထက္တြင္ ခိုတြဲတခ်ိဳ႕ျဖင့္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲနိုင္လွ၏။
တိမ္လိတ္တို႔ ေလေျပနွင့္ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ ေျပးေသာအခါ တိမ္ရိပ္တို႔လည္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ဒရြတ္ဆြဲေမ်ာပါလွ်က္ ၾကိဳးျပတ္ေသာ စြန္ ကဲ့သို႔။

ကိုညိဳေအာင္၏ ျခံကေလးထဲမွ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းျပင္ ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဒန္းလႊဲ ခံုကေလး ၊
စပါယ္ရံု ၊နွင္းဆီခင္း ၊ေက်ာက္သားျမွားနတ္ေမာင္ ရုပ္တုေလး၊
ညီညာစြာျပဳျပင္ျဖတ္ညွပ္ထားေသာျခံစည္းရိုးပါတ္ပါတ္လည္ပု႑ရိပ္ပင္တို႔ ၊ ခေရပင္တခ်ိဳ႕ တို႔သည္လည္း ေနေရာင္တိမ္ရိပ္ေအာက္တြင္ စိမ္းလဲ႔ေရာင္နုလင္းေတာက္လိုက္ စိမ္းရင့္ေမွာင္လုမွဳိင္းပ်လိုက္ျဖင့္။

အိမ္ေနာက္ဖက္ ဂိုေဒါင္ငယ္ေလးထဲမွ ေပါက္ျပား တစ္လက္ ၊ ပန္းျဖတ္ကပ္ေက်း တစ္လက္၊ ေျမၾသဇာ အိတ္ငယ္တစ္အိတ္ျဖင့္ ကိုညိဳေအာင္ ၏ လက္နွစ္ဖက္လံုးမအားေတာ့။
အကၤ်ီ ဗလာ၊ ဂ်င္းေဘာင္ဘီ အႏြမ္းအၾကမ္းတစ္ထည္၀တ္လွ်က္ ဖိနပ္မပါေသာ ကိုညိဳေအာင္က ခေရပင္ေဘးတြင္ ေျမၾသဇာအိတ္ကေလးကိုခ်လိုက္၏ ။
ေပါက္ျပားကိုခေရပင္တြင္မွီလိုက္ျပီး ပန္းျဖတ္ကပ္ေက်းကို ခေရပင္ရင္းတြင္ေထာင္ထားလိုက္၏။

ခါးေထာက္ကာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မေန႔ညက ရြာထားေသာမိုးျဖင့္ ခေရရြက္တို႔တြင္ ခိုတြဲဆဲျဖစ္ေသာ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မိုးေရစက္တခ်ိဳ႕သည္ ကိုညိဳေအာင္၏
ကိုယ္ဗလာအထက္ပိုင္းသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းသစ္ရြက္ေပၚမွ မဆင္းခ်င္ဆင္းခ်င္လိမ့္ဆင္းခုန္ခ်လာျပီး ရင္အုပ္ေပၚသို႔ အေႏွးဆံုး အေသးဆံုး ယာယီေရတံခြန္ေလးမ်ားအျဖစ္စီးက်ေန၏။ ေရစက္တခ်ိဳ႕က ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္လံုး တည့္တည့္သို႔ က်လာေတာ့ လူသားတို႔၏ ပင္ကိုယ္ တုန္႔ျပန္မွဳအတိုင္းကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္ခြံတို႔အလိုအေလွ်ာက္ျဖတ္ကနဲမွိတ္လိုက္၏။

ေအးျမေသာ ေရစက္ေရေပါက္သည္ ကိုညိဳေအာင္၏ ဘယ္ဘက္ မ်က္ခြံေပၚသို႔ ေဘာက္ကနဲက်ကာ နက္ေမွာင္ေသာမ်က္ေတာင္မ်ားစိုစြတ္လွ်က္ ။
ထိုေရေပါက္ကို ကိုညိဳေအာင္သုတ္မပစ္ပါ။
အျမင္အာရံုကို ၾကည္လင္ေအာင္ မ်က္ေတာင္ကိုခတ္ကာ ခတ္ကာ ျဖင့္ တိမ္လိတ္တို႔ ဒေရာေသာပါးေျပးလႊားေနသည္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ထိုမ်က္ခြံတို႔သည္ စိုရႊဲပူေႏြးေသာျဒပ္သတိၱတို႔အား မည္ကဲ့သို႔ ဆက္ဆံတုန္႔ျပန္ရမည္ကို က်င့္သားရ ေနသားက်ခဲ့သည္မွာၾကာလြန္းလွေပါ့။
ကိုညိဳေအာင္၏ ရွည္လ်ားစျပဳျပီျဖစ္ေသာ နက္ေမွာင္လွသည့္ ဆံပင္တို႔ၾကားသို႔ေလေအးေအးတလႊာသည္ ပု၀ါတစကဲ့သို႔ လြင့္ေမ်ာထိခတ္သြား၏။

