ဖလ သမာပတ္

 ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း
အဆံမရွိေလ်ာ့ရဲ
ငံက်ိေပ်ာ့ျပဲ ။

ျငိမ္းေဇဦး

တေထာက္စခန္း

ကိတ္မုန္႔တစ္လံုး အစိတ္သံုးဆယ္
တခါမွ မ၀ယ္ဖူးခဲ့ ေပါင္
ဒီလိုပဲ ေမြးေန႔ေတြကို ေငါင္စင္းစင္းျဖတ္သန္းခဲ့တာ
သံုးဆယ္ကို ေျခာက္မူးသားစြန္းခဲ့ျပီ....။
သိပ္က်ိန္းေသတာက
ဒီေမာင့္ေမြးေန ့ဟာ ဘယ္အခါမွ
ထူးထူးရွယ္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး
ဒါေပ....ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြေတာ့ပြင့္တတ္ၾကတယ္
ေဂၚသဇင္ေတြလည္းပြင့္တတ္ၾကတယ္
ခပ္ေစာေစာဒီဇင္ဘာပန္းေတြေတာင္မွ ေဖြးေဖြးေ၀ေနၾက
အဲဒီလို လွတတ္ေအးျမ ....။

ဟက္ပီးဘတ္ေဒးသံေတြဖိုထိုးသလိုဆူညံရင္
ဒီေမာင္ ဟာ တီေကာင္ဆားပက္သလို အေနခက္လွ
ဒါေပ...တခါဖူးမွ်မရခဲ့ေပါင္..
သို႔ေသာ္ျငား ကိုယ့္မ်ားရည္းစားစကားေျပာမလားဆိုျပီး
ၾကိတ္က်ိန္းေသေနတ ဲ့အပ်ိဳၾကီးလိုလည္း
ရင္ဖုိရင္း ဟန္ေဆာင္ျငင္းျပခ်င္စိတ္ကလည္းရွိ
အထီးက်န္မွဳအသားေသေနတဲ႔ ဘ၀အေျခအေနကလည္းရွိဆိုေတာ့လည္း
ဒီလိုပဲ မရဲတရဲ ကိုယ့္ဟာကို္ယ္ ျငင္းခဲ့ရ မၾကိဳက္ခဲ့ရေတာ့တာေပါ့
ဒါနဲ ့ပဲ ကိတ္ မုန္႔ေတြေပေနတ ဲ့ဖေယာင္းတုိင္မီးေသနံ႔ေတြ
ငါ့ေမြးေန႔တိုင္းဆန္ ့ဆန္ ့ၾကီးေသေတာ့တာေပါ့
တကယ္ေတာ့ ေမြးကိုမေမြးခဲ့ၾကေပပဲကိုး ...။

ဒီေမာင္ဟာ သံုးဆယ့္ေျခာက္ေခ်ာင္းေသာ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ
မွဳတ္ဖို႕အသာထား ပါးစပ္ၾကြက္သားေတြ ေလျဖတ္သလို
ေနတတ္ေနတာလည္းၾကာပါျပီ
နို႔ ထူးမွ ထူးပဲကိုး.............။

အသက္အရြယ္ကရလာေတာ့
ကြ်ဲေတြအပါး ဖ၀ါးမခ်ေအာင္လည္း ေရွာင္တတ္လာျပီ
ေစာင္းသီခ်င္းထက္ ေျပာင္းတခင္းက
ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိေၾကာင္းလည္း နားလည္လာျပီ

ဒီလိုနားလည္လာမွဳေတြကို
စုစည္းရင္း ဦးေနွာက္ဟာလည္း
အမွဳိက္ျခင္းျဖစ္လာခဲ့ျပီ
တိုက္ခ်င္းပစ္ဒံုးက်ည္ေတြလို မပစ္လိုက္ရတဲ့မာနေတြနဲ႔လည္း
အထာက်ခဲ႔တာ ....
ခုဆို ရွဳိပင္ေတာင္ငိုခ်င္သြားမယ္
အဲဒီကိစၥေတြကို စပ္ဆိုရရင္ျဖင့္....။

အခ်စ္ေရ စစ္ေတြကိုမလိုလားေတာ့ဘူး
ေဆာင္းဦးျမစ္ေရလို ညင္ညင္သာသာစီးဆင္း
မီးျပင္းကိုင္ နာေအာင္ေထာင္းတဲ့ ဓါးေကာင္းတစ္လက္လိုပဲ
ဓါးအိမ္ထဲမွာ မလွဳပ္တန္း ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ အသည္းမာမွဳေတြနဲ႔
ဒီအျဖစ္ကို အစမဆြဲပါနဲ႔ေတာ့ တညထဲနဲ႔လည္း
ၾကယ္ေၾကြမေကာက္နိုင္ေတာ့ပါဘူး
ျငီးလို႔ေကာင္းတုန္း
၀ုန္းဆို......
ျမင့္ေဇဆံုးျပီတဲ႔..........
ကဲ....ေကြးေသာလက္ မဆန္ ့ခင္ ကိစၥေတြေပါ့........။

ျငိမး္ေဇဦး

အသက္သံုးဆယ့္ေျခာက္နွစ္ျပည့္ေမြးေန ့ အမွတ္တရ ေရးစပ္ပါသည္။
မေပ်ာ္ပါ၊ မေပ်ာ္ျခင္းသည္ မထူးဆန္းေတာ့ပါ၊ ၀မ္းနည္း ေနျခင္း ထိပ္တံုးခတ္ခံလိုက္ရသည္ သာလွ်င္
ပိုေပ၏..............။
ဂုရုေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ
ျပဳျပဳသမွ် ငါ၏ ရွားပါး နံုနဲ႔ေသာ္လည္း ေစတနာမွန္ေသာေကာင္းမွဳအားလံုးအား အမွ်ေပးေ၀ပါ၏ ။
အမွ်....အမွ်...အမွ်...
အမွ်...အမွ်....အမွ်..
အမွ်...အမွ်...အမွ်..ယူစမ္းပါ သူငယ္ခ်င္း............။