နက္ေမွာင္လွေသာ မ်က္ခံုးထူထူတို႔ဆက္မတတ္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လွ်က္ ထူထဲျပည့္တင္းေသာ နွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကို တင္းတင္းေစ့ကာ စိမ္းျမရြက္သစ္တို႔ၾကားမွအလုအယက္ဖူးစျဖဴဥေနေသာ စပယ္ငံုတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ေျမၾသဇာအိတ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္၏။

စပယ္ရံု၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွ ေပါင္းျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို ေပါက္ျပားျဖင့္ခပ္ဖြဖြေလးရွပ္ကာ ရွင္းျပီးတိုင္း ေျမၾသဇာတို႔အား စပယ္ရံုေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္ တစ္ေပေလာက္အကြာမွ
ျဖဴးပံုေပးရင္း ကိုညိဳေအာင္က စပယ္နံ႔သင္းသင္းကို ဂႏၶာရံုျဖင့္ ခိုးယူသိမ္းပိုက္လိုက္၏။ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ဟန္ရွိေသာ မ်က္နွာတင္းတင္းမာမာသည္ တေျဖးေျဖးေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားကာ
ကေလးငယ္ေလးတေယာက္ကဲ့သို႔ ေခါင္းကိုေမာ့ရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ဖြဖြမွိတ္လွ်က္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးလိုက္၏။ ဆံႏြယ္ရိုင္းတို႔ လည္ကုပ္ပုခံုးေပၚသို႔ပြတ္တိုက္ထိပါးသြားေသာအထိအေတြ႔ကိုလည္း
ကိုညိဳေအာင္သတိျပဳမိလိုက္၏။ လွိ်ဳ့၀ွက္ဆန္းက်ယ္ နားလည္ရခက္ေသာ ထိုတင္းမာေအးစက္ေသာ မ်က္နွာသည္ လွ်ိဳ့၀ွက္ဆန္းၾကယ္စြာပင္ တျခားလူတေယာက္ကိုျပံဳးျပရန္၀န္ေလးတတ္သည့္
မ်က္၀န္း ၊ နွဳတ္ခမ္းတို႔ မွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေအးျမေသာအျပံဳးျဖင့္ စပယ္ရံုေလးအနီး၌ ။

ကိုညိဳေအာင္၏ ျမက္ခင္း စိမ္းတို႔ျဖင့္ ၊ပန္းရံု ၊ပန္းခင္းတို႔ျဖင့္ ၀န္းရံထားေသာ တထပ္အိမ္ငယ္ကေလး၏ေရွ့ မ်က္နွာစာ ညာဘက္ တြင္ စားပြဲတစ္လံုး ကုလားထိုင္ေလးနွစ္လံုး နွင္းဆီပန္းျဖဴလြလြတစ္ပြင့္ထည္း
ထိုးထားသည့္ ျမစိမ္းၾကည္ေရာင္ ဖန္ပန္းအိုးကေလး....။
တကယ္ေတာ့ ထို စားပြဲကေလးတြင္ ကိုညိဳေအာင္မထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာ ခဲ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္နွင္းဆီျဖဴတပြင့္ကိုေတာ့အျမဲတန္းအသစ္လဲသလုိ
ပန္းအိုးကေလးကိုလည္းေတာက္ေျပာင္လွပေနေစခဲ့သည္။

ထိုလည္တိုင္က်ဥ္းပန္းအိုးကေလး၏ အလင္းျပန္နံရံတြင္ တခါက သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္၀န္းလွလွေလးမ်ားကို ေလာဘၾကီးစြာ သူေငးခဲ့ျမတ္နိုးခဲ့ဖူး၏။ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အခ်စ္ရည္အျပည့္ျဖင့္မေနာအာရံုကို ကမၻာေျမၾကီး၏ ဆြဲအားထက္ သာလြန္ေသာ အင္အားတို႔ျဖင့္ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေစဖူးခဲ့ေသာ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ား၏ အလင္းျပန္အရိပ္ကေလးကိုေတာင္မွ ကိုညိဳေအာင္က တြယ္တာျမတ္နိုးလြန္းခဲ႔၏။