ျငိမ္းေဇဦး ေကာက္ေၾကာင္း

က်စ္လစ္သန္မာတဲ့..ေရခံေျမခံနဲ႔
ခ့့ံခံ့ျငားျငားဖြံ႕ထြားခဲ့တဲ့..သစ္ပင္တစ္ပင္ေပါ့...
ေတာစိတ္၀င္သြားေစႏိုင္တဲ့
ဥတုရာသီ..အရိုင္းအစိုင္းက
သူ႔ရွင္သန္ရာေတြကို..
ၾကမ္းတမ္း..ခက္ေလ်ာ္ေစခဲ့တယ္..။

မာေက်ာခၽြန္ျမတဲ့..
ဆူးသားလက္နက္ေတြအျပည့္
ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ဖို႔ေတာင္..
အခက္ေတြ႔ရေလာက္ေအာင္..
အသြင္အျပင္ရမ္းရမ္း..
သူ႔ဘ၀သူ...
ခပ္..ဆန္းဆန္း..သိမ္းထုတ္လို႔..

ဒီ့ထက္..လွပစရာမရွိေတာ့တဲ့..ပန္းခ်ီကားခ်ပ္လို..
ဒီ့ထက္နာေပ်ာ္ဖြယ္ရာမရွိတဲ့..ဂီတသံစဥ္လို...
ဒီ့ထက္နက္ရိႈင္းစရာ..မရွိေတာ့တဲ့..ကဗ်ာ..စာသားေတြလို
့သူ႔အတြင္းသား..စိတ္သ႑န္မွာ..
ေမွာ္.အတိျပီးထားတဲ့..အႏုရသေတြညက္ေညာ
သူ..႔ဘ၀..သူ႔..အေမာကို.
သူ႔..ရနံ႔နဲ႔..သူ..ေမွ်ာေမွ်ာ..ခ်ေနရ..။

သူ...လား....
ဒူးရင္းသီးလိုလူစားေပါ့....

တစ္ခ်ိဳ႕က..အနံ႔ကို..ေၾကာက္လို႔...ေရွာင္ရွားၾကခ်ိန္မွာ...
တစ္ခ်ိဳ႔က..ေစ်းႀကီးေပးၿပီး..၀ယ္စားေနၾကရဲ႕..။ ။

အိျႏၵာ(၂၀.၁၁.၂၀၀၈)

အရင္လိုပဲ မထူးဆန္းတဲ ့ ေန ့တစ္ေန႔လို ျဖတ္သန္းရတဲ့ေမြးေန႔တုိင္းထက္ ပို၀မး္နည္းစရာေကာင္းေစတဲ့ေမြးေန့ပါပဲ။ဒါနဲ႔ ညီမေလး အိျႏၵာက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္သူေရးထားတဲ ့ကဗ်ာေလးကို လွမ္းပို ့လို ့ယူလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ အျခားအမတေယာက္ကက်ေနာ့္သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆံုးသြားျပီလို ့ေျပာလာတယ္။အင္း...က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ရွင္သန္ေနၾကဆဲေပါ့ အသက္ရွဴေနသမွ်...လူ႔ဂုဏ္သိကၡာအျပည့္နဲ႔ တိုင္းျပည္မွာ လူလုိရွင္သန္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ။

ဂုရုေရ.................

ငါေသရင္ ကဗ်ာေတြေရးမတဲ႔
မင္းသြားခဲ့ျပီ

ျငိမ္းေဇဦး

လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီး ကြယ္လြန္သြားေသာသူငယ္ခ်င္းသို႔

အိမ္

 ငါေလ
ျဖစ္သလိုေလးစား...
အိမ္ကထမင္း၀ိုင္းေလးကို
ျပန္ျပန္ေန ့တိုင္းေတြး
အားခဲတာ......
အေမခ်က္တ ဲ့ ပဲၾကီးဟင္း
၀က္သားဆီျပန္....
ငါးသေလာက္ေပါင္း
ပဲျပဳတ္နံျပား.....။

တို ့ ညစ္ထပ္ထပ္ျမိဳ႔ကေလးရဲ့
ဖုန္န ံ့ေတြဟာ
ေအာက္ဆီဂ်င္ထက္ငါ့စိတ္ကို
ုပိုက်မ္းမာေစတယ္။

ျပန္ခ်င္ေဇာန ဲ့
လာတဲ ့လမ္းျပန္ေမွ်ာ္မိတာ...
မျမင္ရလြန္းလို ့...
့ရင္ဘတ္ျငမ္းထိုးျပီးေမွ်ာ္ခဲ့တာ..
ခုဆို ရင္ဘတ္ေတာင္ အတြင္းဒဏ္ရင့္ေနျပီကြယ္...။

ျငိမ္းေဇဦး

ယိမ္း မ သာ စိမ္းကာေၾကြေပါ့

မိုးတိမ္အုပ္တို႔... ျမိဳ႕ကို စီးနင္းစျပဳျပီ။
ထို ညေန ေလးနာရီ............။
ေနေရာင္အလင္းလႊာသည္ ေလာကေျမမဟီေပၚသို႔ အိစက္ပံုက်တခ်ိဳ႕ ၊ တိမ္တိုက္တို႔အထက္တြင္ ခိုတြဲတခ်ိဳ႕ျဖင့္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲနိုင္လွ၏။
တိမ္လိတ္တို႔ ေလေျပနွင့္ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ ေျပးေသာအခါ တိမ္ရိပ္တို႔လည္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ဒရြတ္ဆြဲေမ်ာပါလွ်က္ ၾကိဳးျပတ္ေသာ စြန္ ကဲ့သို႔။

ကိုညိဳေအာင္၏ ျခံကေလးထဲမွ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းျပင္ ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဒန္းလႊဲ ခံုကေလး ၊
စပါယ္ရံု ၊နွင္းဆီခင္း ၊ေက်ာက္သားျမွားနတ္ေမာင္ ရုပ္တုေလး၊
ညီညာစြာျပဳျပင္ျဖတ္ညွပ္ထားေသာျခံစည္းရိုးပါတ္ပါတ္လည္ပု႑ရိပ္ပင္တို႔ ၊ ခေရပင္တခ်ိဳ႕ တို႔သည္လည္း ေနေရာင္တိမ္ရိပ္ေအာက္တြင္ စိမ္းလဲ႔ေရာင္နုလင္းေတာက္လိုက္ စိမ္းရင့္ေမွာင္လုမွဳိင္းပ်လိုက္ျဖင့္။

အိမ္ေနာက္ဖက္ ဂိုေဒါင္ငယ္ေလးထဲမွ ေပါက္ျပား တစ္လက္ ၊ ပန္းျဖတ္ကပ္ေက်း တစ္လက္၊ ေျမၾသဇာ အိတ္ငယ္တစ္အိတ္ျဖင့္ ကိုညိဳေအာင္ ၏ လက္နွစ္ဖက္လံုးမအားေတာ့။
အကၤ်ီ ဗလာ၊ ဂ်င္းေဘာင္ဘီ အႏြမ္းအၾကမ္းတစ္ထည္၀တ္လွ်က္ ဖိနပ္မပါေသာ ကိုညိဳေအာင္က ခေရပင္ေဘးတြင္ ေျမၾသဇာအိတ္ကေလးကိုခ်လိုက္၏ ။
ေပါက္ျပားကိုခေရပင္တြင္မွီလိုက္ျပီး ပန္းျဖတ္ကပ္ေက်းကို ခေရပင္ရင္းတြင္ေထာင္ထားလိုက္၏။

ခါးေထာက္ကာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း မေန႔ညက ရြာထားေသာမိုးျဖင့္ ခေရရြက္တို႔တြင္ ခိုတြဲဆဲျဖစ္ေသာ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္မိုးေရစက္တခ်ိဳ႕သည္ ကိုညိဳေအာင္၏
ကိုယ္ဗလာအထက္ပိုင္းသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းသစ္ရြက္ေပၚမွ မဆင္းခ်င္ဆင္းခ်င္လိမ့္ဆင္းခုန္ခ်လာျပီး ရင္အုပ္ေပၚသို႔ အေႏွးဆံုး အေသးဆံုး ယာယီေရတံခြန္ေလးမ်ားအျဖစ္စီးက်ေန၏။ ေရစက္တခ်ိဳ႕က ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္လံုး တည့္တည့္သို႔ က်လာေတာ့ လူသားတို႔၏ ပင္ကိုယ္ တုန္႔ျပန္မွဳအတိုင္းကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္ခြံတို႔အလိုအေလွ်ာက္ျဖတ္ကနဲမွိတ္လိုက္၏။

ေအးျမေသာ ေရစက္ေရေပါက္သည္ ကိုညိဳေအာင္၏ ဘယ္ဘက္ မ်က္ခြံေပၚသို႔ ေဘာက္ကနဲက်ကာ နက္ေမွာင္ေသာမ်က္ေတာင္မ်ားစိုစြတ္လွ်က္ ။
ထိုေရေပါက္ကို ကိုညိဳေအာင္သုတ္မပစ္ပါ။
အျမင္အာရံုကို ၾကည္လင္ေအာင္ မ်က္ေတာင္ကိုခတ္ကာ ခတ္ကာ ျဖင့္ တိမ္လိတ္တို႔ ဒေရာေသာပါးေျပးလႊားေနသည္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ထိုမ်က္ခြံတို႔သည္ စိုရႊဲပူေႏြးေသာျဒပ္သတိၱတို႔အား မည္ကဲ့သို႔ ဆက္ဆံတုန္႔ျပန္ရမည္ကို က်င့္သားရ ေနသားက်ခဲ့သည္မွာၾကာလြန္းလွေပါ့။
ကိုညိဳေအာင္၏ ရွည္လ်ားစျပဳျပီျဖစ္ေသာ နက္ေမွာင္လွသည့္ ဆံပင္တို႔ၾကားသို႔ေလေအးေအးတလႊာသည္ ပု၀ါတစကဲ့သို႔ လြင့္ေမ်ာထိခတ္သြား၏။

နက္ေမွာင္လွေသာ မ်က္ခံုးထူထူတို႔ဆက္မတတ္ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လွ်က္ ထူထဲျပည့္တင္းေသာ နွဳတ္ခမ္းတစ္စံုကို တင္းတင္းေစ့ကာ စိမ္းျမရြက္သစ္တို႔ၾကားမွအလုအယက္ဖူးစျဖဴဥေနေသာ စပယ္ငံုတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ေျမၾသဇာအိတ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္၏။