ဘယ္ဘက္ျခမး္တြင္ေတာ့ ကိုညိဳေအာင္တေယာက္ထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္တတ္ေသာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးရွိျပီးျပီး ေဘးတြင္ ဘရန္ဒီျပင္းျပင္း တစ္ပုလင္း နွင့္ ဖန္ခြက္ ေသးေလးတစ္လံုးတင္ေသာ စားပြဲပုကေလးရွိ၏။

ထိုစားပြဲပုေလးေပၚတြင္လည္း ကိုညိဳေအာင္၏ နာနာက်င္က်င္ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ က်င့္သားရေနေသာ ပုလင္းတို႔သာ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုးေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း အတြင္းတြင္ေဘာင္ဘင္မခတ္ပဲ တည္ျငိမ္ေနေသာ ပယင္းေရာင္ ေသရည္တို႔ အျပည့္ျဖင့္ ပုလင္းသစ္တစ္လံုး နွင့္ ဖန္ခြက္ေသးေသးေလးတစ္လံုးကလည္း ယေန ့အဖို႔ ရွိေနဆဲျဖစ္၏။

ကိုညိဳေအာင္၏ က်စ္လ်စ္ မာတင္းေသာ လက္ေမာင္းၾကြက္သားမ်ားသည္ ေခြ်းတို႔စိုရႊဲလ်က္ တခ်က္တခ်က္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လက္ကနဲ လက္ကနဲ ျဖင့္ အလင္းျပန္ေန၏။ စပယ္ျခံဳမ်ား၏ ေအာက္မွ ေပါင္းျမက္တို႔ကိုရွင္းလိုက္ ၊ ေျမၾသဇာ မ်ားျဖဴးလိုက္ျဖင့္ အလုပ္ထဲတြင္စိတ္ကိုနွစ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူေမ့ပစ္ထားေသာ ကိုညိဳေအာင္တေယာက္ စပယ္ဖူးေလးမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္အား အစြမး္ကုန္ပြင့္လန္းေစေရးဟူေသာ တစ္ခုတည္းေသာပန္းတိုင္ျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းေမ့ထားလိုက္၏။

ျခံေရွ ့တံခါးကေလး အီကန ဲ အသံျမည္ကာ ပြင့္သြားေတာ့ ကိုညိဳေအာင္ ခါးကိုဆန္႔ျပီး ေပါက္ျပားရိုး ေပၚလက္တဖက္တက္လွ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ကိုညိဳေအာင္၏ ညီတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ယံုၾကည္သည့္ တဖက္အိမ္က ေမာင္ျဖဴစင္သည္ ကိုညိဳေအာင္ကိုျပံဳးျပ၏။
ျခံတံခါးကေလးကို ျပန္ပိတ္ကာ ျခံထဲသို႔၀င္လာ၏။
“အကို အလုပ္မ်ားေနလား”
“ေအးကြ.. ထံုးစံအတိုင္းေပ့ါ မင္းေရာ အလုပ္ေတြ မအားဘူးလား မေတြ ့တာၾကာျပီ”ဟု ကိုညိဳေအာင္ေျဖေမးေမးလိုက္၏။
“ဟုတ္ကဲ့အကို... ခုတေလာ အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနတယ္” ဟု ေမာင္ျဖဴစင္ကေျဖရင္း ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္နွာအား အလြန္အမင္းအားနာဟန္ခ်ီတံုခ်တုံျဖင့္ၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္၏။
ကိုညိဳေအာင္က နားလည္ အကင္းပါးစြာ “မင္းေျပာစရာရွိလား ရွိရင္ေျပာေလကြ မင္းန ဲ့ငါ ညီအကိုအရင္းလိုခင္ေနတာပဲ”
“ဒီလို အကို ” ဟူ၍ အစခ်ီကာခဏစကားရပ္သြားခ်ိန္တြင္ ခေရရြက္တို႔ေလတိုးသံ ၊ျခံအျပင္မွ ယာဥ္အခ်ိဳ႔ေမာင္းနွင္သြားသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္လွ်က္။
“ေျပာပါကြ ငါ့ညီရ” ဟု ကိုညိဳေအာင့္စကားအဆံုးတြင္ေတာ့
“ဒီလိုအကို က်ေနာ္ သစၥာဦးကို ခ်စ္ေနျပီ အဲဒါအကို႔ကို အသိေပးတာ”........။

ကိုညိဳေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ သက္ျပင္းခ်ရင္း “အင္း... ငါသေဘာမတူစရာမရွိပါဘူး ညီေလး... မင္းလို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျပီး ၾကိဳးစားတ ဲ့လူငယ္တေယာက္နဲ႔ သစၥာဦးလို လွပရွင္းသန္႔ျပီး စိတ္ထားေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာသင့္ေလွ်ာ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္.............”
ကိုညိဳေအာင္သည္စကားကို ရပ္ကာ ေျမသားတို႔ေပက်ံေနေသာ သူ႔ ေျခဖမိုးကိုငံု႔ၾကည့္ျပီး ေပါက္ျပား တြင္ ကပ္ေနေသာ ေျမသားတုိ႔ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ေျဖးေျဖး တြန္းထုတ္လိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ေခါင္းကိုေမာ့ျပီး “ဒါေပမယ့္ ညီေလး မင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့လိပ္ျပာသန္႔ရမယ္ ငါ့အေပၚမွာလဲ အျမင္ရွင္းရမယ္ သူ႔အေပၚမွာလဲ မင္းအျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ျမတ္နိုးနိုင္မွရမယ္
အဲဒါကိုေရာမင္းၾကိဳျပီးေတြးျပီးသားလား ”

“ဟုတ္ကဲ့အကို..အဲဒါေတြအတြက္က်ေနာ္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပးျပီး စဥ္းစားခဲ့ျပီးျပီ က်ေနာ့္စိတ္သန္႔တယ္ က်ေနာ္ျမတ္နိုးတယ္ သိပ္လည္းခ်စ္တယ္ အကို ဒါေပမယ့္ အကို႔ကို က်ေနာ္ အသိေပးဖို႔လိုအပ္လို႔ အကို႔စိတ္ရွင္းေအာင္အသိေပးတာပါ”

“ဟာ..ငါ့ညီရာ ..ဒါဆိုျပီးျပီေပါ့ကြ... ငါ အျမင္ရွင္းဖုိ႔ဆိုတာကိုမပူနဲ႔ မင္း အျမင္မရွင္းမွာကို လည္း ရင္မဆိုင္နိုင္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး ငါအေနနဲ့ မင္းစိတ္ထဲမွာလဲ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ၾကည္ၾကည္လင္လင္အျမဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္
က်န္တာဘာမွမပူနဲ႔ဟုတ္ျပီလား”

ေမာင္ျဖဴစင္သည္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေသာမ်က္နွာျဖင့္ စပယ္ပြင့္တို႔ကုိ ၾကည့္ေနခိုက္ ကိုညိဳေအာင္က
“ဒါဆို မင္းတို႔အဆင္ေျပသြားၾကျပီလားညီေလး” ဟု ေမးလိုက္၏။

“မဟုတ္ဘူးအကို က်ေနာ္သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာခင္ အကို႔ကိုအရင္အသိေပးတာ ျပီးမွ က်ေနာ္ေျပာမယ္ ကဲ..က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာဒါပဲအကို ခြင့္ျပဳပါဦး” ဆိုေသာစကားဆံုးေတာ့ ေမာင္ျဖဴစင္သည္ ျခံတံခါးဆီသို႔ျပန္လွည့္ကာ ျခံတံခါးကိုျပန္ပိတ္ျပီးေနာက္ ထြက္ခြာသြားေတာ့၏။

ကိုညိဳေအာင္သည္ ေပါက္ျပားျဖင့္ ေျမၾကီးကို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေပါက္ေနေတာ့၏။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့မၾကည့္ ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္မၾကည့္။
ေခြ်းသံရႊဲရႊဲခႏၶာကိုယ္သည္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖင့္ လက္ဖ်ံၾကြက္သားမ်ား တင္းကန ဲတင္းကနဲ ထကာ ေျမသားနွင့္ေပါက္ျပားထိခ်က္မွန္မွန္ျဖင့္။