စပယ္ရံု၏ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွ ေပါင္းျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို ေပါက္ျပားျဖင့္ခပ္ဖြဖြေလးရွပ္ကာ ရွင္းျပီးတိုင္း ေျမၾသဇာတို႔အား စပယ္ရံုေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္ တစ္ေပေလာက္အကြာမွ
ျဖဴးပံုေပးရင္း ကိုညိဳေအာင္က စပယ္နံ႔သင္းသင္းကို ဂႏၶာရံုျဖင့္ ခိုးယူသိမ္းပိုက္လိုက္၏။ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ဟန္ရွိေသာ မ်က္နွာတင္းတင္းမာမာသည္ တေျဖးေျဖးေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားကာ
ကေလးငယ္ေလးတေယာက္ကဲ့သို႔ ေခါင္းကိုေမာ့ရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ဖြဖြမွိတ္လွ်က္ ေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးလိုက္၏။ ဆံႏြယ္ရိုင္းတို႔ လည္ကုပ္ပုခံုးေပၚသို႔ပြတ္တိုက္ထိပါးသြားေသာအထိအေတြ႔ကိုလည္း
ကိုညိဳေအာင္သတိျပဳမိလိုက္၏။ လွိ်ဳ့၀ွက္ဆန္းက်ယ္ နားလည္ရခက္ေသာ ထိုတင္းမာေအးစက္ေသာ မ်က္နွာသည္ လွ်ိဳ့၀ွက္ဆန္းၾကယ္စြာပင္ တျခားလူတေယာက္ကိုျပံဳးျပရန္၀န္ေလးတတ္သည့္
မ်က္၀န္း ၊ နွဳတ္ခမ္းတို႔ မွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေအးျမေသာအျပံဳးျဖင့္ စပယ္ရံုေလးအနီး၌ ။

ကိုညိဳေအာင္၏ ျမက္ခင္း စိမ္းတို႔ျဖင့္ ၊ပန္းရံု ၊ပန္းခင္းတို႔ျဖင့္ ၀န္းရံထားေသာ တထပ္အိမ္ငယ္ကေလး၏ေရွ့ မ်က္နွာစာ ညာဘက္ တြင္ စားပြဲတစ္လံုး ကုလားထိုင္ေလးနွစ္လံုး နွင္းဆီပန္းျဖဴလြလြတစ္ပြင့္ထည္း
ထိုးထားသည့္ ျမစိမ္းၾကည္ေရာင္ ဖန္ပန္းအိုးကေလး....။
တကယ္ေတာ့ ထို စားပြဲကေလးတြင္ ကိုညိဳေအာင္မထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာ ခဲ့ျပီ။ သို႔ေသာ္ ေန႔စဥ္နွင္းဆီျဖဴတပြင့္ကိုေတာ့အျမဲတန္းအသစ္လဲသလုိ
ပန္းအိုးကေလးကိုလည္းေတာက္ေျပာင္လွပေနေစခဲ့သည္။

ထိုလည္တိုင္က်ဥ္းပန္းအိုးကေလး၏ အလင္းျပန္နံရံတြင္ တခါက သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္၀န္းလွလွေလးမ်ားကို ေလာဘၾကီးစြာ သူေငးခဲ့ျမတ္နိုးခဲ့ဖူး၏။ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း အခ်စ္ရည္အျပည့္ျဖင့္မေနာအာရံုကို ကမၻာေျမၾကီး၏ ဆြဲအားထက္ သာလြန္ေသာ အင္အားတို႔ျဖင့္ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္ေစဖူးခဲ့ေသာ ထိုမ်က္၀န္းေလးမ်ား၏ အလင္းျပန္အရိပ္ကေလးကိုေတာင္မွ ကိုညိဳေအာင္က တြယ္တာျမတ္နိုးလြန္းခဲ႔၏။

ဘယ္ဘက္ျခမး္တြင္ေတာ့ ကိုညိဳေအာင္တေယာက္ထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္တတ္ေသာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးရွိျပီးျပီး ေဘးတြင္ ဘရန္ဒီျပင္းျပင္း တစ္ပုလင္း နွင့္ ဖန္ခြက္ ေသးေလးတစ္လံုးတင္ေသာ စားပြဲပုကေလးရွိ၏။

ထိုစားပြဲပုေလးေပၚတြင္လည္း ကိုညိဳေအာင္၏ နာနာက်င္က်င္ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ က်င့္သားရေနေသာ ပုလင္းတို႔သာ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုးေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း အတြင္းတြင္ေဘာင္ဘင္မခတ္ပဲ တည္ျငိမ္ေနေသာ ပယင္းေရာင္ ေသရည္တို႔ အျပည့္ျဖင့္ ပုလင္းသစ္တစ္လံုး နွင့္ ဖန္ခြက္ေသးေသးေလးတစ္လံုးကလည္း ယေန ့အဖို႔ ရွိေနဆဲျဖစ္၏။

ကိုညိဳေအာင္၏ က်စ္လ်စ္ မာတင္းေသာ လက္ေမာင္းၾကြက္သားမ်ားသည္ ေခြ်းတို႔စိုရႊဲလ်က္ တခ်က္တခ်က္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လက္ကနဲ လက္ကနဲ ျဖင့္ အလင္းျပန္ေန၏။ စပယ္ျခံဳမ်ား၏ ေအာက္မွ ေပါင္းျမက္တို႔ကိုရွင္းလိုက္ ၊ ေျမၾသဇာ မ်ားျဖဴးလိုက္ျဖင့္ အလုပ္ထဲတြင္စိတ္ကိုနွစ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူေမ့ပစ္ထားေသာ ကိုညိဳေအာင္တေယာက္ စပယ္ဖူးေလးမ်ား၏ ျဖစ္စဥ္အား အစြမး္ကုန္ပြင့္လန္းေစေရးဟူေသာ တစ္ခုတည္းေသာပန္းတိုင္ျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္းေမ့ထားလိုက္၏။

ျခံေရွ ့တံခါးကေလး အီကန ဲ အသံျမည္ကာ ပြင့္သြားေတာ့ ကိုညိဳေအာင္ ခါးကိုဆန္႔ျပီး ေပါက္ျပားရိုး ေပၚလက္တဖက္တက္လွ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
ကိုညိဳေအာင္၏ ညီတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ယံုၾကည္သည့္ တဖက္အိမ္က ေမာင္ျဖဴစင္သည္ ကိုညိဳေအာင္ကိုျပံဳးျပ၏။
ျခံတံခါးကေလးကို ျပန္ပိတ္ကာ ျခံထဲသို႔၀င္လာ၏။
“အကို အလုပ္မ်ားေနလား”
“ေအးကြ.. ထံုးစံအတိုင္းေပ့ါ မင္းေရာ အလုပ္ေတြ မအားဘူးလား မေတြ ့တာၾကာျပီ”ဟု ကိုညိဳေအာင္ေျဖေမးေမးလိုက္၏။
“ဟုတ္ကဲ့အကို... ခုတေလာ အလုပ္နည္းနည္းမ်ားေနတယ္” ဟု ေမာင္ျဖဴစင္ကေျဖရင္း ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္နွာအား အလြန္အမင္းအားနာဟန္ခ်ီတံုခ်တုံျဖင့္ၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္၏။
ကိုညိဳေအာင္က နားလည္ အကင္းပါးစြာ “မင္းေျပာစရာရွိလား ရွိရင္ေျပာေလကြ မင္းန ဲ့ငါ ညီအကိုအရင္းလိုခင္ေနတာပဲ”
“ဒီလို အကို ” ဟူ၍ အစခ်ီကာခဏစကားရပ္သြားခ်ိန္တြင္ ခေရရြက္တို႔ေလတိုးသံ ၊ျခံအျပင္မွ ယာဥ္အခ်ိဳ႔ေမာင္းနွင္သြားသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္လွ်က္။
“ေျပာပါကြ ငါ့ညီရ” ဟု ကိုညိဳေအာင့္စကားအဆံုးတြင္ေတာ့
“ဒီလိုအကို က်ေနာ္ သစၥာဦးကို ခ်စ္ေနျပီ အဲဒါအကို႔ကို အသိေပးတာ”........။

ကိုညိဳေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ သက္ျပင္းခ်ရင္း “အင္း... ငါသေဘာမတူစရာမရွိပါဘူး ညီေလး... မင္းလို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျပီး ၾကိဳးစားတ ဲ့လူငယ္တေယာက္နဲ႔ သစၥာဦးလို လွပရွင္းသန္႔ျပီး စိတ္ထားေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာသင့္ေလွ်ာ္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္.............”
ကိုညိဳေအာင္သည္စကားကို ရပ္ကာ ေျမသားတို႔ေပက်ံေနေသာ သူ႔ ေျခဖမိုးကိုငံု႔ၾကည့္ျပီး ေပါက္ျပား တြင္ ကပ္ေနေသာ ေျမသားတုိ႔ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ေျဖးေျဖး တြန္းထုတ္လိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ေခါင္းကိုေမာ့ျပီး “ဒါေပမယ့္ ညီေလး မင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့လိပ္ျပာသန္႔ရမယ္ ငါ့အေပၚမွာလဲ အျမင္ရွင္းရမယ္ သူ႔အေပၚမွာလဲ မင္းအျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ျမတ္နိုးနိုင္မွရမယ္
အဲဒါကိုေရာမင္းၾကိဳျပီးေတြးျပီးသားလား ”

“ဟုတ္ကဲ့အကို..အဲဒါေတြအတြက္က်ေနာ္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပးျပီး စဥ္းစားခဲ့ျပီးျပီ က်ေနာ့္စိတ္သန္႔တယ္ က်ေနာ္ျမတ္နိုးတယ္ သိပ္လည္းခ်စ္တယ္ အကို ဒါေပမယ့္ အကို႔ကို က်ေနာ္ အသိေပးဖို႔လိုအပ္လို႔ အကို႔စိတ္ရွင္းေအာင္အသိေပးတာပါ”

“ဟာ..ငါ့ညီရာ ..ဒါဆိုျပီးျပီေပါ့ကြ... ငါ အျမင္ရွင္းဖုိ႔ဆိုတာကိုမပူနဲ႔ မင္း အျမင္မရွင္းမွာကို လည္း ရင္မဆိုင္နိုင္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး ငါအေနနဲ့ မင္းစိတ္ထဲမွာလဲ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ၾကည္ၾကည္လင္လင္အျမဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္
က်န္တာဘာမွမပူနဲ႔ဟုတ္ျပီလား”

ေမာင္ျဖဴစင္သည္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေသာမ်က္နွာျဖင့္ စပယ္ပြင့္တို႔ကုိ ၾကည့္ေနခိုက္ ကိုညိဳေအာင္က
“ဒါဆို မင္းတို႔အဆင္ေျပသြားၾကျပီလားညီေလး” ဟု ေမးလိုက္၏။

“မဟုတ္ဘူးအကို က်ေနာ္သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာခင္ အကို႔ကိုအရင္အသိေပးတာ ျပီးမွ က်ေနာ္ေျပာမယ္ ကဲ..က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာဒါပဲအကို ခြင့္ျပဳပါဦး” ဆိုေသာစကားဆံုးေတာ့ ေမာင္ျဖဴစင္သည္ ျခံတံခါးဆီသို႔ျပန္လွည့္ကာ ျခံတံခါးကိုျပန္ပိတ္ျပီးေနာက္ ထြက္ခြာသြားေတာ့၏။