မိုးတို႔ျပိဳခဲ့ေလျပီ...။
တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနေသာ တိမ္သားတို႔ ေကာင္းကင္ျမင့္လႊာ၏ ေအးစက္မွဳကို မခံနိုင္ေတာ့ ။
သည္းထန္ေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔သည္ကုိညိဳေအာင္၏ ေက်ာဗလာေပၚသို႔ ဒရၾကမ္း က်ဆင္းလာေသာ္လည္း ကိုညိဳေအာင္ဆက္လက္ကာ ေပါက္ျပားကို အခ်က္မွန္မွန္ျဖင့္ ေပါက္ေန၏။
ေကာင္းကင္တခြင္တြင္ ေန၏ ဖ်ိဳးဖ် အလင္းသည္သာ ေငြ ့ေငြ ့က်န္ေတာ့၏ ။ မိုးသည္းသည္းေအာက္တြင္ ကမၻာေလာကၾကီးသည္ ေမွာင္မလို လင္းမလိုျဖင့္ ညေနခင္းကို ျပဳစားေန၏။
မိုးေပါက္တို႔ ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္နွာတြင္ ခိုတြဲစီးဆင္းေန၏။ ခႏၶာကိုယ္မွ ေလ်ာတိုက္ကာ ကမၻာေျမၾကီးေပၚသို႔ ခုန္ခုန္ခ်ေန၏။

ကိုညိဳေအာင္ အံတင္းကာ ေနာက္ဆံုးေပါက္ျပားခ်က္တို႔ျဖင့္ နွင္းဆီခင္းအဆံုးတြင္အျပီးသတ္လိုက္ျပီး ေပါက္ျပားကို ရုတ္တရက္ပစ္ခ်ကာ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ကို ကား၍ ေကာင္းကင္သို႕ေမာ့ၾကည့္၏။
မ်က္၀န္းထဲသို႔မိုးေရစက္တို႔ က်လာသည္ကို မ်က္လံုးမပိတ္ပဲ မ်က္သား ျဖဴျဖဴႏွင့္ မ်က္ဆံညိဳညိဳေပၚသို ့ မိုးစက္တို႔ေဘာက္ကန ဲ က်လာျပီး စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေတာ့မွ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္လိုက္၏ ။ျပီးေတာ့ျပန္ၾကည့္ျပန္၏။
ထို႔ေနာက္ရုတ္တရက္ နွင္းဆီပင္ တစ္ပင္အားလက္ျဖင့္အားကုန္သိမ္းဆုပ္လိုက္ကာ ဆြဲေျမွာက္လိုက္၏။

ပြင့္ျပီးစအျဖဴေရာင္နွင္းဆီပြင့္တစ္ပြင့္တည္းရွိေသာ နွင္းဆီပင္သည္ ကိုညိဳေအာင့္လက္ထဲတြင္ ေရစိုကာပြေနေသာ ျမစ္ေျခေၾကာင့္ ေလာမသိ ေျမာက္တက္ကာပါလာ၏။
ကိုညိဳေအာင္သည္ နွင္းဆီပင္စည္ကို ညာလက္တြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လွ်က္ အိမ္ေရွ ့ကျပင္ေပၚသို ့ စိုရႊဲေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ တက္လာျပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနလိုက္၏။