ကိုညိဳေအာင္သည္ ေပါက္ျပားျဖင့္ ေျမၾကီးကို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေပါက္ေနေတာ့၏။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့မၾကည့္ ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္မၾကည့္။
ေခြ်းသံရႊဲရႊဲခႏၶာကိုယ္သည္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖင့္ လက္ဖ်ံၾကြက္သားမ်ား တင္းကန ဲတင္းကနဲ ထကာ ေျမသားနွင့္ေပါက္ျပားထိခ်က္မွန္မွန္ျဖင့္။

မိုးတို႔ျပိဳခဲ့ေလျပီ...။
တရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားေနေသာ တိမ္သားတို႔ ေကာင္းကင္ျမင့္လႊာ၏ ေအးစက္မွဳကို မခံနိုင္ေတာ့ ။
သည္းထန္ေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔သည္ကုိညိဳေအာင္၏ ေက်ာဗလာေပၚသို႔ ဒရၾကမ္း က်ဆင္းလာေသာ္လည္း ကိုညိဳေအာင္ဆက္လက္ကာ ေပါက္ျပားကို အခ်က္မွန္မွန္ျဖင့္ ေပါက္ေန၏။
ေကာင္းကင္တခြင္တြင္ ေန၏ ဖ်ိဳးဖ် အလင္းသည္သာ ေငြ ့ေငြ ့က်န္ေတာ့၏ ။ မိုးသည္းသည္းေအာက္တြင္ ကမၻာေလာကၾကီးသည္ ေမွာင္မလို လင္းမလိုျဖင့္ ညေနခင္းကို ျပဳစားေန၏။
မိုးေပါက္တို႔ ကိုညိဳေအာင္၏ မ်က္နွာတြင္ ခိုတြဲစီးဆင္းေန၏။ ခႏၶာကိုယ္မွ ေလ်ာတိုက္ကာ ကမၻာေျမၾကီးေပၚသို႔ ခုန္ခုန္ခ်ေန၏။

ကိုညိဳေအာင္ အံတင္းကာ ေနာက္ဆံုးေပါက္ျပားခ်က္တို႔ျဖင့္ နွင္းဆီခင္းအဆံုးတြင္အျပီးသတ္လိုက္ျပီး ေပါက္ျပားကို ရုတ္တရက္ပစ္ခ်ကာ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ကို ကား၍ ေကာင္းကင္သို႕ေမာ့ၾကည့္၏။
မ်က္၀န္းထဲသို႔မိုးေရစက္တို႔ က်လာသည္ကို မ်က္လံုးမပိတ္ပဲ မ်က္သား ျဖဴျဖဴႏွင့္ မ်က္ဆံညိဳညိဳေပၚသို ့ မိုးစက္တို႔ေဘာက္ကန ဲ က်လာျပီး စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေတာ့မွ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္လိုက္၏ ။ျပီးေတာ့ျပန္ၾကည့္ျပန္၏။
ထို႔ေနာက္ရုတ္တရက္ နွင္းဆီပင္ တစ္ပင္အားလက္ျဖင့္အားကုန္သိမ္းဆုပ္လိုက္ကာ ဆြဲေျမွာက္လိုက္၏။

ပြင့္ျပီးစအျဖဴေရာင္နွင္းဆီပြင့္တစ္ပြင့္တည္းရွိေသာ နွင္းဆီပင္သည္ ကိုညိဳေအာင့္လက္ထဲတြင္ ေရစိုကာပြေနေသာ ျမစ္ေျခေၾကာင့္ ေလာမသိ ေျမာက္တက္ကာပါလာ၏။
ကိုညိဳေအာင္သည္ နွင္းဆီပင္စည္ကို ညာလက္တြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လွ်က္ အိမ္ေရွ ့ကျပင္ေပၚသို ့ စိုရႊဲေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ တက္လာျပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနလိုက္၏။

မိုးေရစက္တို႔ေအာက္တြင္ ျခံေရွ ့တံခါး ကို ဖြင့္ကာ ထီးတလက္ျဖင့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ျခံထဲသို႔၀င္လာ၏။ သ႑ာန္အရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာကာ အိမ္ေရွ ့ အမိုးေအာက္ေရာက္လာ၏။
အိမ္ေရွ ့အမိုးတံစက္ျမိတ္ေအာက္တြင္ ရပ္တံ့သြားေသာ္လည္း အိမ္ေပၚသို႔ေတာ့ တက္မလာ။
“ကိုညိဳ ... က်မ က လက္တည့္စမ္းစရာသတၱ၀ါလား ေျဖစမ္းပါ” ဟု နာနာက်င္က်င္ ထိုမိန္းကေလးကေမးလာ၏။
ကိုညိဳေအာင္သည္ ညာလက္တြင္ ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ နွင္းဆီပင္စည္ကို ပို၍ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္း “ အဲလိုမဟုတ္ဘူး မင္းဟာအျမဲတန္း သံသယနဲ႕ၾကည့္တတ္တဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ထင္ခ်င္ရာထင္ေနတာ”
ဟု ျပတ္ေတာင္းတိုးလ်ေသာ အေျဖကို ေျဖလ်က္ မိုးစက္တို႔သည္းသည္းထန္ထန္က်ေနသည္ကို ေငးေန၏။
မိန္းကေလးသည္ ကိုညိဳေအာင့္မ်က္နွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္ျပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သုတ္ကနဲလွည့္ကာ ထီးကေလးကိုေဆာင္းရင္း ျခံျပင္သို႔ ဦးတည္ကာ တေရြ ့ေရြ ့ေ၀းသြားေတာ့၏။
ထိုတေရြ ့ေရြ ့ေ၀းသြားေသာ မိန္းကေလး၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ကိုညိဳေအာင့္မ်က္၀န္းသူငယ္အိမ္ထဲတြင္ထင္ဟပ္ေနသည့္ ေပါက္ျပားရာမ်ားျပည့္နွက္ေန ကာ ေျမစိုင္ေျမခဲတို႔ျဖင့္ ပြေနေသာ ပ်က္စီးသြားသည့္ အိမ္ေရွ ့ျမက္ခင္းကေလးနွင့္ လဲျပိဳအျမစ္လန္ေနေသာ စပါယ္ရံုမ်ား နွင္းဆီခင္းမ်ားကို ေတာ့ ကိုညိဳေအာင့္အသိအာရံုက ျမင္နိုင္ေကာင္းမွျမင္နိုင္ေပလိမ့္မည္။
ကိုညိဳေအာင္သည္ မ်က္လံုးအစံုကို မ်က္ေတာင္တခ်က္မခတ္ပဲ မိန္းကေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေငးေမာေနရင္း သူ၏ဘက္လက္ျဖင့္ နွင္းဆီကိုင္းကို ခ်ဳိးလိုက္ကာ နွင္းဆီျဖဴကေလး ကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္လွ်က္
ညာဘက္ တြင္ရွိေသာ စားပြဲေလးေပၚမွပန္းအိုးကေလးဆီသို႔သြား၏။
နွင္းဆီျဖဴလြလြ ေလးကို မေန ့ ညေနကထိုးထားေသာ နွင္းဆီပြင့္ အျဖဴကေလးနွင့္လဲကာ ေျဖးေျဖးထိုးလိုက္ခိ်န္တြင္ တခါက သူအျမတ္တနိုး ေငးေမာဖူးသည့္ သူ ့ခ်စ္သူ မိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းညိဳကေလးမ်ား ေရာင္ျပန္ဟပ္ေသာ
ပန္းအိုးကေလး၏ နံရံ စိမး္ၾကည္ဖန္သားေပၚသို႔ သူ၏ လက္ဖ၀ါးမွ နီရဲေစးပ်စ္ေသာ ေသြးတို႔တေပါက္ျခင္းက်လွ်က္..................................................။

ျခံကေလးထဲတြင္ကားေျမစိုင္ေျမခဲတို႔နွင့္ လဲျပိဳေနေသာ စပယ္ရံု တို ့နွင္းဆီပင္တို႔ အနီးတြင္ မလဲမျပိဳပဲ တည့္တည့္မတ္မတ္က်န္ရွိေနေသးသည္မွာေတာ့ ေက်ာက္သားျမွားနတ္ေမာင္ရုပ္တုကေလးျဖစ္၏။
ထိုျမွားနတ္ေမာင္ရုပ္တုကေလး၏ ေလးညွဳိ႔မွျမွားကေလးသည္ကား ယခင္အတိုင္းပင္ ရွိေနဆဲကလြဲ၍ ဥယ်ာဥ္ပိ်ဳးသူ၏ ဥယ်ာဥ္ပ်က္ကေလးသာ မိုးေရစက္တို႔ေအာက္၌ ....။
ျပီးေတာ့ နွလံုးေသြးစက္တို႔ စြန္းထင္ရစ္ေသာ စိမ္းျမၾကည္
နွင္းဆီပန္းအိုးကေလးတစ္လံုး တို႔သည္သာ ျမင္သာထင္သာက်န္ရွိလွ်က္.....။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ခေရရြက္စိမ္းအခ်ိ့ဳ....
မိုးဒဏ္ျဖင့္ လူးလြန္႔ကာ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ေၾကြက်သြားေတာ့၏ ..........။

ျငိမ္းေဇဦး

ေအာင့္နမ္း

 မခ်စ္ပဲနဲ႔ အျဖစ္သည္းျပ ။

ျငိမ္းေဇဦး

တကယ္ေတာ့ သူဟာ စန္း ေဘာ္လီ

ယို ့......
တေယာက္ေယာက္ျဖစ္တယ္
ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ခဲ့ၾက
ဒီမွာပဲ ဆမ္းေဘာ္ဒီ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္အသိအမွတ္ျပဳလာၾက...။

တညသား ဘြားကနဲလက္မည္းၾကီးျပိဳက်မွ
ဆမ္းေဘာ္ဒီအျဖစ္ က စနး္ေဘာ္လီျဖစ္ရ
နို ႕ သိမွ သိပဲကိုး .....။

ျငိမး္ေဇဦး
ဆမ္းေဘာ္ဒီ = Somebody
စန္းေဘာ္လီ = ျမန္မာျပည္က အမိ်းသမီး၀တ္ ေဘာ္လီအက်ၤ ီ တံဆိပ္
ဒီကဗ်ာ ကို ရွင္မင္းညိဳ ပါးေညာင္းေအာင္ရယ္လြန္းလို႔ တင္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။

အင္းဆက္

ဒီမယ္
ဒို႔ကခပ္ခြာခြာေနတတ္တာ
ေသခ်ာတဲ့အေၾကာင္းတရားေတြမပ်ိဳးခ်င္လို႔
ဒီလို...ကိုယ့္သိမ္ငယ္မွဳကိုတန္ဖိုးျမွင့္...........။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ
အတိတ္ေတြမ်ိဳျပီး
အိပ္ေနလို႔လဲမရေသးဘူး
ေျမြတေကာင္ေလာက္မွ ေသြးမေအးတတ္ေတာ့............။