မိုးေရစက္တို႔ေအာက္တြင္ ျခံေရွ ့တံခါး ကို ဖြင့္ကာ ထီးတလက္ျဖင့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ျခံထဲသို႔၀င္လာ၏။ သ႑ာန္အရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာကာ အိမ္ေရွ ့ အမိုးေအာက္ေရာက္လာ၏။
အိမ္ေရွ ့အမိုးတံစက္ျမိတ္ေအာက္တြင္ ရပ္တံ့သြားေသာ္လည္း အိမ္ေပၚသို႔ေတာ့ တက္မလာ။
“ကိုညိဳ ... က်မ က လက္တည့္စမ္းစရာသတၱ၀ါလား ေျဖစမ္းပါ” ဟု နာနာက်င္က်င္ ထိုမိန္းကေလးကေမးလာ၏။
ကိုညိဳေအာင္သည္ ညာလက္တြင္ ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ နွင္းဆီပင္စည္ကို ပို၍ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း “ အဲလိုမဟုတ္ဘူး မင္းဟာအျမဲတန္း သံသယနဲ႕ၾကည့္တတ္တဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ထင္ခ်င္ရာထင္ေနတာ”
ဟု ျပတ္ေတာင္းတိုးလ်ေသာ အေျဖကို ေျဖလ်က္ မိုးစက္တို႔သည္းသည္းထန္ထန္က်ေနသည္ကို ေငးေန၏။
မိန္းကေလးသည္ ကိုညိဳေအာင့္မ်က္နွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သုတ္ကနဲလွည့္ကာ ထီးကေလးကိုေဆာင္းရင္း ျခံျပင္သို႔ ဦးတည္ကာ တေရြ ့ေရြ ့ေ၀းသြားေတာ့၏။
ထိုတေရြ ့ေရြ ့ေ၀းသြားေသာ မိန္းကေလး၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ကိုညိဳေအာင့္မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္ထဲတြင္ထင္ဟပ္ေနသည့္ ေပါက္ျပားရာမ်ားျပည့္နွက္ေန ကာ ေျမစိုင္ေျမခဲတို႔ျဖင့္ ပြေနေသာ ပ်က္စီးသြားသည့္ အိမ္ေရွ ့ျမက္ခင္းကေလးနွင့္ လဲျပိဳအျမစ္လန္ေနေသာ စပါယ္ရံုမ်ား နွင္းဆီခင္းမ်ားကို ေတာ့ ကိုညိဳေအာင့္အသိအာရံုက ျမင္နိုင္ေကာင္းမွျမင္နိုင္ေပလိမ့္မည္။
ကိုညိဳေအာင္သည္ မ်က္လံုးအစံုကို မ်က္ေတာင္တခ်က္မခတ္ပဲ မိန္းကေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေငးေမာေနရင္း သူ၏ဘက္လက္ျဖင့္ နွင္းဆီကိုင္းကို ခ်ဳိးလိုက္ကာ နွင္းဆီျဖဴကေလး ကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္လွ်က္
ညာဘက္ တြင္ရွိေသာ စားပြဲေလးေပၚမွပန္းအိုးကေလးဆီသို႔သြား၏။
နွင္းဆီျဖဴလြလြ ေလးကို မေန ့ ညေနကထိုးထားေသာ နွင္းဆီပြင့္ အျဖဴကေလးနွင့္လဲကာ ေျဖးေျဖးထိုးလိုက္ခိ်န္တြင္ တခါက သူအျမတ္တနိုး ေငးေမာဖူးသည့္ သူ ့ခ်စ္သူ မိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းညိဳကေလးမ်ား ေရာင္ျပန္ဟပ္ေသာ
ပန္းအိုးကေလး၏ နံရံ စိမး္ၾကည္ဖန္သားေပၚသို႔ သူ၏ လက္ဖ၀ါးမွ နီရဲေစးပ်စ္ေသာ ေသြးတို႔တေပါက္ျခင္းက်လွ်က္..................................................။

ျခံကေလးထဲတြင္ကားေျမစိုင္ေျမခဲတို႔နွင့္ လဲျပိဳေနေသာ စပယ္ရံု တို ့နွင္းဆီပင္တို႔ အနီးတြင္ မလဲမျပိဳပဲ တည့္တည့္မတ္မတ္က်န္ရွိေနေသးသည္မွာေတာ့ ေက်ာက္သားျမွားနတ္ေမာင္ရုပ္တုကေလးျဖစ္၏။
ထိုျမွားနတ္ေမာင္ရုပ္တုကေလး၏ ေလးညွဳိ႔မွျမွားကေလးသည္ကား ယခင္အတိုင္းပင္ ရွိေနဆဲကလြဲ၍ ဥယ်ာဥ္ပိ်ဳးသူ၏ ဥယ်ာဥ္ပ်က္ကေလးသာ မိုးေရစက္တို႔ေအာက္၌ ....။
ျပီးေတာ့ နွလံုးေသြးစက္တို႔ စြန္းထင္ရစ္ေသာ စိမ္းျမၾကည္
နွင္းဆီပန္းအိုးကေလးတစ္လံုး တို႔သည္သာ ျမင္သာထင္သာက်န္ရွိလွ်က္.....။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ခေရရြက္စိမ္းအခ်ိ့ဳ....
မိုးဒဏ္ျဖင့္ လူးလြန္႔ကာ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ေၾကြက်သြားေတာ့၏ ..........။

ျငိမ္းေဇဦး