ရြက္စိမ္းေတြေတာ့ ပိုပို ၀ါက်င့္လာျပီ
သံဓါတ္ၾကြယ္၀တဲ႔ကမၻာစိမ္းစိမ္းၾကီး
ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ျပာလြင္လာသလို
အဲဒီရင့္ေရာ္ျခင္းဟာ မအီမသာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္နဲ႔
ျပဲျပဲစင္ေအာင္ အံအံခ်ခဲ့တာ
ေျမျပင္မွာ ပြလို႔ ရြက္၀ါေတြ ေၾကြက်...။

ငါတို႔ဟာၾကီးျမတ္ျခင္းေတြအတြက္
ကုတ္အားေတြယူၾကတာေပါ့
ရွုပ္သလားမေမးနဲ႔

ငါတို႔....အဆင္တန္ဆာေတြကို မက္ေမာလာၾကတာေပါ့
၀စ္လစ္စလစ္အလွေတြကို ၾကိတ္တန္ဘိုးထားတတ္လာၾကတာေပါ့
မေနာကံေတြ ေဖာင္းပြလာၾကတာေပါ့
သန္ရာသန္ရာ ဘာသာေဗဒနဲ႔
အတၱကို လိမ္ေမာ္သီးေတြလိုသီးပစ္လိုက္ၾကတာေပါ့
အဲဒီမွာ ပဲ အခ်စ္ေတြက စပ်စ္ရည္ျဖစ္သြားၾကတာေပါ့........။

အာရိယံလို ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ အတင္းအိပ္မက္ပစ္ခ်င္ၾကတာေပါ့
၀ိဥာဥ္ဟာ နွလံုးအစားထိုးသလို ျဖဳတ္ ...
တပ္....
နွဳိး လို႔
တျခားတေယာက္အျဖစ္ နိုးထခြင့္ ဘယ္ေတာ့မွမေပးတဲ႔
ပိုးတံုးလံုးတေကာင္ေပါ့...
တေရြ ့ေရြ ့ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ျခင္းနဲ႔
ေလညွင္းမွာ ေတာင္ပံခတ္ခြင့္ေတာ့ရွိတာေပါ့
ေကာင္းကင္မွာပ်ံသန္းျပီး အလွဆံုးပန္းခင္းၾကီးကို ရွာေဖြခြင့္ရွိတာေပါ့

အဲဒီမွာပဲ ေတာင္ပံခတ္ေနတ ဲ့ နတ္မိမယ္ေလးေတြ ပင့္ကူအိမ္ၾကီးထဲ
အျမဲျငိေတာ့တာေပါ့.............

အင္းၾကည့္ေလ ငါတို႔ေတြဟာ အင္းဆက္ေတြပဲမဟုတ္လား...

ဆိုတုန္းေျပာတုန္းရွိေသး
အရက္စိမ္ရည္ဖတ္ထဲက ဘက္တီးရီးယားေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္ခ်သြားတာေပါ့

စိတ္ဟာ ကူးစက္ေရာဂါေတြရဲ့ အသံထက္ျမန္တ ဲ့ ယာဥ္ပ်ံတစင္းျဖစ္ေနတာေပါ့

ဒီမွာပဲ သီတာေဒ၀ီဟာ မဒမ္က်ဴရီကို မ်က္စပစ္ျပျပီး မီးပံုထဲ ခုန္ခ်သြားခဲ့တာေပါ့

ဒီမွာပဲ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ ကမၻာမီးမေလာင္ခင္ သားေကာင္ခ်မနင္းမိေအာင္
မီးနင္းျခင္းအတတ္ပညာကို ေလ့က်င့္ၾကတာေပါ့

ထရိုဂ်န္ျမင္းကို အပ်ိဳရံအသင္းေတြနဲ႔
သီခ်င္းေတြဖြဲ႔ခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ဟာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘုရင္န ဲ့မွ မခ်စ္ခဲ့တာေပါ့

ဒီမွာပဲ ဣထိယေတြရဲ့ က်ဆံုးခန္းဟာ တညလံုးနမ္းရာက စတယ္ဆိုတ ဲ့
ယုတၱိေဗဒေတြ ထြန္းကားလာခဲ့ၾကတာေပါ့

ဒီမွာပဲ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းတ ဲ့စိတ္ေတြက အိုဗာ၀ိတ္၀န္တိုမွဳေတြကို ျဖဲကားေမြးဖြားခဲ့တာေပါ့

ကဲ... ၀ိဇၨာတပါး
စိတ္နာသြားျပီ
ေလာကကို
သိကၡာရွားတ ဲ့ ျပိတၱာမ်ား
အဘိဇၨာပြား မိစၦာအမွားေတြနဲ႔ခ်ယ္သ ေနသမွ်ေတာ့
ဘယ္ဘ၀မွ တကယ္တညေတာင္ အတူမရွိလိုေတာ့ဘူးတဲ့....။

ဒီလိုကိုယ့္သိမ္ငယ္မွုကိုတန္ဘိုးျမွင့္ရင္း
သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဥံဳခံ ညည္းလို႔
ပန္းသီးတျခင္း
၀ိုင္တပုလင္း
ေလညွင္း
ျမက္ခင္း
ပန္းန႔ံေတြသင္းတဲ႔ ညေနအသစ္စက္စက္မွာ
ေတာင္ပံေတြနာေနတ ဲ့ အင္းဆက္ေပါ့............................။


ျငိမ္းေဇဦး